Cristina

Gisteravond was ik naar een concert van Cristina Branco. Ik had haar al eerder gezien, en was toen onder de indruk van haar stem en expressie, en dat had ik gisteravond weer. Ze is niet groot, maar straalt een enorme energie uit. De stem heeft een aardig volume, ze kan er prachtig mee spelen, en hoewel ik geen Portugees versta, was het toch wel helder waar de liedjes over gaan. Heel mooi. Ze had ook weer haar vaste begeleiders, vier mannen die goed op elkaar zijn ingespeeld, en mooie muziek kunnen maken.

Ik moet zeggen dat ik op dit moment verder vooral luister naar Christy Moore. Ik ken zijn muziek intussen ook al een paar jaar, maar ga die steeds meer waarderen. Hij heeft in de loop der jaren veel opgenomen en ik ken nog niet alles, en het blijft leuk steeds weer nieuwe dingen te horen. Tegelijk merk ik dat ik bekende liedjes steeds leuker ga vinden. Zijn werk is gevarieerd, van enorm grappige, wilde verhalen tot hele mooie, zachte liefdesliedjes. Nu ik meer van zijn hele werk beluister merk ik ook hoe enorm zijn stem in de loop van de jaren is veranderd.

cijfertjes

Omdat ik er over denk ooit nog eens een bedrijfje te starten, en omdat ik af en toe voor een beginnend ondernemer als klankbord fungeer, heb ik een cursus "bedrijfsadministratie opzetten" gevolgd bij de Kamer van Koophandel. Niet een langdurige opleiding maar gewoon een dag de basisprincipes doornemen. Ook weer veel geleerd. Het belangrijkste was eigenlijk wel dat je het niet moeilijker moet maken dan het is.

Ik wist niet dat personal shopper tegenwoordig ook een beroep is. En dat zoveel mensen zich met je interieur kunnen bezighouden. Fiscaal krijg je dan heel interessante discussies over zakelijke kosten... Het is toch al een hele interessante materie zo al met al. Weer een andere wereld.

De cursus werd gegeven door een accountant met een eigen bedrijf, die 52% loonbelasting betaalt,
af en toe bij een zakenlunch ook de pannenkoeken van de kinderen als zakelijke onkosten ziet, en die een mooi krijtstreeppak aanhad, keurig gecoördineerd met schoenen en stropdas. Hij gaf een hele goede cursus, duidelijk veel praktijkervaring maar ook nog het talent om alles goed uit te leggen en het geheel niet saai te maken.

De groep was redelijk gemengd, mensen die een winkel willen openen, een beveiligingsbedrijf opzetten, interieuradviezen willen gaan geven. Wel redelijk veel luxe zo al met al. En altijd aardige discussies over de auto van de zaak en de aftrekbaarheid van zakelijke diners. Ik denk dat administratie op zich ook niet heel erg moeilijk is, maar misschien is het uitleggen niet altijd heel eenvoudig.

Ik weet niet of ik ooit een echte bedrijfsadministratie zal gaan bijhouden, maar ik heb na vandaag in elk geval het gevoel dat ik in elk geval de basis wel zal kunnen.

second opinion

Het was vandaag een ongewone dag. Normaal zit ik bijna elke dag op dezelfde plek op hetzelfde kantoor. Vandaag was ik ingehuurd voor een kort adviesklusje bij een ander bedrijf, het geven van een second opinion. Ik wist vantevoren niet veel van de situatie, en mijn binnenkomst werd een beetje een koude douche. Het duurde eerst al tien minuten om voorbij de receptie te komen omdat de receptionist verwikkeld was in een lange telefonische discussie over zijn schafttijd en vervolgens geen idee had bij wie ik nu eigenlijk moest zijn. Hij begon iemand op te roepen die er niet was, en die ook niet de persoon bleek te zijn met wie ik de afspraak had. Via een andere telefooncentrale en iemand die wel kon luisteren kwam ik uiteindelijk wel bij de juiste persoon terecht.

