Afgelopen week heb ik voor het eerst Christy Moore in concert gezien. Twee keer in Paradiso. Ik kende de live-opnamen wel, uit mijn hoofd, want ik was er altijd zwaar van onder de indruk. Nu ik hem ook werkelijk heb gezien ben ik alleen maar meer onder de indruk. Hij was goed bij stem, zong een grote variatie aan liedjes en was zo totaal aanwezig op het toneel. Het waren twee verschillende concerten, hij speelde ook verschillende sets, dus op de tweede avond speelde hij weer nieuwe nummers. Ook letterlijk voor mij nieuwe nummers, liedjes die ik nog niet op de cds heb gehoord.
Toen Christy opkwam kreeg ik wel kippevel, moet ik zeggen. Ik heb zo vaak naar zijn muziek geluisterd, en omdat hij zo lang niet heeft opgetreden had ik me er al bij neergelegd dat ik hem niet zou zien optreden. En nu komt hij gewoon hiernaartoe en kan ik hem zien en live horen zingen. Ik heb altijd wel een bepaald idee gehad over Christy, en dat klopte wel zo ongeveer met de man die ik zag. Een sterke persoonlijkheid, een gevoelsmens, iemand die begaan is met anderen. Ik hou wel van de variatie in zijn werk, de sociaal-politieke liedjes die hij vol overtuiging brengt, de tedere liefdesliedjes, maar ook de heerlijke grappige verhalen die hij vertelt.
Het was heel bijzonder mee te kunnen zingen met “Lisdoonvarna” en “Ride On”, en te horen hoe zo’n hele zaal dat deed. En ik vond het knap hoe hij communiceerde met de zaal.
Ik was op beide avonden met vrienden en dat maakte het extra leuk. Een avond met een Belgische vriend die ik nog niet eens zo lang ken, de andere avond met Duitse vrienden die ik al langer ken en die ik met enige regelmaat bij concerten tegenkom. Ook enthousiast over Christy. De muziek zit nu nog steeds in mijn hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten