alles anders

Het wordt een tijd van veranderingen op mijn werk. Ik ga weg van het project waar ik nu aan werk en ga andere dingen doen. Wat precies is deels nog wel een beetje vaag. Ik ben niet zo goed met grotere veranderingen, ik heb altijd wat tijd nodig om te wennen.

Bij alle dingen die ik nu doe op het werk moet ik bedenken dat ik over twee weken iets anders doe, en dus alles moet overdragen. Ik moet mijn spullen opruimen en voor mijn opvolgster toegankelijk maken, en als er wordt gepraat over de volgende stappen in het werk, moet ik me realiseren dat het aan haar is daar mee verder te gaan en niet aan mij. Ik vind het op zich niet heel erg, maar het is ook wel weer jammer omdat ik er eigenlijk net weer goed in zit. Nu beginnen ook eigenlijk de spannende tijden.

Ik heb vrij veel overgewerkt de afgelopen weken, dus ik kan de komende weken af en toe een paar uur vrij nemen, dat maakt de druk op de nieuwe projecten even iets minder. Het worden nu toch de rustige vakantieweken. Ik heb ook wel zin om even wat andere dingen te doen dan alleen maar werken. En ik ben benieuwd hoe het zal gaan op mijn nieuwe projecten. Een andere werkplek, werken met andere mensen en de inhoud is ook compleet anders. Kortom, het zal wel even wennen zijn.

eigen weg

Ik fiets naar huis en bedenk me ergens halverwege dat ik een andere route moet nemen omdat ik nog een boodschap moet doen. Ik bedenk waar ik nu af moet slaan, maar even later verander ik van gedachten. Ik moet een latere afslag hebben. Ik fiets verder en denk er verder niet meer over na. Dan realiseer ik me opeens dat ik de eerste afslag heb genomen, die ik eigenlijk niet wilde nemen, en al een eind op weg heb. Ik heb dat automatisch gedaan, maar het voelt ineens vreemd. Ik heb onbewust niet mijn gebruikelijke route genomen, niet de weg die ik eigenlijk wilde gaan, maar de eerste waar ik aan gedacht had. Het voelt een beetje bizar.

in de regen

Zondagmiddag in het Vondelpark. Het regent, een beetje en af en toe een beetje harder. Toch zijn er nog aardig wat mensen in het park om te luisteren naar Stevie Ann, die een half uurtje speelt. Er wordt veel gepraat, mobiel gebeld en rondgekeken.

Ergens achteraan tussen het publiek loopt een meisje van een jaar of twee. Ze heeft een mooie rooie regenjas aan en een blauwe zuidwester op. Ze ziet er prachtig uit. Ze gaat helemaal op in het spel met de plas water op het asfalt. Ze kijkt ernaar, springt erin, probeert het nog een keer maar springt er naast. Dan is het een keer goed raak en zijn haar sokjes in haar sandalen en haar spijkerbroek flink nat. Het deert haar niet en ze springt door. Ze let totaal niet op wat er om haar heen gebeurt maar is alleen maar bezig met dat water in die plas. Het is een mooi gezicht.

Papa staat vlakbij met een paar mensen te praten. Wanneer hij ontdekt wat het meisje aan het doen is moet hij lachen en probeert hij een foto te maken, maar nu ze doorheeft dat er op haar wordt gelet heeft ze er geen zin meer in, en ze gaat rondjes lopen om de plas heen. Een man doet nog voor hoe het werkt en springt ook in de plas, en ze speelt het spel wel mee, maar ze gaat er niet zo in op als in haar eigen spel. Pas wanneer de grote mannen weer aandacht voor elkaar hebben en niet meer voor haar gaat ze door. Tot het droog is en haar mooie kleurige jasje en hoedje af gaan.

waterralletje

Na twee dagen volop rondlopen in de stad vandaag echt naar buiten. Lekker vogeltjes kijken in de Zouweboezem bij Ameide. Niet eens zo ver hiervandaan, en een mooi gebiedje. Afwisselende wandeling en veel vogeltjes. Niet eens zoveel purperreigers, hoewel het gebied daar bekend om is, maar wel blauwborsten, veel zwarte sterns, allerlei rietzangertjes, en een waterral die prachtig te zien was. Ook weer een hele mooie dag, heerlijk zonnig, en goed om te wandelen.

En dan aan het eind van de dag even op een terrasje in een klein dorp aan het witbier. Lekker moe van de zon en het wandelen, onder de parasol, je dorst lessen. Wat kan dat toch lekker zijn.

