survival of the fittest - of zoiets

Zwemmen in een vrij klein zwembad kan soms een enorm primitieve bedoening zijn. Het zwemmen zelf is dat al. Ik vind het wel heerlijk gewoon mijn baantjes te zwemmen, in het bad te liggen en af en toe gewoon even te drijven. Soms heb je geluk en is het even heel rustig. Dan zou ik uren gewoon door kunnen gaan met baantje na baantje. Maar het blijft nooit rustig. Het is interessant om de mensen te zien en op te merken en te zien hoe mensen zich gedragen. Je hebt de rustige zwemmers, mensen die gewoon hun baantjes willen zwemmen, die niet veel water verplaatsen. Dat zijn vaak ook wel de mensen die een beetje om zich heen kijken en die rekening houden met de anderen. Dan heb je de haantjes, de mannen en mannetjes die ondanks het duikverbod toch menen te moeten duiken en die veel water verplaatsen. Ze nemen veel ruimte in met stoer zwemmen. Er ontstaat bij het zwemmen een bepaald patroon. Als het stil is kun je gewoon je baantjes zwemmen, wordt het iets drukker dan zwem je achter elkaar aan zodat er meer mensen in het bad passen. Niet zo heel moeilijk voor de meesten. Maar sommige mensen blijven dan toch hardnekkig hun eigen pad zwemmen waardoor het een chaos wordt van mensen die steeds bezig zijn elkaar te ontwijken. Het is bijna een soort territoriumgedrag en het gaat soms om het recht van de sterkste of de meest volhoudende. In het begin stoorde het me vooral, nu vind ik het fascinerend. Wat beweegt de mensen en waarom gedragen ze zich af en toe zo primitief? Het hield me eerst ook heel erg bezig, maar nu zwem ik gewoon. Ik pas me wat aan, maar probeer vooral mijn eigen ritme aan te houden. Als het te gek wordt zeg ik er iets van of neem ik ook een keer voorrang. Het is eigenlijk een soort assertiviteitstraining.