Ik had de afspraak gemaakt op verzoek van een afdelingshoofd met een assistent-projectleider. Het werk dat ik moest beoordelen was opgesteld door twee projectmedewerkers. Twee oudere heren. Op het moment dat ik de vergaderkamer binnenstapte wist ik dat zij niet echt op mij zaten te wachten. Ik kreeg een hand, maar toen we even op onze projectleider moesten wachten draaiden ze allebei hun rug naar me toe, de één begon wat met de computer te spelen, de ander begon de gang in te kijken.

Ik werd in eerste instantie aangesproken op het feit dat mijn bedrijf niet hetzelfde computerprogramma gebruikt als de "opdrachtgever". Daarmee werd mijn positie even helder gemaakt, ik was de opdrachtnemer, de heren de opdrachtgever. Geen second opinion van een expert, dus.

Gelukkig was het werk dat ik moest beoordelen op zich wel goed, dus dat maakte het makkelijker om het ijs te breken. Ik heb erg mijn best gedaan de heren in hun waarde te laten, ondanks hun weinig professionele houding. Ik ga er ook vanuit dat ze weten wat ze doen, en dat ik niet over allerlei technische details hoef te gaan steggelen. Het is meer een kwestie van diplomatiek ingaan op dingen die misschien nog even uitgezocht moeten worden. Ik kon wel mijn bijdrage leveren, maar voelde in de loop van de ochtend de stemming toch net iets meer ontspannen worden.

Je voelt wel de lastige verhoudingen. Als ik een opmerking maak over een taak die blijkbaar door de projectleider had moeten worden uitgevoerd maar die nog niet afgerond is dan springen de heren daar meteen op en vallen hun projectleider aan. De projectleider is ook nog jong. Het is een soort klassiek spel van de oude ervaren rotten en de jonge hond. En daar kom ik dan tussendoor als meisje van buitenaf die de mannen weleens even gaat vertellen hoe het moet.

Uiteindelijk hebben we de dag beperkt tot een paar uur, want om 12 uur moesten de heren eten... En dat gaat natuurlijk voor alles. Ik heb de rest van het product thuis doorgenomen en vervolgens nog een schriftelijk advies geleverd. Al met al wel een hele leerzame dag.

Binnenkort moet ik een deel van een vakcursus geven, en één van de heren zal daar ook aanschuiven. Ik ben heel benieuwd naar zijn kritische inbreng.

haantjes

De wereld zit vol haantjes, en dat wordt alleen maar erger. Je komt ze overal tegen… Op het werk, in het verkeer, in het zwembad. En tegenwoordig heb je ook vrouwelijke haantjes. Haantjes kraaien altijd het hoogste woord, ook als ze niets te zeggen hebben. Haantjes hebben dan vaak niet door dat dat niet de manier is om dingen gedaan te krijgen. Ik kan op mijn werk soms wel dingen voor mensen doen of regelen, maar haantjesgedrag werkt niet bepaald motiverend. Dan treedt bij mij het anti-haantjesgedrag-gedrag in werking, en word ik ambtenaar. Dan is er heel weinig meer mogelijk…

herfst?

Zo ongemerkt wordt het ’s avonds steeds vroeger donker en voor je het weet zit je om half negen al met het licht aan. Je moet er weer aan denken ’s avonds je fietslampjes mee te nemen als je op stap gaat. En je moet je regenpak meenemen.

Maar je hebt dan ’s ochtends onderweg wel weer dat prachtige lage licht in het park door de bomen. De nevels boven het gras. Zaterdag was ik in de polder en daar kon ik genieten van de mooie hollandse luchten. Blauw daarboven, groen onder, en hele mooie witte wolken.

Garbo

Een rustige zondag, niet iets bijzonders. Vandaag is de honderdste geboortedag van Greta Garbo, één van de eerste filmsterren en één van de beroemdste, maar als je het niet al wist zul je het ook niet weten. Geen enkele film op televisie, nergens een artikel of een documentaire. Bij toeval vond ik de catalogus van een tentoonstelling van foto’s uit haar eigen collectie, maar dat was het dan ook wel. Vreemd voor zo’n beroemde vrouw. Of is ze intussen misschien teveel deel van het verleden en weten de meeste mensen ook niet meer wie zij was? Ze heeft veel stomme films gemaakt, een paar waarin ze ook heeft gesproken. Vrijwel alle films waren in zwart-wit, in een acteerstijl die nu niet meer acceptabel zou zijn. Maar ze was ook een icoon, ze was het beeld van haar tijd. Een bijzondere vrouw, die het eerste deel van haar leven de belangstelling zocht, als actrice, maar die als vrouw altijd die belangstelling meed. In haar latere leven was dat voornamelijk wat ze deed.

