frisse lucht

Ik werk in een groot kantoorgebouw met klimaatbeheersing. Of zoiets. Het is er vaak te warm of te koud, voor mij, maar .... Er waren wat problemen met alle systemen die dan dat klimaat moeten beheersen, daar die zijn blijkbaar opgelost. Ik weet niet precies hoe, en voor mijn gevoel is er ook niet echt iets veranderd. Het enige verschil is dat, wanneer de deur van het trappenhuis in de buurt van mijn bureau open gaat, er een enorme herrie klinkt die niemand kan verklaren. En dan heb je nog de zonwering. Als er 's ochtends een beetje zon is komt die naar beneden, zodat je meteen in het donker zit. Als het dan later op de dag echt zonnig wordt verdwijnt de zonwering weer. Heel vreemd. Geef mij maar gewoon frisse lucht. Hoewel, hier, in Amsterdam?

Nizlopi

Nizlopi is leuk. Twee enthousiaste jongens uit Engeland die vooral vrolijke muziek maken. Ze kunnen niet eens netjes op het podium blijven maar spelen ook gewoon akoustisch midden tussen het publiek. Dat is heel leuk en creëert een bijzondere sfeer. Hun enthousiasme werkt echt aanstekelijk en je wordt er zelf helemaal vrolijk van. De muziek is leuk. Hun grootste hit, de JCB-song, is een mooi liedje, maar niet helemaal representatief. Het clipje erbij is heel grappig..

Het was gezellig in de Melkweg gisteravond, veel enthousiaste fans die de teksten allemaal konden meezingen. Ik stond vrij vooraan en het was rustig genoeg dat je alle kanten op kon kijken. Ook handig op het moment dat de heren besloten om middenin de zaal te gaan staan spelen. Ik wist eigenlijk niet precies wat ik moest verwachten maar dat maakt het dan weer extra leuk.

frysk

Gisteren een avond met de Friese schrijvers in de Amsterdamse bibliotheek. Weer even iets heel anders. Ik ben geen Fries en spreek ook geen Fries, maar ik vind het wel een mooie taal, vooral om naar te luisteren. Het Fries is voor mij wel een taal voor muziek en gedichten, en dat bleek vanavond ook weer. Ik kan het allemaal niet letterlijk verstaan, maar ik kan wel de verhalen in grote lijnen volgen, en ik hou wel van de klanken van de poëzie. Dat maakt zo'n avond wel de moeite waard. Ook de Friese troubadour, Piter Wilkens, is altijd leuk om naar te luisteren. Wel grappig om hem nu ook een keer in Amsterdam te zien, tussen de Hollanders, en niet in Friesland zelf.

Vandaag dan eindelijk mooi weer. Heerlijk zacht, beetje zon. En dan wil je toch eigenlijk alleen maar naar buiten...

op zondag

Het is even de tijd van de concerten. Gisteravond Cara Dillon in Paradiso. Ik kende haar eigenlijk niet maar ze werd ons aangeraden door een vriend. Het was een vreemde avond. Ze trad op in de kleine zaal van Paradiso, een stuk kleiner dan de gewone zaal. Het was een beetje knus gemaakt met tafeltjes, stoeltjes en waxinelichtjes, niet de gebruikelijke sfeer eigenlijk. Er waren niet zoveel mensen, misschien 40 al met al, en een heel gemengd publiek. Oudere heren, echte Ierland-fans, jonge meisjes en alles daartussenin. Heel bijzonder.

Dillon heeft wel een hele mooie stem en ze maakt mooie liedjes, maar het was wel een klein beetje braaf allemaal. Ze was samen met haar man, de andere muzikanten die normaal meespelen waren er niet bij. Het meest vreemde was dat ze maar 50 minuten zong, verdween en ook niet meer terugkwam voor een toegift. Er waren mensen uit Den Haag gekomen voor dit concert en dan is dat toch wel een beetje karig. Ik stond nu om kwart voor 9 alweer buiten en was om 9 uur thuis.

Het is ook de tijd van de weidevogels. Zondagochtend rondlopen op het land van de boer op zoek naar nesten die moeten worden gemarkeerd zodat de boer ze kan ontzien. Niet altijd eenvoudig zoeken, maar het is wel lekker om buiten rond te lopen. Ik merk dan ook dat ik toch wel een stadsmens ben en niet altijd evenveel weet van het buitenleven.

...en daarna

Cursus geven is intensief omdat je om veel dingen moet denken. Bij het doorlezen vantevoren bleek er een storende fout in één van de oefeningen te zitten, ik heb die verbeterd, maar ik kon om één of andere reden niet meer printen. Dan naar de zaal, alle techniek regelen, koffie zetten en alles klaar zetten. Veel vertellen en uitleggen. Vandaag had ik een groep met wat meer ervaren mensen. Eén wist ongeveer net zo veel van het onderwerp als ik en had met sommige dingen meer praktijkervaring. Het werd soms ook meer een uitwisseling dan een echte cursus. Ik vond dat zelf wel leuk omdat ik er ook weer van heb geleerd. Ik vind het wel leuk als je tijdens zo'n cursus zelf moet nadenken. Een andere deelnemer had veel minder kennis en ervaring, maar de ochtend heeft hem de structuur gegeven die hij zocht, dat vond ik ook wel
leuk.

cursus

Morgen moet ik weer cursus geven. Ik heb dat wel vaker gedaan, maar ik blijf het toch wel lastig vinden. Op zich ben ik bekend met het onderwerp, het is maar een kleine groep, maar ik doe dit niet vaak genoeg om het met gemak te doen. Ik vind het ook heel vermoeiend. Maar het is ook wel leuk om mensen dingen te vertellen en uit te leggen. Het is voor mezelf ook wel goed weer eens even in de materie te duiken, maar ik zie er toch weer tegenop.

south

Gisteravond heb ik de film 90 degrees South gekeken. Die is gemaakt door Herbert Ponting tijdens de laatste expeditie van kapitein Scott naar de Zuidpool. Het is vreemd om de mannen te zien waar ik vaak over heb gelezen, vooral om de levende Edward Wilson te zien. Je weet terwijl je zit te kijken dat Scott en Wilson de reis niet zullen overleven. Het is wel leuk en heel bijzonder dat de film toen is gemaakt. Wat ook grappig is zijn de echte natuuropnamen, plaatjes van Adélie-pinguïns en Weddell-zeehonden. Soms een andere interpretatie van het gedrag, maar wel dingen die nog nooit waren gefilmd.

Ik was eerder dit jaar voor het eerst op het vasteland van Antarctica. Ik liep daar in de sneeuw een niet al te hoge heuvel op, maar kon me daar wel iets meer voorstellen van de tocht die de mannen hebben gemaakt. Lopen in de sneeuw, in het zomerse licht maakt dat het wit pijn doet aan je ogen, en je kunt je indenken wat het is om sneeuwblind te worden. Het lopen door de rulle sneeuw is zwaar, en dan liep ik er gewoon, zonder ook nog een zware slee te moeten trekken. Hoe de mannen het uithielden in de kou is mij wel een raadsel. Ik stond een half uur stil te wachten op een bootje, in de wind en de regen, en raakte meteen onderkoeld. En dan was ik er nog in de zomer, en langs de rand waar het lang zo koud niet is.


Het blijft een fascinerend continent, de uitdaging destijds voor Amundsen, Scott en Shackleton is dan ook wel te begrijpen. Ik denk dat ik zelf toch vooral de rand mooi vind, het schiereiland, de plekken waar het leven zich bevindt, waar je de zeezoogdieren vindt, de vogels, de pinguïns, de mossen en de twee Antarctische planten. Hier is het landschap mooi en grillig, je ziet er de meest fantastische
vormen en de mooiste kleuren blauw. Dat blijft fascinerend. Ik zou ook weleens aan de andere kant willen kijken, de plekken waar Scott en zijn mannen vandaan vertrokken.

