Luka

“Exploring the Blue” is een liedje van Luka Bloom. Luka is de man wiens muziek de afgelopen jaren het meest voor mij heeft betekend en die mij het meest heeft geraakt. Christy Moore is zijn oudere broer, door Luka ben ik naar Christy gaan luisteren. Dat is wel grappig omdat ik de laatste tijd vooral naar de oudere broer luister, omdat ik hem eindelijk een keer live heb gezien, en misschien omdat ik nog lang niet al zijn muziek ken en er voor mij nog veel nieuws te ontdekken valt.

Ik weet niet precies waarom ik zo’n fan ben van Luka. Hij maakt mooie liedjes, mooie teksten en melodieën, en hij heeft een warme stem die hij heel goed kan gebruiken. Zijn gitaarspel kan heel mooi en terughoudend zijn, maar ook fenomenaal en overweldigend. Hij is weleens een eenmansband genoemd en dat is hij ook.

Ik heb jaren geleden van een vriend de cd “Turf” gekregen omdat ik die altijd opzetten wanneer ik bij hem thuis was. Dat deed ik eigenlijk omdat ik de cd wel mooi vond, en veel van de andere muziek die die vriend had niet. Maar goed, ik kreeg de cd, draaide die af en toe, vond hem wel mooi maar niet heel bijzonder. Toen ik hoorde dat een collega naar een concert van Luka ging ben ik meegegaan, en toen ik de man live zag en hoorde was ik verkocht. Ik heb alle cds gekocht en ben sindsdien regelmatig naar concerten gegaan. Ik hoor altijd wel weer iets nieuws, er is altijd wel weer iets wat het concert de moeite waard maakt.

Het is wel grappig dat ik nu ook Christy live heb gezien, en weer net zo onder de indruk ben als ik een paar jaar geleden van Luka was. De broers zijn heel verschillend maar hebben dezelfde passie en gedrevenheid, dezelfde integriteit en uitstraling.

“ Exploring the Blue” is om allerlei redenen een bijzonder liedje. Het is zonder meer mooi. Het is het favoriete nummer van de collega die mij meenam naar mijn eerste concert en toen haar vader was overleden werd het nummer gedraaid bij de crematie. Dat maakte indruk.

Jaren geleden had ik een collega, een wat oudere man, en een bijzondere man, Hein. Hij was altijd weer op zoek naar het ultieme blauw. Hij droeg blauwe kleding, had een blauwe perforator en nietmachine op zijn bureau staan, en als hij op straat iets blauws vond nam hij dat mee. Het ging in een doos met een briefje eraan waar en wanneer hij het gevonden had. Hij was een zeiler en zocht altijd tussen de zee en de lucht vanuit de mast het ultieme blauw. Uiteindelijk is Hein verdronken tijdens een zeiltocht op de Noordzee. Dat is iets wat me altijd is blijven bezighouden. Het blauw dat hij zocht is hem fataal geworden. Ik kende Hein helemaal niet zo goed, we werkten niet aan dezelfde projecten, kwamen elkaar wel af en toe ’s ochtends vroeg tegen bij het koffiezetapparaat omdat we altijd allebei vroeg begonnen. Als ik op het werk kwam hoorde ik ergens van achter een muurtje zijn “hallo”. Ik denk nog vaak aan hem.

Tijdens mijn zeiltocht dit voorjaar naar Antarctica en over de zuidelijke Atlantische Oceaan heb ik hier ook vaak aan gedacht. Aan het blauw, het liedje van Luka en ook aan Hein. Antarctica is het continent van het blauw. Je hebt er soms de helblauwe luchten, het blauwe water, alle schakeringen blauw in de ijsbergen, het blauw in de oogring van de Antarctische aalscholvers. Tegelijkertijd zijn er weinig andere kleuren die afleiden van het blauw. Misschien vind je hier wel het ultieme blauw.

Hier vind je ook de ultieme leegte misschien wel. Dagen zeilen over een oceaan zonder een ander schip te zien of een vliegtuig. De hele wereld is besloten in het schip, wat daarbuiten gebeurt is niet relevant.