zuidwaarts

Het is 9 januari, en de dagen worden alweer langer. Het is nu 5 uur, en het is nog licht.

Heerlijk. En dan sta ik op het punt naar de plek te gaan waar het nog veel langer licht is. Van het noorden naar het uiterste zuiden, waar het niet warmer is dan hier, maar wel zomer.

Ik ben me aan het inlezen en verdiep me in de lotgevallen van mannen als Amundsen, Scott en Shackleton. Maar het zijn vooral de minder bekende namen die me bezighouden. Edward Wilson is met Scott gestorven in een tent, 18 kilomer voor een voedseldepot. Birdie Bowers, een onbekende naam vergeleken met Scott, maar tegelijk met hem gestorven. Een man met een heel sympathiek gezicht. En dan de wegbereiders voor Shackleton aan de Ross-zee, de mannen die voor niets voedseldepots legden voor het tweede deel van de oversteek, van wie sommigen hun toewijding met de dood moesten bekopen.

Sommige dingen zijn moeilijk te geloven omdat je altijd kijkt vanuit onze moderne tijd. De mannen die hun reis naar de zuidpool maakten wisten niet waar ze aan begonnen. Ze wisten hoe ver het was, maar niet over wat voor soort terrein ze moesten lopen. Ze hadden niet onze moderne technologie, onze dure kleding.

Als je nu leest over alle momenten die voorafgingen aan de dood van Scott en zijn metgezellen, kleine keuzes die werden gemaakt maar die uiteindelijk het verschil uitmaakten tussen leven en dood is het toch wat moeilijk te bevatten.

Het blijft wel vreemd dat het vooral Scott lijkt te zijn die geassocieerd wordt met het bereiken van de zuidpool. Hoewel Amundsen eerst was leeft zijn verhaal minder. Hij had alles goed georganiseerd, de tocht verliep zonder al te veel problemen, het verhaal klinkt bijna saai. Toch hebben deze mannen bereikt wat ze wilden bereiken. Soms spreekt succes blijkbaar minder tot de verbeelding.