En als je rond deze tijd in de Betuwe bent dan moet je natuurlijk kersen meenemen. Ze zijn heerlijk.... Ik moet wel even denken aan Alie, onze adoptie-oma die precies twee jaar geleden overleed. Zij ging in deze tijd altijd op bezoek bij haar familie in de Betuwe om kersen te eten. Alie en de kersentijd. Zo denk ik toch nog wel vaak aan haar al met al.

Amsterdam

Ik heb een paar dagen door de stad gezworven om te kijken naar het ontstaan van de stad. Hoe is de stad geworden wat ze is. Een interessante vraag waar je nooit echt een antwoord op kunt geven, de ontwikkeling wordt voor een deel bedacht en gestuurd, maar is ook vaak afhankelijk van toevalligheden. De tijd, de mensen, gebeurtenissen. Het is wel leuk om er af en toe weer eens bij stil te staan. Amsterdam is altijd een havenstad geweest, maar grote delen van de oude havens zijn of worden nu bebouwd en de echte havens zijn verdwenen naar de rand. We proberen vast te houden aan het oude, zelfs het oude terug te halen, maar dat is niet altijd een goed idee.

Ik vond het vooral leuk weer even met de Amsterdamse school bezig te zijn. We waren op plekken waar ik al vaker was, maar met een rondleiding en een toelichting zie je weer net iets meer, en weet je weer waarom het toch bijzondere woningen zijn. De museumwoning in het Schip is erg mooi ingericht, je kunt de bijzonderheden uit het ontwerp zien, toch heel anders dan de seriebouw van tegenwoordig (ja, ja, vroeger was alles nu eenmaal beter...). Het grappige was wel weer dat ik allerlei dingen herkende die wij hier thuis ook hebben en nog steeds gebruiken.

waanzinnig

Ronald Rietveld heeft vandaag de Prix de Rome gewonnen voor een ontwerp voor de herinrichting van een groot deel van IJmuiden. Hij wil daarbij restwarmte gebruiken om het Kennemermeer op te warmen. Het meer kan dan gebruikt worden als hot spring, een plek waar je ook in de winter buiten kunt zwemmen. Ik was sprakeloos toen ik de plannen hoorde. Gelukkig is het alleen een prijsvraag. Als theoretisch ontwerp ziet het er best mooi uit, maar de uitvoering lijkt me vrij desastreus.

leren

Het is de maand van de congressen en de cursussen. Ik heb er elke week minimaal één. Tot nu toe waren ze gelukkig allemaal interessant en de moeite waard, dat is weleens anders. Ik doe deze keer vooral inhoudelijke onderwerpen, niet zo vaag, maar helder en tastbaar. Hoewel, als het gaat over wetgeving is dat nou ook weer niet altijd zo. Vandaag ging het over juridisering van de ruimtelijke sector, klinkt heel vaag, maar is het toch niet. Er ontstonden aardige discussies omdat we hier allemaal mee te maken hebben en ook allemaal blijkbaar tegen dezelfde problemen aan lopen. Geen oplossingen gevonden vandaag, maar in elk geval gemerkt dat we allemaal weten waar het probleem zit en dat we weten waar we over moeten praten. Dat is alweer heel wat tegenwoordig.

Wat ik ook wel grappig vond is dat we voor de gelegenheid in een chique advocatenkantoor zaten. Ik dacht dat wij een mooi kantoor hadden, en dat is het ook wel, maar ik heb nu gezien dat de luxe bij ons wel meevalt, en dat is goed. We zijn tenslotte ambtenaren, we werken met gemeenschapsgeld, en we zitten helemaal niet slecht.

kennis delen

Soms heb je zo'n dag om met veel directe en onbekende collega's vakkennis uit te wisselen. En te netwerken natuurlijk. Ik ben niet zo goed in netwerken, dat heeft me al vaker problemen opgeleverd. Ik ken intussen wel wat mensen, en ik vind het wel leuk die dan even te zien, maar hoe dat verder nou allemaal werkt gaat toch wel langs me heen. Vakkennis uitwisselen vind ik wel leuk, en op zo'n dag hoor je ook vaak veel dingen waar je in de dagelijkse praktijk niet eens zo heel veel mee van doen hebt. Maar het verbreedt je blik wel een beetje. Ik had nu maar eens gekozen voor iets wat ik gewoon leuk vond, groen en natuur in de stad. Daar is nog steeds veel te weinig aandacht voor. Drie leuke presentaties en een korte discussie. Jammer dat er toch weer zo weinig mensen op dit onderwerp af kwamen. Het was ook wel erg moeilijk kiezen tussen alle onderwerpen.

alweer An

An Pierlé in de Melkweg. Weer een prachtig concert. Na afloop, als ik mijn cd laat signeren, vraagt ze of we het nog niet beu zijn haar te zien optreden, maar dat ben ik niet. Elk concert is anders, door de manier waarop ze de nummers speelt en zingt, en ook door haar "kleedje". Gisteravond de mooie Schotse ruit. Hoewel ze tegen het eind van het concert last krijgt van haar stem speelt ze toch twee toegiften voor het enthousiaste publiek. Heel leuk. Sommige nummers zijn zo mooi dat je er kippenvel van krijgt, ook al hoor je ze voor de zoveelste keer. De toelichtingen in mooi vlaams zijn in elk geval vaak weer anders.

De stem van Koen klinkt vaak heel mooi als hij meezingt, hij heeft een hele warme stem, en dat
geeft een nummer echt iets extras. Als ik luister naar "Nobody's Fault" valt me dat altijd weer op. Nu ook weer in "Closing Time". De harmonie tussen de stemmen van An en Koen is vooral erg mooi.

broedtijd

Het is weer broedtijd voor de vogels overal, dus je ziet volwassen vogeltjes doodvermoeid heen en weer vliegen naar nestjes om hun veeleisende jongen te voeden. Bij een ingang van het Amsterdamse bos zit een mooi spechtennest in een wilg. Precies in de oksel van de boom, vlak langs het spoorbaantje. De meeste mensen fietsen of lopen er langs zonder er erg in te hebben dat de beestjes er zitten. Het is leuk om even, onder de beschutting van de struiken en zonder de beestjes te storen, te kijken hoe de kleine wordt gevoerd door de ouder. Het lijkt me wel een eenoudergezin want ik zie alleen het mannetje heen en weer vliegen. Als het soms iets langer duurt voor papa terug is wordt de kleine erg ongeduldig. Hij ziet er niet slecht uit, dus hij krijgt waarschijnlijk voldoende voedsel. Hij wordt vast wel groot zo.

muziek in het park

Het was gistermiddag wel heel erg rustig in het Vondelpark, ook tijdens de Vondelparkconcerten. Er schijnt iets met voetbal te zijn. Ik vind het wel lekker als het niet zo druk is en je gewoon een beetje heen en weer kunt lopen, maar dit was iets te rustig. Voor de zangeressen jammer, die hadden wel een groter publiek verdiend. Marike Jager was de eerste, en het was wel heel stil. Ze heeft een mooie cd gemaakt, en ze gaf ook een mooi optreden, maar helaas voor heel weinig mensen. Ik vond het in elk geval erg de moeite waard. Van Charlie Dee was ik wat minder onder de indruk, maar ze speelt een ander genre. Ik moest in elk geval erg aan haar wennen, maar tegen het eind vond ik het wel leuker worden. Ellen ten Damme was de laatste, compleet anders, heel levendig en theatraal, en ze was veel beter dan ik had verwacht. Gevoel voor show, voor humor en een stevige stem. Ze zong Duitse liedjes, ook veel onverwachte nummers en dat maakte het wel leuk. Niet dat je nu de cd gaat aanschaffen, maar het is wel leuk op zo'n zonnige middag in het Vondelpark. Toen Ten Damme speelde werd het ook wat drukker omdat de voetbalwedstrijd afgelopen was. En dan is het toch wel gezelliger
bij dat podium.

vaderschap

Eén van mijn collega's is vader geworden en trakteert op beschuit met muisjes. Hij wordt door twee collega's, één moeder, één bijna, ondervraagd over de bevalling en de situatie thuis. Tja, het was toch wel zwaar geweest zo allemaal. Iedereen heeft het altijd over wat die moeders allemaal moeten doorstaan, maar voor hem was het toch ook wel echt heel zwaar geweest, hij heeft er nog steeds spierpijn van in zijn armen. Waar dat nou precies van was is mij ontgaan door het bulderende gelach van zijn collega's. Dit zal hij nog lang blijven horen en zijn gezicht zal ik me nog lang blijven herinneren.

veenmol

Wandelen in de duinen stelt je altijd weer voor verrassingen, het is nooit saai. Vorige keer hadden we een tijdlang gezelschap van een vrij tamme vos, die een beetje rond bleef hangen, ons en onze tassen uitgebreid bestudeerde en zich mooi liet fotograferen. Dit weekend was het een veenmol die ons bezighield. Heel mooi beest, agressief en alert, heel mooi. En tijdens de lunch hadden we uitzicht op vier mannetjes koekoeken die zich hanig gedroegen. Ik heb vaak een koekoek gehoord, ze af en toe gezien, maar nog nooit vier tegelijk, zo dichtbij en mooi te zien. Het was ook een goede dag voor roofvogels, buizerds, een havik en een jagende boomvalk, en een goede dag voor vlinders en andere insecten.

op een mooie pinksterdag

Al redelijk vroeg wakker vandaag vanwege gebabbel in de straat. Er is altijd veel geluid in de stad, en het lijkt wel steeds meer te worden. Of misschien ligt het aan mij en stoor ik me er vaker aan. De ochtend in het weiland voor de weidevogelbescherming. Eigenlijk was er weinig te doen omdat vrijwel alle nesten nu uit zijn, de gruttokuikens en de kleine kieviten zich aardig kunnen redden, en de boer is begonnen met maaien. Ik ben niet zo'n trouwe medewerker en ga niet elke week mee het veld in. Vandaag was het juist wel lekker een beetje door het weiland te lopen en mee te kijken. En we hebben toch nog een scholeksternest gevonden, middenop een pad. Het schijnt wel een goed jaar voor de weidevogels te worden, eindelijk weer een jaar waarin veel jongen een goede kans hebben volwassen te worden. Het werd wel weer eens tijd. We vonden wel een paar hele jonge dode haasjes. Misschien omgekomen door de kou en de nattigheid of wellicht geplet door een koe. Jammer.

Cohen

Er klinkt weer veel Leonard Cohen in dit huis. Ook weer zo'n naam en stem waar je steeds weer naar terug kunt gaan. Je herkent alles, maar je hoort ook steeds weer nieuwe dingen. En wat je lang niet gehoord hebt kan ineens weer heel fris klinken. Vroeger vond ik Leonard Cohen niet zo spannend, te deprimerend en eentonig, maar als je het eenmaal kent is het niet allemaal zo somber en zeker niet eentonig. Sommige liedjes zitten vaak in mijn hoofd. Zijn muziek is wel anders, en dat maakt het steeds weer interessant. Hij past niet in een stroming of periode, hij is gewoon altijd een beetje zijn eigen weg gegaan.

Ongeveer 10 jaar geleden was ik op vakantie in Griekenland en was toen ook op Hydra waar Cohen jaren heeft gewoond met Marianne. Hydra is een mooi eiland, vrij klein, geen auto's, veel blauw en wit zoals je van een Grieks eiland verwacht. Het was nog vrij vroeg in het jaar, begin april, en onze Griekenlandvakantie was anders gelopen dan we hadden verwacht. We hadden geskied ten noorden van Thessaloniki, waren door de kou en de mist verjaagd van de Olympus, maar hadden goed weer in Meteora waar we wel konden wandelen. Stromende regen in Delphi, maar uiteindelijk heerlijk zon op Hydra. Het Griekenland uit de folders. Op zoek naar het huisje van Cohen, en het was niet makkelijk te vinden. Lang niet iedereen kende de naam, en dan nog wisten de meeste mensen niet waar het huisje was. Uiteindelijk was er een vrouw die ons kon helpen en de goede kant op stuurde. We maakten kennis met de vrouw die al jaren voor het huis zorgde, zij wees het ons aan, en zei dat de we de volgende ochtend wel even in de tuin mochten kijken.

De volgende ochtend gingen we terug, en ze liet ons behalve de tuin ook een deel van het huis zien. Een mooi klein huis, weinig meubilair, maar wel licht en sfeervol. Ik heb het kleine kamertje gezien waarvan de foto op de hoes van "Songs From a Room staat. Het zag er nu wel iets anders uit, met een verwaarloosde gitaar aan de muur en zonder Marianne. Wat bijzonder was waren de boeken die er stonden, de fotootjes aan de muur en het hobbelpaard van de zoon van Cohen. De persoonlijke dingen die er nog steeds stonden, hoewel Cohen zelf er al jaren niet meer kwam. Het huis ademde een goede sfeer uit, rustig. In de tuin stonden citroenbomen, en de vrouw die ons rondleidde plukte er één en nam er een hap uit, zo gaat dat blijkbaar daar. Ze gaf ons ook citroenen, maar die hebben we meegenomen. We hebben ze nog steeds, ze zijn helemaal verdroogd, maar wel bijzonder. Citroenen uit de tuin van Leonard Cohen.

