de lift

Er was gisteren een grote stroomstoring in Amsterdam en ik zat natuurlijk net in de lift. Het is toch wel een beetje vreemd als je op weg naar een afspraak denkt gewoon beneden uit te stappen, maar in plaats daarvan ineens met een schok stil komt te hangen en vervolgens alle lichten uitgaan. Het was een redelijk grote lift en we waren er met drie mensen in. Ik was niet alleen, maar de lift was gelukkig ook niet helemaal vol. Het was wel in een vrij groot, druk gebouw, dus ik was er verder vrij rustig onder. In zo'n gebouw word je wel gehoord, dus je bent snel genoeg weer uit die lift. Maar goed, je moet dan op een alarmknopje drukken, waarop een ingeblikte juffrouw je uitlegt dat je melding is ontvangen en geregistreerd, en dat er contact met je wordt opgenomen. Klinkt heel geruststellend, totdat dezelfde juffrouw drie minuten later met exact hetzelfde bericht komt. Op zo'n moment doet je telefoon het ook niet, dus daar heb je niets aan. De twee heren met wie ik in de lift stond bleven ook heel rustig, en één van hen bleek ook heel praktisch. Hij realiseerd zich vrij snel dat hij geluid hoorde bij de deuren, dus dat we waarschijnlijk op verdiepingshoogte waren blijven hangen. Toen hij de deuren open probeerde te duwen lukte dat ook. We hingen zo'n 50 centimeter onder de derde verdieping en konden dus gewoon uitstappen. De rest van de tocht naar beneden hebben we via de trap gedaan. Buiten bleek het inderdaad om een grote stroomstoring te gaan, dus bij aankomst in het andere gebouw moest ik weer via de trap naar boven. Hier gelukkig maar 5 en geen 8 etages. Zo'n 45 minuten later deed alles het wel weer en eenmaal terug in mijn gebouw kon ik weer met de lift naar boven. Wel handig dat er een slimme man in de lift stond, anders had ik er toch wellicht een uur in gezeten!

veel muziek

Het zijn echt muzikale tijden op het moment. Ik luister veel naar nieuwe dingen en ontdek ook leuke dingen. Zelf of via anderen. En ik kom weer oude bekenden tegen waar ik van kan genieten. Gisteravond Cristina Branco gezien in het openluchttheater in Bloemendaal. Het was gelukkig droog, maar wel fris. Voor mij maakte het niet veel uit in mijn dikke jas en mijn stevige broek, maar Cristina moet het in haar dunne jurk wel koud hebben gehad. Zeker als het in Portugal nog 38 graden was. Het was wel een heel mooi concert, het geluid was erg mooi, en het was bijzonder het gezang van de vogels er af en toe doorheen te horen. Later op de avond zag je de vleermuizen in de lucht. Dat maakte de sfeer heel bijzonder. Het is een mooi theater, vooral voor zo'n soort concert.

Dan is er nog An Pierlé, naar wie ik nog steeds veel luister, maar nu heb ik ook Zita Swoon ontdekt. Niet nieuw, voor mij altijd een intrigerende naam, maar ik kende het amper. Het begint me nu aan te spreken, het is ook weer van die muziek die je echt een beetje moet ontdekken en die je wellicht niet in één keer pakt. Voor de vrolijkheid is er nog steeds Nizlopi, maar ik luister ook weer naar Lenette van Dongen. "Zingt Rafels" is een mooie, afwisselende cd met bijzondere nummers die ook weer muzikale zoektochten opleveren. Ik luister nu voor het eerst ook naar Alanis Morissette, die heeft ook weer mooie dingen gemaakt.

Het is een beetje als met schrijvers, iets nieuws ontdekken blijft enorm spannend, het is leuk om verrast te worden, maar er zijn ook altijd oude liefdes waar je steeds weer naar terugkeert. Ik kan altijd weer naar Christy Moore en Luka Bloom luisteren. En sommige muziek, liedjes en artiesten zitten gewoon in mijn hoofd, ik hoef er geen cd voor op te zetten, en daar heb ik dan ook niet echt behoefte aan, maar de liedjes zijn er wel. Soms melodielijnen, of stukken tekst waar ik altijd weer op terugval. Ik merk dat ik liedjes die ik misschien twintig jaar niet echt meer heb geluisterd nog wel helemaal in mijn hoofd heb zitten en dat een paar maten van de muziek genoeg zijn om me het hele liedje te laten zingen.