Ik heb een aantal van haar films gezien en ik heb veel gelezen over haar leven. De films zijn intrigerend omdat ze zo anders zijn dan de films van vandaag, de stijl van acteren is anders, en je moet daar erg aan wennen, maar de persoonlijkheid van Garbo komt er wel doorheen. Als je naar foto’s van haar kijkt, de foto’s vergelijkt, is het soms of je naar twee totaal verschillende vrouwen kijkt. In de vroege films zie je de enorm dramatische manier van acteren waarin alles moest worden gezegd met de grote gebaren, in latere films heeft ze ook haar stem tot haar beschikking. Het is jammer dat ze maar zo kort gespeeld heeft, maar aan de andere kant heeft dat ook geholpen om de mythe in stand te houden.

Ik was een paar jaar geleden in Stockholm en heb daar haar graf bezocht. Ze ligt op een grote, zeer groene begraafplaats. Het is een prachtig plekje met een zeer eenvoudig graf. Wel heel ruim. Ik heb op die plek een tijdje op een bankje gezeten en genoten van de rust en de stilte. Precies wat ze altijd zocht. Ik heb daar ook mijn eerste bonte vliegenvanger ooit gezien, een prachtig zwart-wit vogeltje dat op een tak boven haar graf zat. Het is een mooie herinnering.

Voor mij is ze één van de belangrijkste, beeldbepalende vrouwen uit de twintigste eeuw, maar haar honderdste geboortedag gaat stil voorbij. Onbegrijpelijk.

nat

Vandaag weer heerlijk gezwommen, bijna anderhalf uur. Het werkt wel een beetje verslavend, moet ik zeggen, als ik eenmaal de slag te pakken heb, het water voel, dan heb ik moeite er uiteindelijk weer uit te gaan. Ik weet niet precies wat het is, maar het is heerlijk ontspannend om gewoon de hele tijd van de ene naar de andere kant te zwemmen, niet te veel na te denken, het water te voelen. Je kunt voor je uit kijken in het prachtige schone water.

Het bad waar ik zwem is maar klein en soms net iets te vol. De meeste mensen zwemmen maar even dus het wordt altijd wel weer rustiger. Sommigen nemen heel veel plaats in door de manier waarop ze zwemmen, maar de meeste mensen zwemmen rustig hun baantjes, ieder in zijn eigen tempo. Je bent even los van de wereld buiten.

En even voor nu, wat kan die Luka Bloom toch ontzettend mooie muziek maken….

herfst

Het lijkt erop dat het nu toch echt herfst aan het worden is. Veel regen vandaag, geen zon. Ik ben altijd een beetje tweeslachtig bij het wisselen van de seizoenen. Ik ben geen echte zonaanbidder, maar ben de zon de afgelopen jaren wel meer gaan waarderen. Het licht en de warmte op je huid, het feit dat je geen drie lagen kleding aanhoeft zodra je naar buiten gaat. Of in mijn huis moet dat eigenlijk binnen ook. Maar goed de winter heeft ook zo z’n charme, denk ik dan maar.

natuur

Het was weer een sociaal weekend, dus veel mensen. Altijd wel leuk en gezellig, maar soms ook wel vermoeiend. Ik heb nu wel weer zin een eind te gaan wandelen in de duinen, de wind om mijn kop te voelen, rond te kijken en foto’s te maken. En ik wil nu ook wel eens een draaihals zien, ze zitten blijkbaar overal.

Ik ben nu eigenlijk vooral op mijn werk achter mijn bureau bezig met natuur. Papieren natuur, dus, en dat is toch een stuk minder leuk. Ook wel heel erg de moeite waard, maar weer op een heel andere manier.

