per ongeluk

Ik kwam eigenlijk bijna per ongeluk terecht bij een groots concert van I.O.S. Ik moet bekennen dat ik eigenlijk nog nooit van de band had gehoord, maar het schijnt een redelijk grote, populaire Nederlandse band te zijn. Dus vierden ze hun tienjarig bestaan met een groot concert in de Heineken Music Hall. Eigenlijk kwam ik voor Stevie Ann, het voorprogramma. Ik had haar eerder zien spelen deze zomer in het Vondelpark, wel een leuk concert toen, maar gisteravond maakte ze meer indruk. Ze had deze keer een band bij zich en het klonk wel goed allemaal.

Maar goed, als je er dan toch bent kun je natuurlijk ook wel blijven voor het hoofdprogramma. Heel bijzonder. Ik kende de band niet en kon me er dus ook niet heel veel bij voorstellen. Er sprong een groep mannen in witte pakken onder luid gejuich het toneel op, en er bekroop me een vreemd gevoel. Natuurlijk gebeurt het allemaal op een podium en kijk je naar een voorstelling, maar ik heb nog nooit bij een band zo'n gevoel gehad of ik naar een toneelstuk zat te kijken, of alles gerepeteerd was en er weinig spontaans bij zat. Misschien was dat ook omdat ik helemaal vooraan bij het podium zat, voor het dranghek. Ik stond niet tussen de enthousiaste fans, maar zat tussen de fotografen, de regelaars, de cameramensen, de mensen van de bewaking die vooral met hun werk bezig waren. Dan kijk je ook met andere ogen. Zo dichtbij kun je ook de gezichten goed zien, en dat maakte me allemaal niet heel enthousiast.

Het was een vreemde ervaring om eigenlijk als buitenstaander op het feestje van iemand anders te zijn. Er werd wel heel hard meegezongen met allerlei nummers die ik totaal niet kende, en de fans waren heel enthousiast. Ik voelde me echter totaal niet betrokken maar was vooral bezig met alle randverschijnselen. Wat ik nog wel leuk vond was het verrassingsoptreden van Thé Lau. Bij hem had ik het gevoel dat ik naar iets echts zat te kijken.