Toen ik tegen een collega op het werk zei dat ik dit jaar weer terugging naar Antarctica was ze heel verbaasd. "Maar je hebt het toch al een keer gezien?" Het landschap verandert steeds, het dierenleven is elke reis anders en altijd onvoorspelbaar. Ik was er dit jaar twee keer, met een tussenpoos van drie weken, en zag steeds weer andere dingen. Grotere pinguïnkuikens, een ander landschap, een andere hemel en ander licht. Het licht is er anders, heel mooi. Je ziet er ook wolken die je hier niet zult zien.

Kortom, wanneer mag ik weer?

An-twerpen

Antwerpen is een leuke stad. Levendig, niet al te groot, leuke winkels en veel leuke restaurantjes. Ik voel me er wel op mijn gemak. Over het algemeen zijn de mensen er ook aardig en het is allemaal redelijk gemoedelijk. Ik verdwaal er wel altijd een beetje moet ik zeggen.

En dan komt er ook nog leuke muziek vandaan. dEUS hoort toch wel een beetje bij Antwerpen, en ook An Pierlé. Gisteren trad ze op in de stad, een kleine zaal met veel mensen, en weer een mooi concert. An is echt een zangeres die volgens mij alles geeft wat ze heeft en dat zie en hoor je ook echt. De laatste keer hadden we haar in de Rivierenhof in Deurne gezien, dat was heel bijzonder, dit was toch net weer anders. Een try-out voor de serie concerten die ze dit voorjaar geeft, dus veel nieuw materiaal. Ook vooruitlopend op de nieuwe cd. Ik ben wel benieuwd.

Ik heb haar voor het eerst gezien in 1999, in het voorprogramma van Luka Bloom, en dat was toch echt even wennen. Heel anders dan Luka, maar vooral met een heel eigen geluid en dat heeft ze nog steeds. Haar liedjes kunnen heel mooi zijn, rustig en ontroerend, maar soms ook hard en schel. Ze zijn onvoorspelbaar in melodie en teksten en dat maakt dat je er eerst heel erg aan moet wennen maar dat je er vervolgens vaak naar kunt luisteren zonder dat ze gaan vervelen. Ik weet wel dat de liedjes vanaf het begin steeds in mijn hoofd terugkwamen ondanks dat ik ze maar één of twee keer had gehoord. Dat gebeurt niet zo heel vaak met muziek. Het grappige is dat dat nog steeds gebeurt met nieuwe liedjes.

water

wat kan zwemmen toch heerlijk zijn. Het was vanmiddag druk in het zwembad en ik was moe en had last van mijn armen, dus ik dacht dat ik het een half uurtje vol zou houden. Maar uiteindelijk heb ik ruim 45 minuten gezwommen, steeds nog maar een baantje en nog maar een baantje. Het is heerlijk ontspannend, je hoeft even helemaal niets, alleen maar zwemmen.

opgebroken

Het wordt steeds gekker hier in de stad, en ik ben elke ochtend weer blij dat ik heelhuids op mijn werk ben aangekomen. De stad moet bereikbaar zijn, maar als fietser rijd je je steeds vaker vast in allerlei opbrekingen en opstoppingen. Het lijkt ook wel of er steeds minder aandacht wordt besteed aan fietsers. Je moet lang wachten voor tijdelijke stoplichten die op onlogische en onoverzichtelijke plaatsen staan. Als het licht voor de fietsers op groen gaat zet ook de kruisende tram zich in beweging waardoor je niet verder kunt. En nu moet je op het Weteringcircuit zelfs over de stoep fietsen omdat het hele fietspad is volgebouwd. Hoezo bereikbaarheid, leefbaarheid, veiligheid en communicatie.

rafels

Vorige week heb ik Lenette van Dongen zien optreden in de Kleine Komedie. Het programma heet Rafels en het heeft indruk gemaakt. Ik dacht dat ze alleen ging zingen, maar tussendoor waren er nog wat conferences, heel erg grappig, maar vooral heel erg herkenbaar. En de muziek was prachtig. Gevarieerde muziek, mooi gezongen en met hele mooie begeleiding. Ik lees altijd graag haar stukken in de Opzij, het is leuk de stem te horen van een krachtige vrouw. Meer...