Het is buiten nu ook wel weer de tijd van de spinnen. Ze zitten overal. Een nieuw gebouwde sluis die nog niet in gebruik is genomen, niet ver bij mij vandaan, biedt een goed tehuis aan heel veel spinnen....

Hemmerechts

Ik heb het boek van Kristien Hemmerechts uitgelezen. Weer zo’n boek dat je blijft achtervolgen, en waar ik nog weer naar terug zal grijpen. Het is een vreemd boek, geen simpel verhaal maar meer een soort verslag van gebeurtenissen en gedachten. Soms gaat het alle kanten op, maar het zet wel aan het denken. En er zitten gewoon hele mooie zinnen in. Hemmerechts weet mij altijd wel weer te raken. Ik kan er eigenlijk niet eens zoveel over zeggen, maar ik heb wel zin het boek nog een keer te lezen.

dEUS

Sommige dingen nemen mythische vormen aan omdat ze onbereikbaar lijken. Zelfs redelijk eenvoudige dingen. Zo weet ik dat ik nooit de Beatles live zal zien, dat weet ik in elk geval zeker. Ik heb wel Paul McCartney gezien, dichterbij een Beatles-concert kun je niet komen, denk ik. Ik had niet gedacht Christy Moore ooit nog te zien optreden, maar dat is dan toch vorige maand gelukt. Deze week was het dEUS een bijna onbestaande, bestaande band. Ik ken de muziek, vind lang niet alles mooi, maar sommige dingen juist weer erg mooi. En dat is wat me bij het concert opviel. Ik heb soms staan luisteren met mijn ogen dicht, en omdat de muziek zo hard was kon je die door je hele lijf voelen. Dat was ook wel weer vreemd.

Het was erg druk en warm in de zaal en je had heel weinig bewegingsruimte. Ik voelde me af en toe compleet opgesloten en dan had ik de neiging weg te lopen. Ik stond een tijdje achter een hele lange man, maar die was op een gegeven moment zo aardig mij voor te laten gaan zodat ik redelijk zicht kreeg op het podium. Dat was erg aardig. Bij dit soort staande rock-concerten verbaas ik me toch altijd wel weer over wat er allemaal gebeurt. Sommige mensen zijn enorm toegewijd en kunnen alle nummers meezingen, anderen zijn meegekomen en kijken een beetje verveeld rond. En dan heb je de mensen die vooral het contact met de wereld buiten niet willen kwijtraken en die tijdens het concert aan een stuk door sms-en.

Vanochtend heerlijk vijf kwartier gezwommen. Ik probeer altijd een uur, afhankelijk van de drukte en of ik tijd heb, maar vanochtend was het heerlijk rustig en ik wilde gewoon maar doorzwemmen. Als ik geen afspraak had gehad was ik nog wel langer doorgegaan. Het voelt altijd zo heerlijk ontspannend, het water en de beweging, het is goed voor je conditie en ik heb er veel plezier in. Zo begin je een dag goed, en dat maakt de rest van de dag ook goed. Ik ben vrij veel buiten geweest, heb heerlijk een eind gelopen, op een terrasje een latte gedronken en in het park een boek zitten lezen. Af en toe moet je ook echt vrij nemen op je vrije dag.

Ik ben vandaag precies drie maanden geleden lid geworden van de sportschool, bedenk ik mij net, en daar ben ik nog steeds heel blij mee. Ik deed eigenlijk nooit iets aan sport omdat ik het helemaal niet leuk vond, maar nu moest ik iets gaan doen, omdat mijn conditie steeds minder werd en omdat ik last had van RSI. Toen ik lid werd twijfelde ik er wel over of ik het vol zou houden maar tot nu toe valt het me niet tegen. Soms ga ik braaf trainen en werk ik het vastgestelde programma af, soms hou ik het iets korter, en soms ga ik gewoon een tijd zwemmen. Zo al met al ben ik al vaker geweest dan ik zelf aanvankelijk had gedacht en ik vind het ook wel leuk. Ik heb er ook baat bij want ik voel me fitter en energieker, en ik ben er zelfs van afgevallen. Kortom, ga zo door meisje.