En dan over die schrijvers. Ik heb al veel gelezen van Beryl Bainbridge, goede verhalen over echte mensen, maar ik ontdekte onlangs pas dat haar boek "The Birthday Boys" gaat over Scott's laatste expeditie naar de zuidpool. Geschreven door de vijf leden van de expeditie die omkwamen op de weg terug van de pool geeft het weer een heel ander beeld van die laatste tocht. Natuurlijk is het fictie, maar Bainbridge heeft volgens mij haar huiswerk goed gedaan en het is leuk om te lezen. Het aardigste is eigenlijk dat Bainbridge ook Titus Oates, Evans en Birdie Bowers aan het woord laat, de mannen waar je eigenlijk veel minder over leest, maar die zo hun eigen motieven hadden om mee te gaan op de reis.

survival of the fittest - of zoiets

Zwemmen in een vrij klein zwembad kan soms een enorm primitieve bedoening zijn. Het zwemmen zelf is dat al. Ik vind het wel heerlijk gewoon mijn baantjes te zwemmen, in het bad te liggen en af en toe gewoon even te drijven. Soms heb je geluk en is het even heel rustig. Dan zou ik uren gewoon door kunnen gaan met baantje na baantje. Maar het blijft nooit rustig. Het is interessant om de mensen te zien en op te merken en te zien hoe mensen zich gedragen. Je hebt de rustige zwemmers, mensen die gewoon hun baantjes willen zwemmen, die niet veel water verplaatsen. Dat zijn vaak ook wel de mensen die een beetje om zich heen kijken en die rekening houden met de anderen. Dan heb je de haantjes, de mannen en mannetjes die ondanks het duikverbod toch menen te moeten duiken en die veel water verplaatsen. Ze nemen veel ruimte in met stoer zwemmen. Er ontstaat bij het zwemmen een bepaald patroon. Als het stil is kun je gewoon je baantjes zwemmen, wordt het iets drukker dan zwem je achter elkaar aan zodat er meer mensen in het bad passen. Niet zo heel moeilijk voor de meesten. Maar sommige mensen blijven dan toch hardnekkig hun eigen pad zwemmen waardoor het een chaos wordt van mensen die steeds bezig zijn elkaar te ontwijken. Het is bijna een soort territoriumgedrag en het gaat soms om het recht van de sterkste of de meest volhoudende. In het begin stoorde het me vooral, nu vind ik het fascinerend. Wat beweegt de mensen en waarom gedragen ze zich af en toe zo primitief? Het hield me eerst ook heel erg bezig, maar nu zwem ik gewoon. Ik pas me wat aan, maar probeer vooral mijn eigen ritme aan te houden. Als het te gek wordt zeg ik er iets van of neem ik ook een keer voorrang. Het is eigenlijk een soort assertiviteitstraining.

nattigheid

Al die regen word je ook niet vrolijk van. Mensen met verregende tenten, allemaal binnen. Wel goede dagen voor de musea. Ik was al verkouden maar ben gisteren stevig natgeregend, dat helpt niet echt. Aan de andere kant, het gaat ook wel weer over allemaal. Ik heb wel zin in wat zon, een beetje warmte, dat geeft altijd veel meer energie. Het is nu alleen echt warm als ik in de sauna zit, geloof ik. Dat is ook wel erg lekker, de warmte die tot aan je botten gaat. En het is ook lekker warm als je 's avonds je dekbed over je heen trekt. Moeilijk opstaan wel.

Edward O. Wilson

Onlangs was ik weer even terug op mijn alma mater. Zo voelde het dan ook echt. Sinds mijn afstuderen heb ik niet echt een band meer met mijn oude universiteit, ik ben ook nog een echte student geweest. Ik was geen lid van een vereniging, hield me niet zo bezig met de sociale kant van het studeren, maar ging gewoon verder met het leven dat ik al leidde. Ik heb braaf gestudeerd, niet helemaal binnen het strakke tijdschema van deze tijd, maar toch. Ik bedenk me nu ineens dat ik nog niet zo lang geleden droomde dat ik nog moest afstuderen en dat ik daar nu ineens was achtergekomen. Ik moest terug naar de universiteit, intussen gevestigd in een ander, compleet ontoegankelijk gebouw, om allerlei vage dingen te regelen met heel veel papieren. Toen ik wakker werd duurde het even voor ik me realiseerde dat ik wel degelijk ben afgestudeerd en dus niet meer terughoef. Het geeft wel een beetje aan hoe ver mijn studietijd al van me af staat.

Maar goed, ik was even terug in Leiden voor de lezing van Edward O. Wilson, eminent bioloog en expert op het gebied van de evolutie. Heeft allerlei beroemde standaardwerken geschreven, is nu de 70 ruim gepasseerd en was in Nederland om de Tinbergenlezing te geven. Ik ben geen bioloog, maar anglist, maar vond het wel een leuke lezing. De man verteld in het kort over "consilience", de eenheid van de wetenschap, en zoals hij het uitlegt ligt het ook voor de hand. Natuurlijk kun je de wetenschappen niet scheiden maar hangt alles samen zoals alle leven samenhangt.

Hij leek me een aardige, gedreven man, die na afloop van de lezing nog tijd nam om boeken te signeren en mensen te woord te staan. In mijn boek staat nu, naast de handtekening, ook een mooi miertje getekend. Wilson is vooral bekend geworden door zijn mierenonderzoek.
Ik vond het ook wel weer grappig omdat ik me zo bezig heb gehouden met Edward A. Wilson, die zich tot op zekere hoogte met dezelfde dingen heeft beziggehouden als Edward O. Wilson. Alles hangt samen.

In de Pieterskerk proefde ik wel weer een beetje de academische sfeer, en ik realiseerde me dat het toch een andere wereld is dan de mijne. Aan de ene kant houd ik er wel van en vond ik het altijd leuk om me bezig te houden met literatuur en taal, daar meer over na te denken en er op een wetenschappelijke manier mee bezig te zijn en er over te discussiëren, maar uiteindelijk ben ik toch vooral praktisch en kan dat abstracte me soms storen. Ik hoorde hier ook weer gesprekken waar ik me over verbaasde. Wetenschappers die naar de lezing kwamen maar al vantevoren aangaven dat ze het eigenlijk maar onzin vonden en er weinig vertrouwen in hadden, maar die ook nog nooit iets van Wilson hadden gelezen. Mannen die al voor de lezing duidelijk een borrel op hadden maar toch ook weer vooraan zaten. Belangrijke mannen, net terug van een ontmoeting met JP. "Onder Professoren".

weg

Soms ontglipt de tijd je zonder meer en ben je een paar dagen verder voor je er erg in hebt. En als je dan even terugdenkt weet je ook echt niet waar de dagen zijn gebleven. Ik weet niet of het is omdat je het zo druk hebt, of juist omdat je niet zoveel doet. Het blijft een vreemd fenomeen. Er zijn weekenden dat je zoveel verschillende dingen doet dat je maandag echt moet nadenken over wat je zaterdagochtend ook al weer hebt gedaan. Of je doet juist niet veel bijzonders, en dat kun je je dan ook niet herinneren.

afwisseling

Dit weekend kwam An naar ons, ze speelde in Utrecht. Kleine, donkere zaal, staand concert, wat rommelig en rumoerig, maar ook weer mooi. Ze speelde minder liedjes dan in Brussel, weer gewoon alleen met de band, maar het pakte me wel weer. Het is wel grappig, ik was vantevoren niet zo enthousiast, maar toen ze eenmaal begon zat ik er wel weer snel in en boeide het me allemaal weer. Ik was erg moe en zag er tegenop zo lang te moeten staan, maar het was om voor ik er erg in had.

Zondagavond een heel ander concert, Nynke Laverman in het muziekgebouw aan het IJ. Echt heel anders. Een ander soort muziek, een andere stem en presentatie en een hele andere sfeer. Allemaal ietsje braver en gepolijster, minder spontaan. Het is een beetje het verschil tussen hart en hoofd, maar zo ligt het toch niet helemaal. Ik denk dat An en Nynke allebei vakvrouwen zijn die hun werk met passie brengen, maar ze zijn wel totaal verschillend.

Tussendoor twee neefjes te logeren, 6 en 9 jaar oud, vol leven. Zaterdag naar Naturalis, en dat viel wel in de smaak. Ik vind het zelf ook een leuk museum, er is veel te zien voor kinderen en volwassenen, en ook veel te doen voor de kinderen. We waren er al voor het open ging en gingen ver na vijf uur weer weg, zeven uur in een museum. Het is mooi opgezet, ik leer er ook altijd wel weer iets van. Ze hebben er ook wat kleine beestjes, soorten die bij Antarctica voorkomen en waar ik over heb gelezen of gehoord. Leuk om dat zo allemaal te zien.

Vandaag een lange dag op het werk, meer dan 10 uur gewerkt. Veel overleggen, soms rennen van de een naar de ander. Nu ik twee projecten doe botst er meer en lopen dingen meer door elkaar heen. Ik hou daar niet zo van, ik vind het heel chaotisch. Vandaag wel een kennismakingsgesprek gehad met mijn nieuwe projectmanager en dat was wel leuk. Hij was heel openhartig over zijn manier van managen en de misschien wat lastigere kanten daarvan. Ik ben niet gewend om met zulke open managers te werken, maar het lijkt me wel leuk. Ik ken hem wel een beetje en vond hem altijd al sympathiek, ik heb hier wel vertrouwen in.

