het zuiden

Ik was weer in het zuiden, in het verre zuiden. Het tweede seizoen aan het werk op het schip als gids. Het is wel vreemd dat het bijna gewoon voelt. Het is leuk om op Antarctica aan te komen, de plaatsen te herkennen, precies te weten wat je waar kunt vinden. En het is ook heel leuk om daar bekenden te zien, mensen die ik vorig jaar heb leren kennen en die ook weer terug zijn voor het zomerseizoen. Het is grappig om kennissen zo ver weg te hebben en daar ervaringen mee te delen.

Wat enorm overweldigend blijft zijn de landschappen. De hoge witte bergen, de rotsformaties de ijsbergen die overal om je heen drijven. En dan is er het altijd wisselende licht op al die landschappen die het veel meer kleur geven dan je wellicht zou verwachten. Je ziet wit en alle tinten blauw, maar ook roze en rood licht daaroverheen. En het licht wisselt altijd weer, het is ongelooflijk mooi en vijf minuten later is het totaal anders maar net zo mooi. Dat is wat
verbazingwekkend blijft. Je kunt het niet op een foto vastleggen of omschrijven, je kunt het alleen maar bekijken en opslaan in je geheugen.

En dan zijn er de dieren. Als je ergens bij een kolonie staat zie je pinguins om je heen zonder dat daar een grappig muziekje aan te pas komt. Dit zijn kleine, stoere vogels die elke dag weer moeten zien te overleven. Van hun eigen overleven hangt ook het overleven van hun jongen af. Ze lopen en zwemmen lange afstanden om hun jongen van voedsel te voorzien en dat gaat vaak allemaal maar net goed. Het is ook een echte gemeenschap, met allerlei onderlinge verbanden
en conflicten. Als je de tijd neemt even ergens te gaan zitten en alleen maar te gaan zitten dan zie je van alles voor je ogen gebeuren. De begroeting van de partner die met voedsel terugkeert op het nest, het bedelen van de jongen, de nieuwsgierigheid van de jongen, maar ook het wegjagen van de kleine die per ongeluk een ander nest in dwaalt.

Deze keer heb ik ook prachtig walvissen kunnen bekijken, bultruggen die aan het eten waren. Het lukte de kapitein het schip redelijk bij de dieren in de buurt te houden zodat we een uur lang konden bekijken hoe ze aan het jagen en eten waren. Ze blazen een visnet van luchtbubbels het water in om het krill bijeen te drijven. Vervolgens pakken ze dan in één keer een hele bek vol met die kleine beestjes. Ze waren met z'n tweeën aan het jagen, dus keer op keer kwamen die
enorme bekken boven het water uit. Ook weer beelden die je bijblijven.

Mensen vragen dan hoeveel foto's je hebt gemaakt. Van mijn totale acht weken zijn dat er precies 954, dat zie je makkelijk met zo'n digitale camera. Maar uiteindelijk zijn het vooral beelden die in je hoofd blijven zitten, daar heb je geen camera voor nodig.

Crazy Horses

Vandaag in de kleedkamer van het zwembad hoorde ik ineens "Crazy Horses" door de luidsprekers. Dat brengt heel wat herinneringen naar boven, vooral herinneringen die me blij maken.

schoffies

Amsterdamse reigers zijn schoffies, volgens de film, en dat zijn ze misschien ook wel, of dat hebben wij van hen gemaakt. Het is een leuke documentaire over de reigers van Amsterdam en een paar mensen die een meer dan gemiddelde interesse hebben in de vogels. Het verbaast me dan wel hoe ver die interesse en betrokkenheid kan gaan, dat zegt ook meer over de mensen dan over de vogels. Er zijn veel eenzame mensen op deze wereld en in deze stad, terwijl er toch
zoveel mensen zijn.

Aswoensdag

Ik ben niet zo van het carnaval vieren, maar voor mij heeft de vastentijd wel een bijzondere betekenis. Ik heb een paar jaar ook aan vasten gedaan, eigenlijk geïnspireerd door een collega van mij. Hij was een bijzondere man waar ik veel van geleerd heb op veel manieren. Hij heette Boudewijn en was met alles wat hij deed zeer gedreven, met zijn werk, zijn golf, en zijn muziek. Hij had zijn eigen manier om te vasten, een strakke lijst met wat je nou precies mag eten tussen aswoensdag en pasen, en dat was niet veel, voorschriften over roken, drinken en bewegen. Hij had zijn eigen redenen om te vasten, voor hemzelf om niet te zwaar te worden, maar ook om af en toe even wat meer na te denken over de overdaad en onze manier van leven. Ruim 6 weken vasten betekent dat je je eetgewoonten verandert en dat blijft ook na het vasten zo. Tegen het eind van de vasten was hij altijd bleek en dun, en vaak ook een beetje chagrijnig. Ik bewonderde hem wel altijd om zijn volhardendheid. Ik heb een paar keer met hem meegedaan en vond dat ook wel bijzonder.

Hij was niet altijd makkelijk te benaderen, maar vaak juist ook weer heel open. Hij heeft me met veel dingen in het werk geholpen. Ik ben ook een paar keer met hem op stap geweest omdat we samen aan een project werkten. Ik werkte toen nog veel voor de verschillende Nederlandse luchthavens, dus we gingen naar Schiphol, naar Eindhoven en naar Groningen. Dat laatste staat me nog het beste bij omdat we twee dagen woningen gingen tellen in de omgeving van Eelde. Ik vind het nog steeds heel bijzonder dat ik twee dagen met Boudewijn op stap ben geweest.
Een enkele keer ontmoette ik de Boudewijn die niet aan het werk was. Dat was in Groningen, toen we samen gingen eten en praatten over persoonlijke dingen. En dat was ook op de Parade in Amsterdam, waar hij trombone speelde met de Nazaten van Prins Hendrik. Hij deed dat zoals hij alles deed, met volle overgave.

Boudewijn was ook een man met een "zwarte draad" in zijn leven, en er kwam een moment dat hij het leven niet meer aankon. Hij heeft het toen ook zelf beëindigd, veel te jong. Ik heb er op een vreemde manier altijd vrede mee gehad en ik had tot het laatst goed contact met hem, hoewel ik al ergens anders werkte. Hij heeft misschien te kort geleefd, maar wel altijd met volle overgave en overtuiging in alles wat hij deed. Ik heb nooit anders gekund dan zijn keuze respecteren, hoezeer ik hem ook af en toe nog mis.