alweer Dixi

Ik had laatst niet goed gekeken, de Dixi op de Nieuwe Prinsengracht staat er nog, hij had zich alleen verstopt achter een lantaarnpaal. Nu is het werk opgeleverd, maar staat daar zelfs alleen nog maar die eenzame Dixi, met op enige afstand de keet. En er staat nu een Dixi op de Prinsengracht, tegenover de Leidsekruisstraat. Als je er een beetje op let staan er toch wel veel in de stad.

fietsje

Ik heb een nieuwe fiets gekocht en dat is toch wel erg wennen. Ik had een oude stadsfiets, herenmodel, waar ik al tien jaar op reed en die ook steeds weer andere gebreken vertoonde. Dan rammelde dit weer, dan werkte dat niet meer, dan liep er weer iets anders vast. Dus wel eens tijd voor iets nieuws.

Nu heb ik een mooie nieuwe, tweedehands, fiets. Hij doet het goed en hij glimt. Ik voel me er toch een beetje ongemakkelijk bij, zo'n mooie fiets midden in de stad is vreemd. Hij fietst wel goed, maar eigenlijk in de tweede versnelling net niet snel genoeg en de derde versnelling trapt heel zwaar. Dan ben je toch weer even gehecht aan je oude fietsje. Maar het fietsje went wel snel, en ik fiets nu al weer vaker in de derde versnelling.

Voordeel van deze fiets is dat het een damesmodel is. Het wordt dus iets makkelijker om ook eens met een rok aan te fietsen. Nu moet het alleen nog wat droger worden.

per ongeluk

Ik kwam eigenlijk bijna per ongeluk terecht bij een groots concert van I.O.S. Ik moet bekennen dat ik eigenlijk nog nooit van de band had gehoord, maar het schijnt een redelijk grote, populaire Nederlandse band te zijn. Dus vierden ze hun tienjarig bestaan met een groot concert in de Heineken Music Hall. Eigenlijk kwam ik voor Stevie Ann, het voorprogramma. Ik had haar eerder zien spelen deze zomer in het Vondelpark, wel een leuk concert toen, maar gisteravond maakte ze meer indruk. Ze had deze keer een band bij zich en het klonk wel goed allemaal.

Maar goed, als je er dan toch bent kun je natuurlijk ook wel blijven voor het hoofdprogramma. Heel bijzonder. Ik kende de band niet en kon me er dus ook niet heel veel bij voorstellen. Er sprong een groep mannen in witte pakken onder luid gejuich het toneel op, en er bekroop me een vreemd gevoel. Natuurlijk gebeurt het allemaal op een podium en kijk je naar een voorstelling, maar ik heb nog nooit bij een band zo'n gevoel gehad of ik naar een toneelstuk zat te kijken, of alles gerepeteerd was en er weinig spontaans bij zat. Misschien was dat ook omdat ik helemaal vooraan bij het podium zat, voor het dranghek. Ik stond niet tussen de enthousiaste fans, maar zat tussen de fotografen, de regelaars, de cameramensen, de mensen van de bewaking die vooral met hun werk bezig waren. Dan kijk je ook met andere ogen. Zo dichtbij kun je ook de gezichten goed zien, en dat maakte me allemaal niet heel enthousiast.

Het was een vreemde ervaring om eigenlijk als buitenstaander op het feestje van iemand anders te zijn. Er werd wel heel hard meegezongen met allerlei nummers die ik totaal niet kende, en de fans waren heel enthousiast. Ik voelde me echter totaal niet betrokken maar was vooral bezig met alle randverschijnselen. Wat ik nog wel leuk vond was het verrassingsoptreden van Thé Lau. Bij hem had ik het gevoel dat ik naar iets echts zat te kijken.

beeldverhaal 2

Ik fiets naar mijn werk en ergens middenop een riooldeksel staat een eenzaam kinderschoentje. Hoe komt dat daar nou weer terecht?

ziekenhuis

Soms lukt het je een situatie van buitenaf te bekijken en soms overkomt het je. Het gebeurde me zondagmiddag, op bezoek in het ziekenhuis. We waren op bezoek bij mijn tante, maar die had teveel bezoek, dus of we elkaar wat af konden wisselen. Geen probleem. Dus in plaats van op de gang te gaan zitten wachten even op zoek naar iemand die nooit bezoek kreeg. Dat is niet zo moeilijk in zo'n groot ziekenhuis, er zijn veel mensen die weinig of geen bezoek krijgen.

We kwamen terecht in een kamertje bij een meneer die wat overrompeld leek door die twee mensen aan zijn bed. Wie waren dat nou weer, en wat kwamen ze doen? Het is waarschijnlijk niet zo gebruikelijk zomaar bij iemand op bezoek te gaan. Het werd dan ook een vreemd gesprek. Ik had de hele tijd wel het gevoel of ik van buitenaf het kamertje in keek en er niet echt was. Ik zag alleen die wat verbaasde man met zijn vage bezoekers in een wit en kaal ziekenhuiskamertje.

natte voeten

Gisteravond was ik bij een lezing over vogels. De lezing zelf was leuk, veel mooie plaatjes van Nederlandse vogels. De reis ernaartoe en terug naar huis verliep niet helemaal zonder problemen. Op de heenweg regende het. Toen ik mijn voordeur uitstapte leek het mee te vallen, maar al snel was ik heel nat. Natte sokken, natte schoenen, natte knieën onder mijn regenbroek, natte schouders onder mijn regenjas. En hele natte haren en een hele natte bril. Dat fietst niet heel fijn, als je niet weet waar je naartoe gaat. En het voelt ook wat nattig, twee uur op je stoeltje.

Toen de lezing was afgelopen wilde ik naar huis, en hoera, het was droog. Helaas had de beheerder van het park waar de lezing werd gehouden niet zo goed opgelet en had hij vast de hekken dichtgedaan zodat we er niet uit konden. Het duurde wel even voor ik uiteindelijk ook echt naar huis kon fietsen. Je moet er wat voor over hebben om mooie vogels te zien...

weg

De Dixi is weg van de Nieuwe Prinsengracht, maar de mannen zijn nog steeds aan het werk. Gaat hier iets niet goed?

Sommige dingen wil je gewoon niet weten.

van dwergoeistiti's

We hebben ooit ons buurmeisje meegenomen naar Naturalis. Ze was toen een jaar of tien. Ik weet niet meer waarom, maar op een bepaald moment ging het gesprek over de Dwergoeistiti. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar zij praatte erover of ze die dagelijks tegenkwam. We zaten in de trein met een ons verder onbekende vrouw, en we
daagden ons buurmeisje uit aan haar te vragen of zij weleens had gehoord van een Dwergoeistiti. En heel toevallig had die mevrouw daar wel van gehoord, ja. Volgens mij de enige persoon in die hele trein, maar het was wel erg grappig.



Gisteren in Artis zag ik er een paar live, echte Dwergoeistities. Het kleinste aapje, en inderdaad superklein, ze zijn nog geen 20 cm lang en wegen maar ongeveer een ons. Maar wel met hele intelligente oogjes, die mij goed in de gaten hielden. Heel mooi.

Het was voor mij ook een beetje vogeldag daar gisteren. Ik heb de pelikanen mooi kunnen zien. Ik had me nooit gerealiseerd hoe mooi gekleurd die zijn, vooral de snavels.



En de Kookaburra was net gevoerd. Hij bleef een hele tijd met zijn prooi zitten en keek een beetje rond. Hij heeft wel een venijnige blik in zijn ogen.



En wat altijd grappig is zijn de wilde vogels die goed gebruik maken van alles wat de dierentuin te bieden heeft. In het vogelhuis zitten volop mussen in de hokken van de tropische vogels, vooral net na het voeren. Alleen zitten ze dan weer niet bij de incasterns, die visjes eten. Als de vogels buiten, de pelikanen en aalscholvers
bijvoorbeeld, worden gevoerd zit het daar ook weer vol met meeuwen en reigers die een visje meepikken. Deze reiger zat boven mij in de boom. Hij kon mij van bovenaf mooi in de gaten houden met zijn ogen naar beneden gedraaid. Het laatste beeld dat sommige vissen en kikkers ooit zullen zien...



En dan nog een mooi, jong beverratje. Deze dieren zijn enorm vlug in het water, heel grappig om te zien, maar deze kleine was nog wel heel erg licht.

Babel

Ik ben een groot fan van Alex Jennings, een fantastische maar zwaar ondergewaardeerde Engelse acteur. Ik zag zijn naam terug in de lijst van acteurs die meededen aan de film "Babel", dus ik ben daarnaartoe gegaan. Helaas, Jennings is slechts een paar seconden te zien, in een drukke scene, en zegt geen woord. Eigenlijk meer figurant dan acteur, heel jammer. Dat lot was trouwens ook andere geweldige Engelse acteurs als Harriet Walter en Michael Maloney beschoren. Het waren toch wel vooral Brad Pitt en Cate Blanchett. Maar goed, dit is eigenlijk mijn enige
klacht over de film.

Ik had de recensies al gelezen, en het idee gekregen dat deze film sowieso de moeite waard zou zijn, en dat was hij ook. Een mooi verhaal, of eigenlijk vier verhalen die door elkaar heen lopen, spelend op vier plekken, met vier sets personages. Een Mexicaanse vrouw die illegaal in Amerika voor twee jonge kinderen zorgt en die de bruiloft van haar zoon in Mexico bijwoont. Een Amerikaans stel, de ouders van de kinderen, op vakantie in Marokko. Twee Marokkaanse jongetjes die spelen met een geweer en de Amerikaanse vrouw verwonden. En dan nog het Japanse tienermeisje en haar vader. De verhalen hebben allemaal met elkaar te maken, al is de draad soms dun. Maar het zijn allemaal mooie en meeslepende verhalen, mooi gespeeld en gefilmd. Het is een film waar je bij moet opletten, maar die ook je aandacht vasthoudt. Er gebeurt veel, maar niets is overbodig. De regisseur speelt met de tijd en met de
mensen en de locaties, maar dat doet hij knap en het klopt.

wat mij alleen verbaasde was de kogel waar het verhaal mee begint. Volgens mij kwam die van de verkeerde kant. Of heb ik toch even niet op zitten letten?

Alleen wel jammer, bij de ingang van de bioscoop stond een bordje dat je je voor films voor boven de 16 moest legitimeren. Ik was heel benieuwd, maar werd zwaar teleurgesteld. Ik hoefde mijn rijbewijs niet te laten zien.

beeldverhaal

Weer zo'n beeld waar je het verhaal bij wilt bedenken. Middendoor de Leidsestraat op een grijze, natte dag met veel treurige gezichten ineens een meisje dat een enorme bos bloemen en twee flessen champagne omarmt. Ze heeft een grote glimlach op haar gezicht en stapt resoluut door. Ik word er helemaal vrolijk van, en ben benieuwd waar ze naartoe gaat.

IJsland

Ik las op de site van de Volkskrant dat de boekingen van toeristen voor IJsland met 25% zijn gedaald sinds IJsland de jacht op vinvissen weer is gestart. Geweldig. Volgens mij de enige manier om echt iets te bereiken.

Dixi

Sinds ik Roos heb horen zingen over Dixi-wctjes zie ik ze overal staan. Ik kijk of het ook echt een Dixi is, maar weet nu dat dat niet zo eenvoudig is. Je hebt ook de merkloze eco-toiletten. En ik zag er laatst één waar gewoon "wc-tje" op stond. De echte Dixi's zijn niet echt in de meerderheid, maar er staat één echte Dixi bij de wegwerkzaamheden op de Nieuwe Prinsengracht. Daar vlakbij staat dan weer een ander merk, en dan zie je pas echt hoe een Dixi zich onderscheidt. Net iets anders gevormd, blauw in plaats van turquoise, een klasse apart. Toch leuk...

opruimen

Vanmiddag waren mannen in het Vondelpark de herfst aan het opruimen. Alle blaadjes wegblazen in een keurig rijtje op het pad en daarna weghalen. Jammer.

architectuur

Dit was mijn architectuur-weekend. Eerst vrijdagochtend een groep Noren rondgeleid op IJburg. Het wordt nu een echte woonwijk, met een winkelcentrum, de scholen en al veel woningen. Er wordt hard gebouwd overal. Voor de Noren is dan ook alles totaal nieuw en je krijgt ongebruikelijke vragen, nog niet eens zozeer over de techniek, maar over wie nou de straatnamen bedenkt en hoe dat dan allemaal vastgesteld en vastgelegd wordt.

Zondagmiddag naar "Het Schip", sociale woningbouw van bijna 90 jaar geleden. Mooie gebouwen, mooie lijnen, maar vooral heel veel oog voor detail. Het metselwerk kent een enorme variatie, mooie lijnen in de gebouwen, kleurvariatie en beeldhouwwerken. De modelwoning is mooi ingericht, en soms heel herkenbaar. Er zitten grapjes in de architectuur en alles is mooi afgewerkt.



Het zijn de details die het allemaal leuk maken. In het postkantoor is een hokje waar mensen vroeger konden telefoneren. In de raampjes zijn luistervinken verwerkt. En zo hebben veel details ook nog hun eigen verhaal.



En er is blauw....

wiegje

Er stond laatst een man op de magere brug met een wiegje. Hij maakte daar een foto van. Ik denk nog vaak terug aan dat beeld en vraag me af wie hij was en waarom hij daar die foto maakte. Ik wou dat ik even was afgestapt om dat te vragen. Maar misschien is het juist wel veel leuker het niet te weten en er van alles bij te bedenken. Misschien was de reden wel heel banaal en is mijn fantasie veel leuker. Soms zie je iets op straat, een beeld, wat een verhaal oproept. Het is vaak heel vluchtig, maar dat maakt het juist weer spannend. En uiteindelijk zul je nooit de
werkelijkheid weten, maar daar gaat het ook niet om.

frysk

Ik ben geboren en opgegroeid in het westen van het land en had eigenlijk nooit zo'n benul van dat verre noorden. Ik was er weleens geweest maar het was toch wel een beetje buitenland. Nu kom ik vaker in Friesland en vind ik het daar erg mooi. Friesland is toch een beetje een ander land in Nederland met een eigen taal en cultuur. Ik spreek geen Fries, maar kan het nu redelijk goed verstaan. Dat komt voornamelijk door mijn eigen cursus Fries die ik de afgelopen jaren heb gevolgd. Ik luister namelijk vaak naar de liedjes van Piter Wilkens, en dat betekent dat je zo
langzaamaan toch wel wat Fries oppikt. Het duurt soms wel een tijdje, en er zijn liedjes die ik al vaak heb gehoord, maar waarvan ik nu pas zo af en toe weer een stukje meer begrijp. Maar dat maakt niet zoveel uit. Het zijn gewoon leuke, soms grappige en soms hele mooie liedjes.

Ik hou wel van de klank van het Fries, het heeft altijd iets poetisch. Als Nynke Laverman de gedichten van Slauerhoff in het Fries zingt heeft dat ook iets bijzonders. Ik kan het allemaal volgen, maar het is toch niet mijn eigen taal en dat maakt dat ik extra goed moet nadenken over wat ik nu eigenlijk hoor. Het is een beetje net als de teksten voor de Avond van het Liefdeslied. Dat zijn gedichten, en je begrijpt ze niet altijd op het eerste gehoor, maar dat maakt het nou juist interessant. Je moet erbij nadenken.

poëzie en muziek

De Avond van het Liefdeslied heeft mij weer wat nieuwe muziek opgeleverd. Erg leuk om An Pierlé haar eigen taal te horen zingen, bijvoorbeeld. Maar ik was ook onder de indruk van Maarten van Roozendaal en heb intussen zijn eigen cds beluisterd. Mooie verhalen, soms dramatische liedjes. En nu ik nog een keer de dvd bekeek viel me Ellen ten Damme weer op. Een heel mooi liedje met een hele mooie tekst van Ilja Leonard Pfeijffer. Ik weet niet hoe je de teksten van de avond moet omschrijven maar dit is toch wel een mooi gedicht, net als de tekst die An Pierlé zingt. Je kunt de woorden bekijken en beluisteren, je kunt genieten van de klanken, maar je weet toch niet precies wat er nou eigenlijk staat, en dat maakt de liedjes bijzonder. Ik heb het gevoel dat ik zo één voor één de liedjes en de teksten ga ontdekken. Kortom, koopt de Revisor, bekijkt de dvd en leest de teksten!

bootje

Ik zou een dag met een bootje de zee op om vogels te kijken. Nou weet ik wel een beetje hoe dat gaat met een bootje, zee en golven. Dus volgens voorschrift een dag van te voren begonnen met de Primatours. Het helpt wel tegen zeeziekte, maar de bijverschijnselen zijn heftig. Je wordt er enorm duf van en hebt eigenlijk alleen maar zin om te slapen. Je moet dus vooral in beweging blijven om maar niet om te vallen. En je wordt er ook enorm chagrijnig van. Niet leuk voor de mensen om je heen.

Maar goed, opstaan om 4.30 uur, wegrijden vanaf het Stadionplein om 5.30 om rond half 8 aan te komen bij de Neeltje Jans. We varen met een schip waarop normaal hengelaars meegaan om op de Noordzee te vissen. Wij hebben ook "aas" bij ons. Veel witbrood om meeuwen aan te trekken, en "chum", visafval om de vogels naar de boot te lokken. Wij gaan ze niet vangen, we willen ze alleen graag bekijken.



45 vogelaars op een klein bootje, verrekijkers, camera's en veel experts. We krijgen net buitengaats al vogels om de boot. Inderdaad veel meeuwen, ook dwergmeeuwen, die ik eigenlijk nog nooit heb gezien. Mooi. Maar even later ook Jan-van-Genten. Voor mij altijd heel erg de moeite waard. Prachtige vogels. we zien jonge vogels, van enkele maanden tot een paar jaar oud. Ze vliegen mee met de meeuwen en duiken af op het aas dat overboord gaat. Dan komen ook de Jagers, eerst de grote, dan ook de kleine en de middelste. Mooie vogels die op alle mogelijke manieren de andere vogels dwarszitten. Ik zit dan met mijn hoofd toch een klein beetje in het verre zuiden, waar de Jagers het ook de andere vogels niet makkelijk maken. Mooi om te zien.




We varen rond, liggen af en toe stil, en worden af en toe door elkaar geschud door wat grote golven. Een paar mensen zijn dan toch nog zeeziek, maar het valt mee bij mij. Ik moet wel even naar het middendek, omdat het achterop toch wel erg op en neer gaat af en toe, zeker als je door de lens van de camera kijkt, maar ik houd alles binnen. Ik val in de loop van de middag wel even op het achterdek in het zonnetje in slaap. Lang leve de Primatour.

Op de weg terug stoppen we nog even bij Plan Tureluur om naar al die strandlopers te kijken. Grote groepen scholeksters, rosse grutto's, kluten bij een plasje achter de dijk. Mooi in het avondlicht.

opticien

Ik zag het allemaal niet zo scherp meer en wilde maar eens even mijn lenzen laten controleren. Afspraak gemaakt en even langs de opticien. De oude meneer is nu met pensioen en zijn plaats is ingenomen door een jongere meneer. Hij heeft alles gecontroleerd, de sterkte, bolling en wat een opticien ook nog meer mag controleren, maar hij ziet eigenlijk geen problemen. "Heeft u misschien de lenzen verkeer om in?" Nee, dat ook niet. Ja, maar wat zijn nu dan precies de klachten? Tja, het lezen gaat niet meer zo makkelijk, alles wordt tegenwoordig in van die hele kleine lettertjes gedrukt.

De opticien is een zeer charmante meneer. "Tja, hoeveel jaren jong bent u nu?" En meneer kent dezelfde problemen: "Ik ben van ongeveer hetzelfde bouwjaar." Hij is ook eerlijk en raadt mij aan voor een paar euro een leesbrilletje van +1,5 te kopen.
"O, dus ik kan gewoon even langs de Hema gaan."
"Nou, u mag er ook één bij mij kopen hoor".
Dan kan ik wel weer een tijdje vooruit. De komende drie jaar zal het allemaal niet wezenlijk slechter worden.

Dus ik heb bij de Hema maar een leesbrilletje gekocht, een mooie blauwe. Wel even wennen. Maar het werkt wel.

natte wielen

Ik fietste vanochtend in de regen naar mijn werk, echt dikke buien, en toen ik aankwam waren m'n sokken behoorlijk nat. Even later zag ik de lucht echt opentrekken, van een dik grijs wolkendek, naar blauwe lucht met hier en daar nog een wolk in hele korte tijd. Heel mooi. Maar zelfs toen het voor mijn gevoel al helemaal open was bleef het nog regenen. De zon scheen achter de regen.

de Literatuur

Het was een beetje het lange weekend van de literaire festivals. Ik was zaterdag in Rotterdam bij GDMW in de schouwburg. An Pierlé speelde daar, en ik had An al weer een tijdje niet gezien. Een leuk optreden, korter dan de gewone concerten, maar even levendig en twee nieuwe liedjes voor mij. Live in elk geval. "The Days of Pearly
Spencer" kende ik wel maar ik had het haar nog nooit horen spelen. En ze zong "Many Roads", een mooi, simpel liedje van de laatste CD. Dat speelt ze ook nooit echt live en het was leuk dit nu wel te horen.

Aan het begin van de avond leek het wel heel stil te blijven. Er waren weinig mensen in de zaal voor de eerste optredens, maar later werd het drukker. De sfeer was wel leuk, met stoelen alleen langs de randen en in de zaal wat kussens waar mensen op konden zitten.

Gisteravond was de avond van het Nederlandse Liefdeslied in Paradiso. Dichters, zangers en een televisie-opname. Ik vond het erg leuk. Veel bekende namen die nieuwe, en dus veel minder bekende, nummers brachten. Erg leuk om te zien en te horen. Gelukkig zaten de camera's niet heel erg in de weg en was het allemaal goed te volgen. Ik kende (bijna) alle artiesten wel van naam, maar minder goed van stem en muziek. En van de bekenden waren er nog voldoende verrassingen. Ik heb dit jaar Ellen ten Damme twee keer zien optreden, maar dit was compleet anders. Ze zong klein
en ingetogen en heel mooi. Een tekst van Ilja Leonard Pfeijffer heel mooi op muziek gezet. Roos, van Roosbeef, kende ik helemaal niet, maar ze maakte wel indruk. Heel jong, maar een enorme stem en uitstraling op het podium. Ik was ook onder de indruk van Maarten van Roozendaal. Bij hem is het wel makkelijk om in de clichés te vervallen, want hij heeft inderdaad veel weg van Brel, vooral de bouw en de bewegingen. Hij heeft ook de uitstraling, het intense, en het kettingroken. An was de hekkesluiter met een heel leuk liedje en een kinderkoor. Het was een mooie
afsluiting, heel vrolijk.

Ik ben wel benieuwd hoe het er uiteindelijk op televisie uit zal zien.

Texel x2

Ik was een weekend op Texel. Het blijft een fascinerend eiland omdat veel dingen heel dubbel zijn. Eigenlijk was ik daar heel erg mee bezig. Je kunt wel een beetje zeggen dat ik er twee weekeinden heb doorgebracht.

Texel - vogeleiland

Texel is wel het vogeleiland bij uitstek. Je hebt er veel verschillende andschappen, bos, wad, weilanden, duinen, en dus ook veel verschillende vogels. Door de ligging heb je er in het najaar en het voorjaar een enorme varieteit aan vogels. Zelfs vanaf de boot is er al van alles te zien, meeuwen, eidereenden en op het land de steenlopertjes.

Ik kom van de boot af en fiets een klein stukje langs de dijk. Bij een klein plasje, gewoon midden tussen wat loodsen en schuren zitten al de eerste steltlopers: scholeksters en groenpootruiter. Tot mijn eigen verbazing herken ik de groenpootruiters op hun geluid. Heel kenmerkend. Er zitten hier ook overal tortelduiven.

Het is nog wat mistig maar mooi fietsen langs de dijk. Voor Oudeschild zitten er veel steenlopers, eidereenden, scholeksters en zelfs een paar zaagbekken langs de dijk. Steeds weer even stoppen om te kijken, en vooral heel rustig fietsen.



Dan, na Oudeschild, even een stukje het land in naar een vogelhut bij een klein plasje. Ik zit er net in als het aardig begint te regenen. Er is hier gelukkig genoeg te zien om even te blijven zitten zonder je te gaan vervelen. Het is tijd voor de eenden en de ganzen hier. Over een maandje komen de rotganzen weer terug, nu zie je al een enkel exemplaar tussen de grauwe ganzen.



Het is een echte fietsdag, ik doe er de hele dag over om van de zuidpunt naar de noordpunt te komen. Er is veel te zien onderweg. Bij de schorren is het helaas laag water en zitten de vogels erg ver weg. Ik zie nog wel een jonge kiekendief een tijdlang in het veld rond zitten kijken. Even verderop is een torenvalk aan het jagen. Ik zie in de verte lepelaars staan, maar er vliegen ook grote zilverreigers over. Die heb ik hier niet eerder gezien.

Zondagochtend begin ik mijn terugtocht. Het eerste stuk is door de duinen. Er zitten veel kleine vogeltjes vanochtend, roodborsttapuiten. Soms zie je hier de velduil jagen bij de golfbaan, maar vandaag is hij er even niet. wel veel kauwtjes overal.

De Slufter is weer druk vanochtend. Hier de eerste kluten van het weekend, een grote groep, maar ook weer een grote groep goudplevieren en bonte strandlopers. Iets verderop staat nog een lepelaar, maar ook hier zilverreigers. Ik zie een kleine zilverreiger fourageren niet al te ver van het vogelaarshokje. Je kunt mooi z'n gele sokjes zien.

Ik fiets nog iets verder naar het zuiden en ga bij de Muy een stuk lopen. Even duwen met de fiets door het zand, maar het is wel een mooi stukje. Hier heb ik een paar jaar geleden nog een Morinel-plevier gezien, en even verderop ook een velduil. Vandaag niet helaas, het is er vrij rustig met de vogels.

Verder naar het zuiden wordt het beter. In het bos zitten de goudhaantjes en ik hoor een specht. Dit is wel een leuk stukje omdat het zo anders is dan de rest van het eiland. Bij de mokkebaai en de Petten zitten weer veel steltlopers. Het zit vol met goudplevieren in de baai, veel wulpen, de zilverreigers, snippen, maar ook veel soorten eenden. Je ziet trouwens overal veel snippen.

Ik ben nu al vaak op Texel geweest, en bij heel veel plekken op het eiland denk ik aan de bijzondere dingen die ik er in de loop der jaren heb gezien. Grote groepen kluten in de Slufter, allerlei steltlopers op de schorren, de grauwe franjepoot in de Muy en de kleine groep kepen bij de ingang naar de Muy. De velduil jagend op verschillende plekken en de kiekendieven. Maar ook de zwarte ooievaar ergens in een slootje langs het fietspad. Een enorme groep kanoeten boven de Schorren, een prachtig gezicht. Rotganzen en bergeenden die in grote groepen over je hoofd heen
vliegen als je bij de schorren langs de dijk zit.



Texel - familie-eiland

Ik vertrok op zaterdagochtend met de veerboot van half tien, en ik was daar niet alleen. Eenmaal aan boord was het al snel druk, vooral bij het snelbuffet. Veel koffie, maar ook tijd voor appelgebak, tom-poucen, gevulde koeken.

Het kwartier aan boord is net genoeg voor de versnaperingen, maar je moet dan wel een beetje dooreten. Het is ook de tijd van de groepen, een grote groep wielrenners in vol tenu, klaar voor een rondje eiland, ... Ik heb de boot eigenlijk nog nooit zo druk meegemaakt.

Eenmaal geland is het tijd voor het huren van de fiets bij de haven. Er is een grote groep die een excursie maakt, misschien een bedrijfsuitje. Sommigen proberen de tandems uit, altijd hilarisch zo'n eerste keer. Er is ook een groep meiden op vrijgezellenweekend. De aanstaand bruid mag op de versierde tandem met de mooie ballonnen. Het feest begint dus meteen. De massa verspreidt zich snel over het eiland.

Ik fiets wat langs de dijk, net als veel andere mensen, richting het noorden. Het zou wel eens het laatste mooie weekend van deze zomer kunnen zijn, dus het lijkt erop dat heel veel mensen daar nog even van willen genieten. Overal fietsende mensen.

Tussen de middag is het tijd voor een dikke koffie verkeerd op het terras van het pannenkoekenhuis in Oostereind. Oostereind is wel een mooi plaatsje, en vandaag is het hier feest. Er wordt vis gerookt, er staan allerlei kraampjes in de hoofdstraat en het is druk. Maar ik moet weer door. Dit is wel heel gezellig allemaal.



Verder richting De Cocksdorp, langs de dijk, lekker fietsen met de wind in je haar. Tegen etenstijd ben ik dan eindelijk in de Cocksdorp. De hoofdstraat is lang, in het eerste deel vanaf de oostkant staan vooral huizen en pensions. Dan kom je in het centrum van het dorp, daar zijn de winkeltjes en de restaurants. Er is een huisje waar je mooie souvenirs kunt kopen, houten vlinders voor aan je huis, bijvoorbeeld. Daar ongeveer tegenover is de pizzeria. Die speelt ook goed in op al het vogelen op het eiland, bij de parkeerplaats staat een ooievaarsnest met twee plastic ooievaars. Er is volop variatie in restaurants, ik kies deze keer voor eetcafé de Rog. Die hebben tegenwoordig een terras en een uitgebreide kaart. Vandaag wordt het de curry pasta voor mij, en dat smaakt prima na een dag fietsen. Ook hier is het weer druk, en er is zelfs een wachttijd voor een tafel. Ook bij de andere restaurants ziet het er vol uit.

Ik slaap bij de vuurtoren. De voormalig vuurtorenwachter heeft met zijn vrouw een kleine bed & breakfast. Prima slapen, zicht op de duinen, en altijd weer een goed ontbijt. Verse aardbeitjes, warme broodjes, kwark, kaas, een gekookt eitje en zoetigheid. Je weet eigenlijk niet wat je moet kiezen. Vandaag deel ik de ontbijttafel met wat Duitsers die vaker Texel bezoeken. Er zijn altijd veel Duitsers op de eilanden.

Na het ontbijt weer even een klein stukje fietsen voor een lekkere koffie bij De Slufter. Ook hier is het druk, veel mensen in de zon op het terras. Je kunt bij het restaurant even het duin op lopen om over de Slufter uit te kijken. en daarna kun je bij het restaurant weer even bijkomen.

Dan weer verder naar het zuiden, langs de Muy, waar ik vandaag de patatkraam even oversla. Het is nog drukker dan gisteren en er fietst een constante stroom mensen over het pad. Ook de Koog sla ik deze keer over, het winkelhart van Texel, ik moet nog even langs Ecomare.

Ik denk dat bijna alle mensen die Texel bezoeken ook naar Ecomare gaan. Vandaag zijn er veel ouders met kinderen, maar ook ouderen. Je kunt hier in elk geval leuke cadeautjes kopen voor (klein)kinderen, er zijn allerlei pluche beesten, puzzels, boekjes en leuke decoraties voor thuis.



Als je van Ecomare doorfietst richting de boot kom je nog langs een hele leuke tuin vol tuinkabouters. Ik heb er even wat foto's gemaakt. Het huis ligt in een bocht, en er is vandaag ook nog een paardenwedstrijd. Dat ziet er wel pittoresk uit. Dan nog even kijken aan de zuidkant van het eiland, je kunt er de veerboot mooi zien vertrekken en aankomen. Dan fiets ik ook weer terug naar de boot, en ik ben precies op tijd. Ik kan meteen aan boord en de boot vertrekt een paar minuten later.

aanwezigheid

Mondoleone heeft een leuke website met een dagboek. Het is wel grappig om daar af en toe even op te kijken. Hij had vorige week een uitspraak die me nogal blijft bezighouden: "Hoe het kan dat sommige mensen met hun aanwezigheid een stadion kunnen vullen en anderen nog niet eens hun eigen lichaam?"

Je kunt dat op verschillende manieren interpreteren, dus ik doe het maar op de mijne. Ik heb bijvoorbeeld collega's waarvan ik altijd weet of ze wel of niet binnen zijn. Maar ik heb ook collega's die er altijd zijn, maar die ik eigenlijk nooit hoor. Ik kom ze af en toe toevallig ergens tegen. Ik weet niet precies hoe je dat nou moet noemen, maar sommige mensen nemen nu eenmaal veel plek in. Het lijkt wel een bijna constante schreeuw om aandacht.

Je hebt dat ook in het zwembad. Sommige mensen hebben zoveel plek nodig dat je altijd moeite moet doen hen te ontwijken. Je bent je dus constant bewust van hun aanwezigheid. Anderen zwemmen naast je, maar die merk je amper op. Er is geen regel voor, maar het is wel opmerkelijk.

hoe bedoelu?

Bij het uitzoeken van mijn foto's kwam ik deze weer tegen, een paar jaar geleden genomen op IJburg in aanbouw.

witte vogel

Soms gebeurt me dat, dan kijk ik uit het raam van mijn kantoor, en zie ik in de verte een grote, witte vogel langs scheren en dan denk ik een moment dat dat een albatros is. Is dat nou wishful thinking of de Berenburg?

bureaucratie

Ik ben ambtenaar. Ik heb me daar lang tegen verzet, maar ik ben het wel. Ik ben ook zo iemand die vooral papieren schuift, die bezig is met procedures en processen, met aansturing, overleg en terugkoppeling, met planningen en rapportages. Ik ben er ook heel bedreven in, het is mijn taak om de dingen te structureren en dat past wel bij mijn ordenende instelling. Bij mijn overgeorganiseerdheid.

Het is wel grappig dat in het westen veel mensen werken in grote clubs, bedrijven, overheden en andere organisaties, en dat weer veel van die mensen bezig zijn met dingen die niet tastbaar zijn. Cijfers, rapportages en managementinformatie. Hoe groter de club, hoe meer er moet worden geregeld en afgesproken en hoe meer mensen zich daar weer mee moeten gaan bezighouden. Uiteindelijk zijn er dan steeds minder mensen die de dingen doen waar het nu echt om gaat. Ik heb vaak het gevoel dat ik ver af sta van de inhoud en van de realiteit van mijn werk, en vooral bezig ben met abstracties.

Als ik politici hoor praten over het terugdringen van de bureaucratie denk ik soms dat dat wel een beetje makkelijk gaat allemaal, het is een populair idee om snel geld te besparen. Mensen hebben vaak de indruk dat ambtenaren niets doen, maar zo eenvoudig is het niet. Het papieren schuiven heeft meer te maken met grote, logge organisaties, niet zozeer met het verschil tussen overheid en bedrijfsleven. Ik ken mensen die werken bij grote bedrijven en die precies hetzelfde meemaken. En zolang er nog zoveel geregeld en georganiseerd wordt om maar van alles en nog wat te kunnen garanderen zal het wel zo blijven. We bedenken regeltjes en hebben vervolgens heel veel menskracht nodig om die regeltjes ook uit te voeren.

Na zo'n weekend op het vogelfestival realiseer ik me weer echt dat je ook heel andere dingen met je tijd kunt doen, die misschien veel zinvoller zijn, en die je veel meer met allebei je voeten op de grond houden. En die je bovendien veel gelukkiger maken.

vogelfestival

Ik was dit weekend op het vogelfestival in de Oostvaardersplassen. Twee dagen tussen vogelaars van allerlei pluimage. Sommigen weten zo ongeveer alles, veel mensen weten vrij veel, en er zijn ook mensen die vooral geïnteresseerd zijn in de vogels in de tuin. Die variatie maakt het wel leuk. Iedereen heeft zo zijn reden om naar het festival te komen.

Dit was voor mij de derde keer op een stand op het festival en dat betekent dat je ook wat mensen gaat kennen en herkennen, en dan merk je ook weer dat het een kleine wereld is. Zoals het Antarctica-wereldje ook klein is. Vogelfotografen,
vrijwilligers, reisorganisaties en boekverkopers, je komt elkaar steeds weer tegen.

Maar je ontmoet ook altijd wel weer leuke nieuwe mensen. Bij ons op de camping stonden twee Engelse kunstenaars, die allebei mooie dingen maken. Eén van hen heeft ook een aantal Antarctica-reizen gedaan en heeft een voorkeur voor zeevogels. De
andere ook, maar die kan vanwege zeeziekte alleen vanaf het land zeevogels observeren. De Antarctica-man, John Gale, had mooie schilderijen en tekeningen, heel sfeervol en mooie kleuren. Ze spraken me ook aan omdat ik de beelden herkende.

Je krijgt allerlei mensen aan je tafel. Sommigen kijken geïnteresseerd even rond, anderen zien al snel dat dit niet iets is wat zij interessant vinden en die lopen snel door. En als je in gesprek raakt horen sommigen je beleefd aan, anderen stellen
belangstellende vragen en weer anderen gaan met je in discussie. Voor je het weet ben je bezig met overbevolking, overbevissing en de problematiek van de consumptiemaatschappij. Het houdt je wel scherp.

Opvallend is dat veel mensen (oog)contact vermijden, bijvoorbeeld door volkomen langs je heen te kijken. Dat is wel intrigerend. Ik wil mensen niets aansmeren, wel informatie geven over de campagne of gewoon wat dingen toelichten. Veel mensen willen wel graag alles bekijken, maar zich nergens toe verplicht voelen. Ik paste een tijdje op de stand van iemand anders en zat daar midden tussen de lijsten en de foto's, maar veel mensen kijken echt dwars door je heen. Heel grappig.

Het was wonder boven wonder redelijk droog. Twee buien, maar dan ook wel meteen dikke buien op zondagmiddag. We stonden wel in een tent, maar het water stroomde over de vloer hard naar binnen. Het was toen wel even heel druk in de tent....

Vandaag kwamen de buien ook weer dik uit de hemel. Van achter mijn bureau zag ik af en toe watergordijnen uit het raam, en de wind blies dat soms ook nog bijna horizontaal. Er stond een laag water op het platte dak waar ik recht op kijk en daar
zag ik echt golven ontstaan, op het dak, maar ook over de dakrand. Het zijn dan echt dikke buien die over komen, je ziet de dikke grijze wok die ook weer direct door de wind wordt voortgestuwd, en daarachter zie je weer de blauwe lucht aankomen, de
zon en de Hollandse witte wolken. Als je dus net in zo'n bui zit ben je echt door en door nat. Het is mij vandaag gelukt twee keer droog over te komen.

vakken

Ik had altijd een rugzak, overzichtelijk, met vakken. Ik denk dat ik wel een vakkenmens ben, dan kan ik alles organiseren en op een eigen plek opbergen, zodat ik dingen ook weer snel kan terugvinden. Ik ben nogal van het organiseren. Het is ook mijn vak, ik moet processen en projecten structureren. Maar dat is eigenlijk weer een heel ander verhaal. Ik had het over tassen.

Ik heb nu namelijk handtassen, met en zonder vakjes. Mijn voorkeur gaat uit naar de kleine en de grote rode tas, die ik door elkaar heen gebruik, afhankelijk van wat ik ga doen en hoeveel spullen ik mee moet nemen. De vakjes in de tassen zijn verschillend, en eigenlijk kan ik de spullen niet heel goed organiseren. Dat vereist een andere instelling, een andere manier van denken.

Ik zie soms vrouwen met grote schouder- of handtassen, zonder vakken, maar met alle spullen er gewoon in gegooid. Ik verbaas me er altijd over. Hoe kun je in die chaos je spullen nog terugvinden, kost dat niet steeds veel tijd en veel frustratie? Ik
zou daar heel ongeduldig van worden. Tegelijkertijd fascineert het me, en is het een beetje mijn ambitie ooit nog zo'n grote tas zonder vakken aan te kunnen. Het lijkt me ook wel weer heerlijk om die chaos te kunnen laten gebeuren, zelfs op zo'n kleine schaal. Ik ben benieuwd hoe lang ik het vol zou houden.

luchten

Ik werk tegenwoordig op de vierde verdieping van een kantoorgebouw ergens in de binnenstad van Amsterdam. Ik heb aardig uitzicht vanaf mijn werkplek, het landschap is steeds weer anders. Ik kijk uit op de achterkant van woningen, de oude Amsterdamse binnentuinen met veel groen, de witte balkonhekjes aan de achterkant van de woningen. Heel Amsterdams en leuk om te zien. Ik kijk direct op een plat dak, dat de afgelopen dagen af en toe bedekt was met een aardige laag water. Nu het weer even droog is zijn er mannen aan het werk, en is het er af en toe aardig druk.Boven de huizen de kauwtjes en de duiven, soms de meeuwen en in de zomer de gierzwaluwen. Af en toe vliegen er eenden, aalscholvers, reigers of zelfs een enkele ooievaar voorbij. Ik kan me herinneren dat ik een paar jaar geleden op een hogere verdieping in een vergadering zat met een mede-vogelaar toen een ooievaar op niet al te grote afstand voorbij vloog. We keken elkaar aan en vervolgens werd de hele vergadering ontregeld. Hij was de voorzitter). In de verte zie je de daken van beeldbepalende gebouwen als Carré, de bank aan de Vijzelstraat en het paleis op de Dam.

De afgelopen dagen was de lucht vol van andere dingen, wolken, regen en andere nattigheid. Af en toe een strak-blauwe lucht, dan weer wat witte wolkjes ervoor en op andere momenten donkergrijs, bijna zwart zelfs. Het waaide ook af en toe stevig
waardoor de wolken met een enorme snelheid over dreven. Er komen altijd veel associaties in mij op als ik kijk naar de luchten. Soms hoor je in je achterhoofd de begintune van de Simpsons als je zo'n mooi blauw-wit wolkenluchtje ziet. Maar nog
vaker hoor ik een gedicht van R.S. Thomas, een dichter uit Wales die dit prachtig heeft verwoord in "The view from the Window":

Like a painting it is set before one,
But less brittle, ageless ; these colours
Are renewed daily with variations
Of light and distance that no painter
Achieves or suggests. Then there is movement,
Change, as slowly the cloud bruises
Are healed by sunlight, or snow caps
A black mood ; but gold at evening
To cheer the heart. All through history
The great brush has not rested,
Nor the paint dried ; yet what eye,
Looking coolly, or, as we now,
Through the tears' lenses, ever saw
This work and it was not finished ?

Terwijl ik dit schrijf wordt de lucht van heel blauw toch alweer voornamelijk wit, een echte Hollandse wolkenlucht met mooi licht en hele mooie, ronde lijnen. Of ik het straks droog naar huis haal weet ik niet, maar het is wel mooi zo.

Parade

Gisteravond was ik op de Parade in Amsterdam. Het was droog, dus ik had geluk. Ik ben naar de Parade gegaan om Mondo Leone te zien, het alter ego, of de wereld, van Leon Giesen. Ik heb een tijd geleden, eigenlijk (alweer) via de luisterpaal van de
VPRO de liedjes van Mondo Leone ontdekt en ik vind dat hij hele leuke en mooie teksten schrijft. Nu speelt hij deze week op de Parade een geweldige voorstelling. Het is een man met een gitaar die zijn eigen liedjes zingt, maar hij gebruikt film en grote schermen om er een echte voorstelling van te maken, en dat doet hij op een hele leuke manier. Hij is zelfs zijn eigen band. Je hoort de liedjes die je kent, maar er wordt wel iets aan toegevoegd. De voorstelling duurt minder dan een uur, maar voor mij had het wel langer mogen duren. Kortom, ik moet ook maar naar een avondvullende voorstelling.

Wat trouwens grappig was, één van de voor mij onbekende liedjes gaat over de treinreis Utrecht - Den Bosch, en wat je op een gegeven moment ziet als je links uit het raam kijkt. En dat was iets wat ik tijdens die rit die ik toch al vaker heb gemaakt weer niet heb gezien. Hoeveel je ook ziet, je mist toch ook altijd weer van alles. Volgende keer moet ik aan de linkerkant van de trein gaan zitten en bij Den Bosch goed uit het raam kijken.

Ook de voorstelling van Ellen ten Damme nog gezien. Ik heb niet echt iets met haar muziek, maar ik vind wel dat ze een mooie show geeft, vol energie en heel vrolijk. Het is eigenlijk vooral een spel waar je naar zit te kijken, het is niet zo direct en persoonlijk als het optreden van Mondo Leone.

Het was lang geleden dat ik op de Parade was, misschien wel een jaar of acht geleden. Toen speelde een oud-collega van mij er, met zijn band "De Nazaten van Prins Hendrik", dat was ook meest hele vrolijke muziek, leuk om op zo'n plek naar te
luisteren. Ik vind de levendigheid wel leuk, het circusachtige en het theater op straat. De meisjes van Suver Nuver die hun vendelzwaaikunsten oefenen, de spuitgasten die al paniekzaaiend de mensen gerust stellen, en de club van Knor Knor die met hun varkens door de modder schuiven. Het is gewoon jammer dat het deze weken zoveel regent.

MP3-speler

Sinds kort heb ik ook een mp3-speler. Ik had er lang over nagedacht, besloten dat ik er toch wel graag één wilde hebben en kreeg toen een veel mooiere nog voor mijn verjaardag. Ik ben er heel blij mee. Het is wel een beetje een vreemd ding. Ik wilde wel een muziekspelertje om bijvoorbeeld in huis op andere plekken dan de woonkamer naar mijn eigen muziek te kunnen luisteren, of als ik langere tijd in de trein zit. Dat zal niet heel vaak zijn, maar soms is het toch wel leuk.

Vorige week had ik hem even aangezet toen ik door de stad liep en dat vond ik eigenlijk heel bizar. Normaal loop je door de stad en hoor je ook de geluiden van de stad. De mensen, de auto's, de trams, flarden muziek uit winkels en daardoor voel je je deel van de stad. Nu was ik in twee werelden tegelijk. Ik liep door de stad, maar tegelijk was daar de muziek die weer op een heel andere manier mijn aandacht vroeg en dat vond ik heel vermoeiend en het maakte ook eenzaam. Alsof je in een wereld liep waar je geen deel van uitmaakte. Soms is het juist leuk om het leven om je heen te horen, of om door het park te lopen of te fietsen of op de begraafplaats te zitten en haast niets te horen. De vogels, het ruisen van de bomen en het vallen van de regen.

Het is een beetje als in de auto zitten. Ik heb altijd het gevoel dat je in een auto, zeker als je alleen in een auto zit, geïsoleerd bent van de wereld. Je hebt geen contact met wat er in de wereld om je heen gebeurt, of je ervaring is eigenlijk eendimensionaal. Je kunt dingen zien, misschien ook wel iets horen, maar je voelt de wind niet, je ruikt niets en er zit altijd een wand tussen jou en wat er om je heen gebeurt. Dat gevoel had ik ook met de mp3-speler.

Andersom geldt het eigenlijk ook. Ik heb op mijn speler muziek gezet waar ik heel graag naar luister, de dingen die ik mooi vind en als ik rondloop kan ik de muziek niet de aandacht geven die ik zou willen. Ik kan wel thuis zitten, of iets doen, en tegelijk naar muziek luisteren, maar buiten zijn er te veel andere indrukken en kan ik het allemaal niet meer opnemen.

Ik moet wel zeggen dat ik vrijdagmiddag in de trein blij was met mijn muziekspeler. De mensen naast mij waren in een zeer druk en ook wel intrigerend gesprek verwikkeld, maar ik had al mijn aandacht nodig om iets te lezen. De muziek heeft me toen aardig vooruit geholpen. Dus soms is het wel heel leuk.

Trouwens, dat gesprek in de trein was ook wel heel erg intrigerend. Een moeder en een zoon die allebei hun eigen gesprek voerden met elkaar, maar eigenlijk helemaal niet met elkaar praatten. Je kunt dus ook los van de wereld om je heen staan als je helemaal geen muziek op je oren hebt.

in de auto

G.: Vroeger aten we zes dagen per week aardappelen.
L.: En wat at je dan de zevende dag?
G.: Friet.

Spinvis

Ik zag gisteren een interview met Spinvis, en dat was heel grappig. Ik ken de naam al heel lang, maar kon me er niet zo veel bij voorstellen. Hij speelde een liedje over zwemmen en dat vond ik heel leuk. Ik was net wezen zwemmen, dus misschien was dat een deel van de reden. "Ik wil alleen maar zwemmen", klinkt dan wel leuk. Vandaag was het trouwens heerlijk rustig in het zwembad en ik kon zwemmen zonder na te denken. Dus echt alleen maar zwemmen. Ik heb bijna een uur zo baantjes getrokken en dat blijft gewoon heerlijk.

Journaal

Een alarmerend papegaai klinkt als een schreeuwend kind en dat leidt ertoe dat bejaarden in de omgeving de politie waarschuwen omdat zij denken dat een kind mishandeld wordt. Item in het acht-uur journaal. De papegaai kan allerlei geluiden maken en laat dat ook zien en horen voor de camera. Sacha de Boer sluit het item af: "En hij kan ook nog een deurbel nadoen". Met een stalen gezicht.

Trouwens, de tekst bij de Peter van Straaten in het Parool vandaag is ook van Sacha de Boer. Dezelfde?

rode broek

Ik las dit weekend in de Volkskrant een stuk over oudere mannen en rode broeken. Veertigers en vijftigers die als laatst uitspatting nog ineens een rode broek moeten aanschaffen. En nu zie ik ze ineens overal. Ik was zaterdag een beetje per ongeluk verzeild geraakt in het Concertgebouw en vlakbij mij ging er één zitten. Waarschijnlijk was het me niet eens zo opgevallen als ik het stukje niet had gelezen, maar nu vond ik het wel grappig om te zien. De man leek me wel een typisch voorbeeld. Er is ook zo'n damesclub die volgens mij rode hoeden dragen om te laten zien dat ze nog van het leven genieten, en dat ze ook iets gedurfds willen doen. Maar volgens mij blijven het wel echt dames....

dwarsdoorsnede

Ik ben gisteren met de trein van Amsterdam naar Eindhoven gereisd. Ik doe dat wel vaker, net zoals ik af en toe van Amsterdam naar Leeuwarden trein. Het zijn wel bijzondere stukken. Ik heb dan het gevoel dat ik een soort dwarsdoorsnede zie van het land. Je begint in de drukke stad, een stukje Amsterdam dat je straat voor straat herkent, waar je weleens fietst of loopt. De Albert Heijn waar je af en toe boodschappen doet. Dan krijg je het groene land tussen Amsterdam en Utrecht, ook een plek waar je af en toe fietst. En dan kom je weer bij de stad, de bedrijventerreinen, de opslagplaatsen en de industrieterreinen. Het chinese hotel bij Breukelen dat is ingebouwd door een soort lelijk opslaggebied. Echt de lelijkste stukken Nederland met heel veel troep.