changing the planet

David Attenborough heeft een miniserie gemaakt, twee delen deze keer. Over het klimaat. Maar je wordt er niet vrolijk van. Het wordt steeds warmer, het weer wordt steeds extremer, en de veranderingen gaan steeds harder. Voor het eind van deze eeuw is alles anders, minder land en meer water, en het is overal warmer. Dit is de tijd om naar Antarctica te gaan, wat daar over 50 jaar nog van over is weet ik niet. Het is wel om heel verdrietig van te worden. Dit is misschien voor een deel normale klimaatverandering, maar het is toch vooral het broeikaseffect dat alles versnelt. Alle electrische apparaten, auto's, vliegtuigen, we doen er allemaal aan mee. Het is heel eenvoudig om van alles minder te gebruiken, maar bijna niemand ziet de noodzaak. Iederen gaat dus vrolijk door met meer, meer, meer. Ik begrijp het gewoon niet.

In "The Future of Life" vertelt Edward O. Wilson eigenlijk hetzelfde. De biodiversiteit wordt steeds minder, we hebben nog niet eens echt zicht op wat we met z'n allen aan het doen zijn...

kabel

Af en toe gebeurt het je ineens, en je kunt er helemaal niets aan doen. Tenminste, ik weet niet wat ik eraan moet doen. De telefoon gaat, je neemt op, en wie je ook verwacht, zeker niet juffrouw Smit van de kabelleverancier. Eigenlijk had ik het ook wel kunnen weten, want ik word regelmatig gebeld door juffrouw Smit of één van haar collega's. Het zijn altijd vervreemdende gesprekken, omdat je weet wat er aan de andere kant van de lijn gebeurt, en ik weet ook dat ik weer moet gaan uitleggen wat ik vind van dit soort telefoontjes.

Het begint altijd al met de eerste vraag: "Spreek ik met mevrouw Jansen?" Nee, ze spreekt niet met mevrouw Jansen, maar met de vriendin van meneer Jansen, met wie ze al jarenlang samenwoont en, zoals dat heet, een gezamenlijke huidhouding voert. Als je zegt dat je niet mevrouw Jansen bent, dan is meteen de vraag of meneer Jansen thuis is. Je moet dan toch één en ander gaan uitleggen omdat ik meneer Jansen hier niet mee lastig wil vallen, dan hebben we straks allebei een slecht humeur. Dus vandaag zeg ik maar gewoon dat ik mevrouw Jansen ben.

Juffrouw Smit begint haar verhaal over de fantastische aanbieding, maar ik moet haar onderbreken om uit te leggen dat ik geen interesse heb en ik probeer op een beleefde manier uit te leggen, zoals ik al zo vaak eerder heb gedaan, dat ik niet zo gesteld ben op dit soort telefoontjes. Ik heb mij keurig aangemeld bij de stichting die ervoor zorgt dat je niet zomaar gebeld, gemaild en aangeschreven mag worden door allerlei clubs, maar als je eenmaal ergens klant bent gelden die regels blijkbaar niet meer. Ik vraag dus altijd weer of er bij mijn naam in het klantenbestand kan worden gezet dat ik geen reclametelefoontjes wil. Ik vertel er deze keer ook maar bij, dat ik geneigd ben om mijn hele abonnement maar op te zeggen om aan de telefoontjes te ontkomen. Dat was volgens juffrouw Smit nou ook weer niet de bedoeling. Ik heb niet echt behoefte mijn abonnement op te zeggen, op zich ben ik een tevreden klant, maar ik sluit niet uit dat ik het bij het volgende telefoontje wel doe. Ik weet ook wel dat juffrouw Smit gewoon haar werk doet, misschien niet eens bij de kabelleverancier werkt, maar bij een algemeen call-center en er ook niets aan kan doen, maar gewoon haar vragenlijstje afwerkt, dus ik blijf beleefd maar het stoort me wel.

leeg en mooi

Bill Oddie is weer bezig met zijn Springwatch, natuurlijk bijgestaan door Kate en Simon King. De formule is hetzelfde als voorgaande jaren, ik heb er alleen dit jaar nog niet veel van gezien. Vanavond een klein stukje, vooral van Simon King op Shetland. Ik herkende het eigenlijk meteen, mooi landschap. het heeft iets desolaats, iets heel eenzaams en leegs. Mooi.