Het is even de tijd van de concerten. Gisteravond Cara Dillon in Paradiso. Ik kende haar eigenlijk niet maar ze werd ons aangeraden door een vriend. Het was een vreemde avond. Ze trad op in de kleine zaal van Paradiso, een stuk kleiner dan de gewone zaal. Het was een beetje knus gemaakt met tafeltjes, stoeltjes en waxinelichtjes, niet de gebruikelijke sfeer eigenlijk. Er waren niet zoveel mensen, misschien 40 al met al, en een heel gemengd publiek. Oudere heren, echte Ierland-fans, jonge meisjes en alles daartussenin. Heel bijzonder.
Dillon heeft wel een hele mooie stem en ze maakt mooie liedjes, maar het was wel een klein beetje braaf allemaal. Ze was samen met haar man, de andere muzikanten die normaal meespelen waren er niet bij. Het meest vreemde was dat ze maar 50 minuten zong, verdween en ook niet meer terugkwam voor een toegift. Er waren mensen uit Den Haag gekomen voor dit concert en dan is dat toch wel een beetje karig. Ik stond nu om kwart voor 9 alweer buiten en was om 9 uur thuis.
Het is ook de tijd van de weidevogels. Zondagochtend rondlopen op het land van de boer op zoek naar nesten die moeten worden gemarkeerd zodat de boer ze kan ontzien. Niet altijd eenvoudig zoeken, maar het is wel lekker om buiten rond te lopen. Ik merk dan ook dat ik toch wel een stadsmens ben en niet altijd evenveel weet van het buitenleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten