Het zijn echt muzikale tijden op het moment. Ik luister veel naar nieuwe dingen en ontdek ook leuke dingen. Zelf of via anderen. En ik kom weer oude bekenden tegen waar ik van kan genieten. Gisteravond Cristina Branco gezien in het openluchttheater in Bloemendaal. Het was gelukkig droog, maar wel fris. Voor mij maakte het niet veel uit in mijn dikke jas en mijn stevige broek, maar Cristina moet het in haar dunne jurk wel koud hebben gehad. Zeker als het in Portugal nog 38 graden was. Het was wel een heel mooi concert, het geluid was erg mooi, en het was bijzonder het gezang van de vogels er af en toe doorheen te horen. Later op de avond zag je de vleermuizen in de lucht. Dat maakte de sfeer heel bijzonder. Het is een mooi theater, vooral voor zo'n soort concert.
Dan is er nog An Pierlé, naar wie ik nog steeds veel luister, maar nu heb ik ook Zita Swoon ontdekt. Niet nieuw, voor mij altijd een intrigerende naam, maar ik kende het amper. Het begint me nu aan te spreken, het is ook weer van die muziek die je echt een beetje moet ontdekken en die je wellicht niet in één keer pakt. Voor de vrolijkheid is er nog steeds Nizlopi, maar ik luister ook weer naar Lenette van Dongen. "Zingt Rafels" is een mooie, afwisselende cd met bijzondere nummers die ook weer muzikale zoektochten opleveren. Ik luister nu voor het eerst ook naar Alanis Morissette, die heeft ook weer mooie dingen gemaakt.
Het is een beetje als met schrijvers, iets nieuws ontdekken blijft enorm spannend, het is leuk om verrast te worden, maar er zijn ook altijd oude liefdes waar je steeds weer naar terugkeert. Ik kan altijd weer naar Christy Moore en Luka Bloom luisteren. En sommige muziek, liedjes en artiesten zitten gewoon in mijn hoofd, ik hoef er geen cd voor op te zetten, en daar heb ik dan ook niet echt behoefte aan, maar de liedjes zijn er wel. Soms melodielijnen, of stukken tekst waar ik altijd weer op terugval. Ik merk dat ik liedjes die ik misschien twintig jaar niet echt meer heb geluisterd nog wel helemaal in mijn hoofd heb zitten en dat een paar maten van de muziek genoeg zijn om me het hele liedje te laten zingen.
En dan over die schrijvers. Ik heb al veel gelezen van Beryl Bainbridge, goede verhalen over echte mensen, maar ik ontdekte onlangs pas dat haar boek "The Birthday Boys" gaat over Scott's laatste expeditie naar de zuidpool. Geschreven door de vijf leden van de expeditie die omkwamen op de weg terug van de pool geeft het weer een heel ander beeld van die laatste tocht. Natuurlijk is het fictie, maar Bainbridge heeft volgens mij haar huiswerk goed gedaan en het is leuk om te lezen. Het aardigste is eigenlijk dat Bainbridge ook Titus Oates, Evans en Birdie Bowers aan het woord laat, de mannen waar je eigenlijk veel minder over leest, maar die zo hun eigen motieven hadden om mee te gaan op de reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten