witte vogel

Soms gebeurt me dat, dan kijk ik uit het raam van mijn kantoor, en zie ik in de verte een grote, witte vogel langs scheren en dan denk ik een moment dat dat een albatros is. Is dat nou wishful thinking of de Berenburg?

bureaucratie

Ik ben ambtenaar. Ik heb me daar lang tegen verzet, maar ik ben het wel. Ik ben ook zo iemand die vooral papieren schuift, die bezig is met procedures en processen, met aansturing, overleg en terugkoppeling, met planningen en rapportages. Ik ben er ook heel bedreven in, het is mijn taak om de dingen te structureren en dat past wel bij mijn ordenende instelling. Bij mijn overgeorganiseerdheid.

Het is wel grappig dat in het westen veel mensen werken in grote clubs, bedrijven, overheden en andere organisaties, en dat weer veel van die mensen bezig zijn met dingen die niet tastbaar zijn. Cijfers, rapportages en managementinformatie. Hoe groter de club, hoe meer er moet worden geregeld en afgesproken en hoe meer mensen zich daar weer mee moeten gaan bezighouden. Uiteindelijk zijn er dan steeds minder mensen die de dingen doen waar het nu echt om gaat. Ik heb vaak het gevoel dat ik ver af sta van de inhoud en van de realiteit van mijn werk, en vooral bezig ben met abstracties.

Als ik politici hoor praten over het terugdringen van de bureaucratie denk ik soms dat dat wel een beetje makkelijk gaat allemaal, het is een populair idee om snel geld te besparen. Mensen hebben vaak de indruk dat ambtenaren niets doen, maar zo eenvoudig is het niet. Het papieren schuiven heeft meer te maken met grote, logge organisaties, niet zozeer met het verschil tussen overheid en bedrijfsleven. Ik ken mensen die werken bij grote bedrijven en die precies hetzelfde meemaken. En zolang er nog zoveel geregeld en georganiseerd wordt om maar van alles en nog wat te kunnen garanderen zal het wel zo blijven. We bedenken regeltjes en hebben vervolgens heel veel menskracht nodig om die regeltjes ook uit te voeren.

Na zo'n weekend op het vogelfestival realiseer ik me weer echt dat je ook heel andere dingen met je tijd kunt doen, die misschien veel zinvoller zijn, en die je veel meer met allebei je voeten op de grond houden. En die je bovendien veel gelukkiger maken.

vogelfestival

Ik was dit weekend op het vogelfestival in de Oostvaardersplassen. Twee dagen tussen vogelaars van allerlei pluimage. Sommigen weten zo ongeveer alles, veel mensen weten vrij veel, en er zijn ook mensen die vooral geïnteresseerd zijn in de vogels in de tuin. Die variatie maakt het wel leuk. Iedereen heeft zo zijn reden om naar het festival te komen.

Dit was voor mij de derde keer op een stand op het festival en dat betekent dat je ook wat mensen gaat kennen en herkennen, en dan merk je ook weer dat het een kleine wereld is. Zoals het Antarctica-wereldje ook klein is. Vogelfotografen,
vrijwilligers, reisorganisaties en boekverkopers, je komt elkaar steeds weer tegen.

Maar je ontmoet ook altijd wel weer leuke nieuwe mensen. Bij ons op de camping stonden twee Engelse kunstenaars, die allebei mooie dingen maken. Eén van hen heeft ook een aantal Antarctica-reizen gedaan en heeft een voorkeur voor zeevogels. De
andere ook, maar die kan vanwege zeeziekte alleen vanaf het land zeevogels observeren. De Antarctica-man, John Gale, had mooie schilderijen en tekeningen, heel sfeervol en mooie kleuren. Ze spraken me ook aan omdat ik de beelden herkende.

Je krijgt allerlei mensen aan je tafel. Sommigen kijken geïnteresseerd even rond, anderen zien al snel dat dit niet iets is wat zij interessant vinden en die lopen snel door. En als je in gesprek raakt horen sommigen je beleefd aan, anderen stellen
belangstellende vragen en weer anderen gaan met je in discussie. Voor je het weet ben je bezig met overbevolking, overbevissing en de problematiek van de consumptiemaatschappij. Het houdt je wel scherp.

Opvallend is dat veel mensen (oog)contact vermijden, bijvoorbeeld door volkomen langs je heen te kijken. Dat is wel intrigerend. Ik wil mensen niets aansmeren, wel informatie geven over de campagne of gewoon wat dingen toelichten. Veel mensen willen wel graag alles bekijken, maar zich nergens toe verplicht voelen. Ik paste een tijdje op de stand van iemand anders en zat daar midden tussen de lijsten en de foto's, maar veel mensen kijken echt dwars door je heen. Heel grappig.

Het was wonder boven wonder redelijk droog. Twee buien, maar dan ook wel meteen dikke buien op zondagmiddag. We stonden wel in een tent, maar het water stroomde over de vloer hard naar binnen. Het was toen wel even heel druk in de tent....

Vandaag kwamen de buien ook weer dik uit de hemel. Van achter mijn bureau zag ik af en toe watergordijnen uit het raam, en de wind blies dat soms ook nog bijna horizontaal. Er stond een laag water op het platte dak waar ik recht op kijk en daar
zag ik echt golven ontstaan, op het dak, maar ook over de dakrand. Het zijn dan echt dikke buien die over komen, je ziet de dikke grijze wok die ook weer direct door de wind wordt voortgestuwd, en daarachter zie je weer de blauwe lucht aankomen, de
zon en de Hollandse witte wolken. Als je dus net in zo'n bui zit ben je echt door en door nat. Het is mij vandaag gelukt twee keer droog over te komen.

vakken

Ik had altijd een rugzak, overzichtelijk, met vakken. Ik denk dat ik wel een vakkenmens ben, dan kan ik alles organiseren en op een eigen plek opbergen, zodat ik dingen ook weer snel kan terugvinden. Ik ben nogal van het organiseren. Het is ook mijn vak, ik moet processen en projecten structureren. Maar dat is eigenlijk weer een heel ander verhaal. Ik had het over tassen.

Ik heb nu namelijk handtassen, met en zonder vakjes. Mijn voorkeur gaat uit naar de kleine en de grote rode tas, die ik door elkaar heen gebruik, afhankelijk van wat ik ga doen en hoeveel spullen ik mee moet nemen. De vakjes in de tassen zijn verschillend, en eigenlijk kan ik de spullen niet heel goed organiseren. Dat vereist een andere instelling, een andere manier van denken.

Ik zie soms vrouwen met grote schouder- of handtassen, zonder vakken, maar met alle spullen er gewoon in gegooid. Ik verbaas me er altijd over. Hoe kun je in die chaos je spullen nog terugvinden, kost dat niet steeds veel tijd en veel frustratie? Ik
zou daar heel ongeduldig van worden. Tegelijkertijd fascineert het me, en is het een beetje mijn ambitie ooit nog zo'n grote tas zonder vakken aan te kunnen. Het lijkt me ook wel weer heerlijk om die chaos te kunnen laten gebeuren, zelfs op zo'n kleine schaal. Ik ben benieuwd hoe lang ik het vol zou houden.

luchten

Ik werk tegenwoordig op de vierde verdieping van een kantoorgebouw ergens in de binnenstad van Amsterdam. Ik heb aardig uitzicht vanaf mijn werkplek, het landschap is steeds weer anders. Ik kijk uit op de achterkant van woningen, de oude Amsterdamse binnentuinen met veel groen, de witte balkonhekjes aan de achterkant van de woningen. Heel Amsterdams en leuk om te zien. Ik kijk direct op een plat dak, dat de afgelopen dagen af en toe bedekt was met een aardige laag water. Nu het weer even droog is zijn er mannen aan het werk, en is het er af en toe aardig druk.Boven de huizen de kauwtjes en de duiven, soms de meeuwen en in de zomer de gierzwaluwen. Af en toe vliegen er eenden, aalscholvers, reigers of zelfs een enkele ooievaar voorbij. Ik kan me herinneren dat ik een paar jaar geleden op een hogere verdieping in een vergadering zat met een mede-vogelaar toen een ooievaar op niet al te grote afstand voorbij vloog. We keken elkaar aan en vervolgens werd de hele vergadering ontregeld. Hij was de voorzitter). In de verte zie je de daken van beeldbepalende gebouwen als Carré, de bank aan de Vijzelstraat en het paleis op de Dam.

De afgelopen dagen was de lucht vol van andere dingen, wolken, regen en andere nattigheid. Af en toe een strak-blauwe lucht, dan weer wat witte wolkjes ervoor en op andere momenten donkergrijs, bijna zwart zelfs. Het waaide ook af en toe stevig
waardoor de wolken met een enorme snelheid over dreven. Er komen altijd veel associaties in mij op als ik kijk naar de luchten. Soms hoor je in je achterhoofd de begintune van de Simpsons als je zo'n mooi blauw-wit wolkenluchtje ziet. Maar nog
vaker hoor ik een gedicht van R.S. Thomas, een dichter uit Wales die dit prachtig heeft verwoord in "The view from the Window":

Like a painting it is set before one,
But less brittle, ageless ; these colours
Are renewed daily with variations
Of light and distance that no painter
Achieves or suggests. Then there is movement,
Change, as slowly the cloud bruises
Are healed by sunlight, or snow caps
A black mood ; but gold at evening
To cheer the heart. All through history
The great brush has not rested,
Nor the paint dried ; yet what eye,
Looking coolly, or, as we now,
Through the tears' lenses, ever saw
This work and it was not finished ?

Terwijl ik dit schrijf wordt de lucht van heel blauw toch alweer voornamelijk wit, een echte Hollandse wolkenlucht met mooi licht en hele mooie, ronde lijnen. Of ik het straks droog naar huis haal weet ik niet, maar het is wel mooi zo.

Parade

Gisteravond was ik op de Parade in Amsterdam. Het was droog, dus ik had geluk. Ik ben naar de Parade gegaan om Mondo Leone te zien, het alter ego, of de wereld, van Leon Giesen. Ik heb een tijd geleden, eigenlijk (alweer) via de luisterpaal van de
VPRO de liedjes van Mondo Leone ontdekt en ik vind dat hij hele leuke en mooie teksten schrijft. Nu speelt hij deze week op de Parade een geweldige voorstelling. Het is een man met een gitaar die zijn eigen liedjes zingt, maar hij gebruikt film en grote schermen om er een echte voorstelling van te maken, en dat doet hij op een hele leuke manier. Hij is zelfs zijn eigen band. Je hoort de liedjes die je kent, maar er wordt wel iets aan toegevoegd. De voorstelling duurt minder dan een uur, maar voor mij had het wel langer mogen duren. Kortom, ik moet ook maar naar een avondvullende voorstelling.

Wat trouwens grappig was, één van de voor mij onbekende liedjes gaat over de treinreis Utrecht - Den Bosch, en wat je op een gegeven moment ziet als je links uit het raam kijkt. En dat was iets wat ik tijdens die rit die ik toch al vaker heb gemaakt weer niet heb gezien. Hoeveel je ook ziet, je mist toch ook altijd weer van alles. Volgende keer moet ik aan de linkerkant van de trein gaan zitten en bij Den Bosch goed uit het raam kijken.

Ook de voorstelling van Ellen ten Damme nog gezien. Ik heb niet echt iets met haar muziek, maar ik vind wel dat ze een mooie show geeft, vol energie en heel vrolijk. Het is eigenlijk vooral een spel waar je naar zit te kijken, het is niet zo direct en persoonlijk als het optreden van Mondo Leone.

Het was lang geleden dat ik op de Parade was, misschien wel een jaar of acht geleden. Toen speelde een oud-collega van mij er, met zijn band "De Nazaten van Prins Hendrik", dat was ook meest hele vrolijke muziek, leuk om op zo'n plek naar te
luisteren. Ik vind de levendigheid wel leuk, het circusachtige en het theater op straat. De meisjes van Suver Nuver die hun vendelzwaaikunsten oefenen, de spuitgasten die al paniekzaaiend de mensen gerust stellen, en de club van Knor Knor die met hun varkens door de modder schuiven. Het is gewoon jammer dat het deze weken zoveel regent.

MP3-speler

Sinds kort heb ik ook een mp3-speler. Ik had er lang over nagedacht, besloten dat ik er toch wel graag één wilde hebben en kreeg toen een veel mooiere nog voor mijn verjaardag. Ik ben er heel blij mee. Het is wel een beetje een vreemd ding. Ik wilde wel een muziekspelertje om bijvoorbeeld in huis op andere plekken dan de woonkamer naar mijn eigen muziek te kunnen luisteren, of als ik langere tijd in de trein zit. Dat zal niet heel vaak zijn, maar soms is het toch wel leuk.

Vorige week had ik hem even aangezet toen ik door de stad liep en dat vond ik eigenlijk heel bizar. Normaal loop je door de stad en hoor je ook de geluiden van de stad. De mensen, de auto's, de trams, flarden muziek uit winkels en daardoor voel je je deel van de stad. Nu was ik in twee werelden tegelijk. Ik liep door de stad, maar tegelijk was daar de muziek die weer op een heel andere manier mijn aandacht vroeg en dat vond ik heel vermoeiend en het maakte ook eenzaam. Alsof je in een wereld liep waar je geen deel van uitmaakte. Soms is het juist leuk om het leven om je heen te horen, of om door het park te lopen of te fietsen of op de begraafplaats te zitten en haast niets te horen. De vogels, het ruisen van de bomen en het vallen van de regen.

Het is een beetje als in de auto zitten. Ik heb altijd het gevoel dat je in een auto, zeker als je alleen in een auto zit, geïsoleerd bent van de wereld. Je hebt geen contact met wat er in de wereld om je heen gebeurt, of je ervaring is eigenlijk eendimensionaal. Je kunt dingen zien, misschien ook wel iets horen, maar je voelt de wind niet, je ruikt niets en er zit altijd een wand tussen jou en wat er om je heen gebeurt. Dat gevoel had ik ook met de mp3-speler.

Andersom geldt het eigenlijk ook. Ik heb op mijn speler muziek gezet waar ik heel graag naar luister, de dingen die ik mooi vind en als ik rondloop kan ik de muziek niet de aandacht geven die ik zou willen. Ik kan wel thuis zitten, of iets doen, en tegelijk naar muziek luisteren, maar buiten zijn er te veel andere indrukken en kan ik het allemaal niet meer opnemen.

Ik moet wel zeggen dat ik vrijdagmiddag in de trein blij was met mijn muziekspeler. De mensen naast mij waren in een zeer druk en ook wel intrigerend gesprek verwikkeld, maar ik had al mijn aandacht nodig om iets te lezen. De muziek heeft me toen aardig vooruit geholpen. Dus soms is het wel heel leuk.

Trouwens, dat gesprek in de trein was ook wel heel erg intrigerend. Een moeder en een zoon die allebei hun eigen gesprek voerden met elkaar, maar eigenlijk helemaal niet met elkaar praatten. Je kunt dus ook los van de wereld om je heen staan als je helemaal geen muziek op je oren hebt.

in de auto

G.: Vroeger aten we zes dagen per week aardappelen.
L.: En wat at je dan de zevende dag?
G.: Friet.

Spinvis

Ik zag gisteren een interview met Spinvis, en dat was heel grappig. Ik ken de naam al heel lang, maar kon me er niet zo veel bij voorstellen. Hij speelde een liedje over zwemmen en dat vond ik heel leuk. Ik was net wezen zwemmen, dus misschien was dat een deel van de reden. "Ik wil alleen maar zwemmen", klinkt dan wel leuk. Vandaag was het trouwens heerlijk rustig in het zwembad en ik kon zwemmen zonder na te denken. Dus echt alleen maar zwemmen. Ik heb bijna een uur zo baantjes getrokken en dat blijft gewoon heerlijk.

Journaal

Een alarmerend papegaai klinkt als een schreeuwend kind en dat leidt ertoe dat bejaarden in de omgeving de politie waarschuwen omdat zij denken dat een kind mishandeld wordt. Item in het acht-uur journaal. De papegaai kan allerlei geluiden maken en laat dat ook zien en horen voor de camera. Sacha de Boer sluit het item af: "En hij kan ook nog een deurbel nadoen". Met een stalen gezicht.

Trouwens, de tekst bij de Peter van Straaten in het Parool vandaag is ook van Sacha de Boer. Dezelfde?

rode broek

Ik las dit weekend in de Volkskrant een stuk over oudere mannen en rode broeken. Veertigers en vijftigers die als laatst uitspatting nog ineens een rode broek moeten aanschaffen. En nu zie ik ze ineens overal. Ik was zaterdag een beetje per ongeluk verzeild geraakt in het Concertgebouw en vlakbij mij ging er één zitten. Waarschijnlijk was het me niet eens zo opgevallen als ik het stukje niet had gelezen, maar nu vond ik het wel grappig om te zien. De man leek me wel een typisch voorbeeld. Er is ook zo'n damesclub die volgens mij rode hoeden dragen om te laten zien dat ze nog van het leven genieten, en dat ze ook iets gedurfds willen doen. Maar volgens mij blijven het wel echt dames....

dwarsdoorsnede

Ik ben gisteren met de trein van Amsterdam naar Eindhoven gereisd. Ik doe dat wel vaker, net zoals ik af en toe van Amsterdam naar Leeuwarden trein. Het zijn wel bijzondere stukken. Ik heb dan het gevoel dat ik een soort dwarsdoorsnede zie van het land. Je begint in de drukke stad, een stukje Amsterdam dat je straat voor straat herkent, waar je weleens fietst of loopt. De Albert Heijn waar je af en toe boodschappen doet. Dan krijg je het groene land tussen Amsterdam en Utrecht, ook een plek waar je af en toe fietst. En dan kom je weer bij de stad, de bedrijventerreinen, de opslagplaatsen en de industrieterreinen. Het chinese hotel bij Breukelen dat is ingebouwd door een soort lelijk opslaggebied. Echt de lelijkste stukken Nederland met heel veel troep.

Maar na Utrecht krijg je dan de gebieden rondom de grote rivieren, die prachtige stukken open land waar je altijd veel vogels ziet en volop groen. Ik krijg altijd de neiging om maar gewoon uit te stappen en daar te gaan wandelen. Het ziet er wel altijd aardig ontoegankelijk uit, dus of je er echt kunt wandelen betwijfel ik, het is er wel heel mooi. Daar moeten zoveel vogels zitten.

En dan ga je weer richting de bewoonde wereld, meer opslag en bedrijventerreinen. De spoortunnel bij Best. Op het traject zit je ook af en toe tussen geluidsschermen en hoge aarden wallen waardoor je helemaal niets meer van het landschap ziet maar domweg opgesloten bent. Het is misschien goed dat de trein meer onder de grond gaat, maar je mist ook veel moois onderweg.