Up on the Roof

Soms is het heel mooi weer en kun je op het dak eten. Dat gebeurt niet zo vaak. Het is wel lekker omdat je daar dan nog wel weer een beetje wind hebt. Op het dak verandert je perspectief, je bent verder van de grond, van de drukte in de stad. Vanaf het dak heb je ook de mooie blauwe luchten en uitzicht over allerlei andere daken. Een andere wereld. En dan een salade, een glas wijn en goed gezelschap, wat wil een mens nog meer?

ATWT

Ik ben een soort fan van “As the World Turns”. Het is een compleet foute Amerikaanse soap, waar ik heerlijk in mee kan gaan af en toe. Je ziet de meest onwaarschijnlijke dingen gebeuren, de ene moord na de andere, iedereen rolt van de ene relatie in de andere en de meeste personages hebben ooit wel eens iets met elkaar gehad. Mensen doen elkaar dingen aan waar je niet aan moet denken, en vallen elkaar later toch weer zonder meer in de armen. Als je erover nadenkt heb je het over een enorm beklemmende en benauwende situatie, maar op de een of andere manier werkt het toch niet echt zo.

Soms kan ik met spanning uitzien naar de volgende aflevering en een tijdje helemaal opgaan in een verhaallijn, maar dan heb ik er op een gegeven moment ook wel weer genoeg van en dan wordt het me te gek. En soms ben ik de foute personages ook echt zat. Het blijft uiteindelijk een soort strijd tussen goed en kwaad en het goed is nu eenmaal een beetje saai. Uiteindelijk blijf je ook jarenlang dezelfde personages volgen, en die veranderen soms van kwaad naar goed en weer terug. Van boosdoener naar slachtoffer. Het is ook altijd prachtig om te zien dat weinig personages echt doodgaan. Vaak is er een ongeluk zonder lichaam zodat het altijd mogelijk blijft op een later moment zo’n personage terug te laten komen. En toch is het leuk.

Rooze

Soms gebeurt er iets wat je blij maakt, iets kleins maar wel iets bijzonders. Er zijn schrijvers die ik volg, waar ik alles van lees en die veel voor mij betekenen. Kristien Hemmerechts is er daar een van. Er is iets in haar boeken wat mij ontroert of onrustig maakt, ik leer ervan. Gisteren zag ik in het raam van de boekhandel een boek van haar dat ik niet kende, en het bleek net uit. Sinds ik geen krant meer heb mis ik dit soort informatie, wanneer komen de nieuwe boeken uit. Dat betekent dat ik er niet meer naar uit kan kijken, maar dat betekent ook dat je dus ineens leuk verrast kunt worden. Ik had een afspraak, en moest doorlopen, maar ik was al blij met het vooruitzicht dat ik een nieuwe Hemmerechts kon halen. Na mijn afspraak ben ik teruggelopen naar de boekhandel en ik heb het boek gekocht. Het is ook zo’n boek dat je wellicht zou kopen ook als je de schrijfster niet kende, door de titel en de vormgeving.

Ik moest eerst nog even mijn vorige boek uitlezen, een boek van Tracey Chevalier over de “ Lady en de Unicorn”. Ook mooi, maar niet zo diepgravend als de boeken van Hemmerechts. Of het zegt mij gewoon minder.

Maar goed, ik ben nu in de Hemmerechts begonnen, maar ik schiet niet zo op. Ik ben al voor de derde keer begonnen omdat er zoveel mooie zinnen in staan. Ik lees eigenlijk altijd het verhaal, ik probeer mee te leven met personages, te begrijpen wat er met hen gebeurt, maar dat lukt me hier maar gedeeltelijk. Ik leef wel mee met de personages, maar het zijn de zinnen, de gedachten tussen alles door die me grijpen. Eigenlijk de gedeeltes die ik misschien in andere boeken snel zou overslaan. Dat vind ik zo grappig. Ik ben een snelle lezer en kan makkelijk in een week vier boeken of meer verslinden, maar met dit boek kan dat niet.

Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren voor ik dit boek uit heb, en of ik het tegen die tijd uit mijn hoofd ken.

Luka

“Exploring the Blue” is een liedje van Luka Bloom. Luka is de man wiens muziek de afgelopen jaren het meest voor mij heeft betekend en die mij het meest heeft geraakt. Christy Moore is zijn oudere broer, door Luka ben ik naar Christy gaan luisteren. Dat is wel grappig omdat ik de laatste tijd vooral naar de oudere broer luister, omdat ik hem eindelijk een keer live heb gezien, en misschien omdat ik nog lang niet al zijn muziek ken en er voor mij nog veel nieuws te ontdekken valt.

Ik weet niet precies waarom ik zo’n fan ben van Luka. Hij maakt mooie liedjes, mooie teksten en melodieën, en hij heeft een warme stem die hij heel goed kan gebruiken. Zijn gitaarspel kan heel mooi en terughoudend zijn, maar ook fenomenaal en overweldigend. Hij is weleens een eenmansband genoemd en dat is hij ook.

Ik heb jaren geleden van een vriend de cd “Turf” gekregen omdat ik die altijd opzetten wanneer ik bij hem thuis was. Dat deed ik eigenlijk omdat ik de cd wel mooi vond, en veel van de andere muziek die die vriend had niet. Maar goed, ik kreeg de cd, draaide die af en toe, vond hem wel mooi maar niet heel bijzonder. Toen ik hoorde dat een collega naar een concert van Luka ging ben ik meegegaan, en toen ik de man live zag en hoorde was ik verkocht. Ik heb alle cds gekocht en ben sindsdien regelmatig naar concerten gegaan. Ik hoor altijd wel weer iets nieuws, er is altijd wel weer iets wat het concert de moeite waard maakt.

Het is wel grappig dat ik nu ook Christy live heb gezien, en weer net zo onder de indruk ben als ik een paar jaar geleden van Luka was. De broers zijn heel verschillend maar hebben dezelfde passie en gedrevenheid, dezelfde integriteit en uitstraling.

“ Exploring the Blue” is om allerlei redenen een bijzonder liedje. Het is zonder meer mooi. Het is het favoriete nummer van de collega die mij meenam naar mijn eerste concert en toen haar vader was overleden werd het nummer gedraaid bij de crematie. Dat maakte indruk.

Jaren geleden had ik een collega, een wat oudere man, en een bijzondere man, Hein. Hij was altijd weer op zoek naar het ultieme blauw. Hij droeg blauwe kleding, had een blauwe perforator en nietmachine op zijn bureau staan, en als hij op straat iets blauws vond nam hij dat mee. Het ging in een doos met een briefje eraan waar en wanneer hij het gevonden had. Hij was een zeiler en zocht altijd tussen de zee en de lucht vanuit de mast het ultieme blauw. Uiteindelijk is Hein verdronken tijdens een zeiltocht op de Noordzee. Dat is iets wat me altijd is blijven bezighouden. Het blauw dat hij zocht is hem fataal geworden. Ik kende Hein helemaal niet zo goed, we werkten niet aan dezelfde projecten, kwamen elkaar wel af en toe ’s ochtends vroeg tegen bij het koffiezetapparaat omdat we altijd allebei vroeg begonnen. Als ik op het werk kwam hoorde ik ergens van achter een muurtje zijn “hallo”. Ik denk nog vaak aan hem.

Tijdens mijn zeiltocht dit voorjaar naar Antarctica en over de zuidelijke Atlantische Oceaan heb ik hier ook vaak aan gedacht. Aan het blauw, het liedje van Luka en ook aan Hein. Antarctica is het continent van het blauw. Je hebt er soms de helblauwe luchten, het blauwe water, alle schakeringen blauw in de ijsbergen, het blauw in de oogring van de Antarctische aalscholvers. Tegelijkertijd zijn er weinig andere kleuren die afleiden van het blauw. Misschien vind je hier wel het ultieme blauw.

Hier vind je ook de ultieme leegte misschien wel. Dagen zeilen over een oceaan zonder een ander schip te zien of een vliegtuig. De hele wereld is besloten in het schip, wat daarbuiten gebeurt is niet relevant.