Het is eigenlijk wel te druk op het moment. Ik moet veel stukken lezen, notities maken en daar heb ik gewoon niet genoeg tijd voor. Veel dikke rapporten waar ik niet aan toe kom omdat ik nog zoveel andere dingen moet. Ik heb er veel moeite mee me te concentreren met in mijn achterhoofd zo'n enorme lijst van dingen die nog moeten. Het duurt nog een maand of twee voor het weer rustiger wordt, en dat is toch wel lang. Ik moet daar iets op gaan bedenken.

Vandaag is ook mijn vader geopereerd aan zijn oog, hij heeft een nieuwe lens gekregen. Morgen weet hij of het ook echt goed is gegaan en of hij weer echt goed kan zien. Ik heb er wel de hele dag aan gedacht, en ik ben heel benieuwd of het gelukt is. Het lijkt me fijn voor hem als hij weer echt kan zien. Pas toen ik vandaag hoorde dat het goed was gegaan merkte ik eigenlijk hoe het me bezig had gehouden. Eigenlijk was het wel goed dat het zo'n drukke dag was, dan krijg je niet de kans om heel erg nerveus te worden.

Brussel

Na een druk weekend moet je altijd weer even landen. Ik was in Brussel om An te zien. Mooi concert, deze keer met strijkers en achtergrondzangeressen in het Koninklijk Circus, een groot theater. Het was een erg mooi concert, weer anders dan de vorige keer, maar An was levendig als altijd. Een bijna volle zaal en een zeer enthousiast publiek. Ze eindigde met "Paris", heel leuk om dat een keer live te horen. En de strijkers speelden mooi, het was nu af en toe een echt live jetset-geluid.

De CD is nu ook uit, dus daar ook nog even naar op zoek, en gevonden. Ik vind hem erg mooi geworden. Haar teksten zijn niet zo eenduidig maar wel vaak heel poëtisch en sommige zinnen blijven steeds hangen in mijn hoofd. Het zijn vaak dezelfde stukjes waar ik op terugkom, maar toch ook wel andere. Dat is leuk. Er zijn ook verrassende stukken in de muziek en ook weer dingen die blijven hangen. Ik hoor toch nog steeds elke keer iets nieuws.

Ook in Brussel een tentoonstelling van Munch en Rops. Ik hou wel van Munch, zijn thematiek en de manier waarop hij die vormgeeft. Nu een zaal vol tekeningen van de man, ook dingen die ik nog niet had gezien. Ik was weer onder de indruk. De tentoonstelling is in het Charlier museum, een klein museum, een oud woonhuis, met grote kamers, mooi gemeubileerd. Ik hou wel van die oude, statige huizen en het is grappig om na te denken over hoe mensen daar vroeger woonden. Voor mij zijn het altijd de associaties met allerlei boeken die ik heb gelezen, de 19e en vroeg 20e eeuwse romans. Het maakt het beeld completer. Het is een beetje levende geschiedenis. Het grappige is dat voor mij Munch een beetje tijdloos is. In mijn gedachten is hij een 19e eeuwse schilder, zijn werk is volledig van deze tijd, maar hij leefde en werkte voornamelijk in de eerste helft van de 20e eeuw. Het is ook de donkere traditie van Ibsen die ik met Munch associeer, het donkere, winterse, noordelijke. Het is ook wat me aanspreekt in het werk van allebei.

zomers Amsterdam

Het is nu wel echt warm. Het is druk in het park, iedereen lekker in de zon in het gras. Maar ook de restanten van feestjes als resten vuilnis bij de prullenbakken, en veel glas op de paden. Het is zomer in Amsterdam. Het wordt ook weer drukker, veel toeristen in de stad en je moet meer uitkijken als je fietst. Alles gaat dwars over het fietspad. Het blijft een bijzondere stad.

vogelen

Heel vogelend Nederland is uitgelopen om de groene reiger in de Oeverlanden te bekijken. Lange, uitvoerige discussies over de determinatie, is het wel echt een groene reiger, en hoe oud is het beestje dan. Heel spannend, maar ik ben er nog niet geweest.

Ik word wel blij omdat de gierzwaluwen er weer zijn. Zoals altijd rond Koninginnedag weer terug in de stad. Vandaag zag ik voor het eerst weer die mooie silhouetten in de lucht en vanavond hoorde ik ze weer bij mijn huis. Dan moet het nu echt wel zomer worden. De bomen voor mijn huis worden ook met de dag groener, altijd weer een mooi gezicht. Het is nu fijn om 's ochtends vroeg door het park te rijden. Het is rustig, weinig mensen, maar je hoort echt overal de vogels fluiten. En het is vroeg en lang licht, lange dagen.