Maar na Utrecht krijg je dan de gebieden rondom de grote rivieren, die prachtige stukken open land waar je altijd veel vogels ziet en volop groen. Ik krijg altijd de neiging om maar gewoon uit te stappen en daar te gaan wandelen. Het ziet er wel altijd aardig ontoegankelijk uit, dus of je er echt kunt wandelen betwijfel ik, het is er wel heel mooi. Daar moeten zoveel vogels zitten.

En dan ga je weer richting de bewoonde wereld, meer opslag en bedrijventerreinen. De spoortunnel bij Best. Op het traject zit je ook af en toe tussen geluidsschermen en hoge aarden wallen waardoor je helemaal niets meer van het landschap ziet maar domweg opgesloten bent. Het is misschien goed dat de trein meer onder de grond gaat, maar je mist ook veel moois onderweg.

op de begraafplaats

Vandaag weer even naar Huis te Vraag, deze keer de camera mee. Het is moeilijk om de sfeer van de plek vast te leggen, de rust midden in de stad, het groen, de frisse lucht en de kleine geluiden in de stilte. Het blijft een mooie combinatie van de stenen en de geschiedenissen die je daarop kunt lezen, en alle planten, struiken en bomen er omheen. Soms zitten er heel veel vlinders, zoals nu in de warmte, en tussen alle bomen en struiken ook heel veel spinnen en spinnewebben. De rust en de sfeer zie je niet op de foto, of in elk geval weet ik niet hoe ik die vast moet leggen. Bij sommige foto's waan je je op het platteland ergens, maar als ik iets meer omgeving in het beeld toelaat kun je de stad volop zien, en dan niet het mooiste van de stad. Ik hoop wel dat dit kleine stukje groene stad ook echt bewaard blijft. Het is heel bijzonder.

Artis

Ik ben vandaag de hele dag in de dierentuin geweest. Camera mee, rondlopen, rondkijken en foto's maken. Het was warm en het was wel zeulen met de camera, maar er was wel veel te zien. Ik ben twee keer heel Artis doorgelopen en zag de tweede keer weer andere dingen dan de eerste keer. Ik heb de miereneter gezien die altijd zo mooi te zien is bij TV Noord Holland. Een grappig beest, ook zeer geïnteresseerd in de eenpoot die ik bij me had. Ik heb helaas geen mooie foto kunnen maken, hij kwam te dichtbij. Ook de jonge zebra gezien, die heb ik wel kunnen fotograferen.

Ik wilde gewoon een beetje oefenen met fotograferen. Spelen met instellingen en afstanden, proberen om de steeds bewegende dieren er scherp op te krijgen en er ook nog een aardige compositie van te maken. Ik vind het niet eenvoudig, maar wel leuk om te doen. Sommige foto's vind ik wel leuk geworden, andere zijn niet mooi of saai. En ik merk dat het bij mij vooral veel van hetzelfde is, dus ik moet wat meer oefenen om ook wat meer variatie in de foto's te krijgen.

Het is wel leuk om zo een dag te zwerven en alles te bekijken. De dieren, die op verschillende momenten van de dag zich ook op verschillende manieren laten zien. Maar het is ook leuk om mensen te kijken. Ik zag een ouder stel op een bankje een boterham eten. Er landde even later een mannetje pauw op de leuning van het bankje, maar die mensen keken niet op of om. Heel grappig.

Maaike Hartjes

Ik heb Maaike Hartjes ontdekt, een striptekenares, die hele eenvoudige, maar vooral hele rake stripjes tekent. Ik vond laatst in de trein een NRC Next en daar stond een strip van haar in, die ik heb uitgeknipt omdat ik precies herkende waar het over ging. Fietsen in Amsterdam in het toeristenseizoen. De manier waarop ze dat tekende was erg grappig.

Afgelopen weekend kreeg ik haar twee boekjes, en ik heb ze achter elkaar uitgelezen. En een flink aantal keer hardop gelachen. Maar soms is het ook ontroerend. Het is heel herkenbaar, maar ze geeft af en toe net even een ander perspectief, en haar tekeningen zijn heel leuk. Heel priegelig en simpel, maar wel heel treffend en sprekend. Het is af en toe net of je je eigen leven opgetekend ziet, maar op een
heel grappige manier. Het is knap als je de dingen zo dicht bij huis zo helder kunt weergeven.

dagboek

Ik heb een dagboekje, gewoon zo'n ouderwets papieren ding. Ik neem me steeds voor daar elke dag in te schrijven, ook al heb ik niets interessants te melden, maar het lukt toch niet elke dag. Ik las in het dagboek van Kristien Hemmerechts dat zij ooit
studenten de opdracht gaf elke dag een half uur te schrijven en dat ze dat toen zelf ook is gaan doen. En dat is uiteindelijk een dik boek geworden, dat ik met veel plezier lees. Soms begin ik gewoon te schrijven en dan ga ik maar door, maar soms hou ik midden in een zin op. Of ik schrijf twee zinnen en word afgeleid. En het gaat soms ook over zulke banale dingen.

Ik ben begonnen met een dagboek toen ik een puber was, maar de allereerste heb ik allemaal weggegooid. Ik heb daar nu wel spijt van, ik kan me alle exemplaren nog wel herinneren, en sommige bladzijden staan op mijn netvlies gegrifd. Het zou leuk zijn zulke oude dingen weer eens terug te lezen. Sommige dingen veranderen nooit, andere wel. Ik kan me de overgang tussen een saai, kort registrerend dagboek en een boek voor je eigen gedachten ook nog wel herinneren. Nu vind ik het soms wel weer leuk zo saai en registrend te schrijven omdat dat ook wel weer gedachten losmaakt.

Ik ben ook een grote fan van opschrijfboekjes, notitieboeken, dagboeken. Ik kan in een kantoorvakhandel daar toch wel een hele tijd bij rondkijken. Ik heb er ook nog een aantal liggen voor toekomstige dagboeken, eigenlijk meer dan ik vol zou kunnen
schrijven. Of ik moet nog veel meer gaan schrijven. Maar het is ook wel weer leuk om op de computer te schrijven en er een blog van te maken.

koffielikeur

Van jonge jenever, suiker en koffiebonen kun je een heerlijke koffielikeur maken. Je moet wel even geduld hebben, maar het is wel leuk om te doen. Ik heb ooit het recept met een soort pretpakket gekregen van een jongen voor wie ik concertkaartjes had geregeld, ik heb het bewaard en ik maak de laatste tijd weer regelmatig likeur omdat ik een pakket koffiebonen heb gekregen. Het is supereenvoudig, een kwestie van de ingrediënten in een weckpot gooien, twee maanden laten staan en elke dag schudden, maar toch heeft het wel iets. Ik vind het wel grappig om zo lang op iets te moeten wachten. en het is een lekkere likeur.

herinneringen

Ik ben oude videobanden aan het uitzoeken en dat is eigenlijk heel leuk. Het is leuk om oude favorieten weer te zien, weer even bezig te zijn met je eigen geschiedenis bijna, en om te zien wat je nog steeds boeit en wat je eigenlijk weg gooit. Ik merk dat ik op de oudere banden toch wel dingen heb staan die me nog steeds interesseren. Interviews met schrijfsters als Hella Haasse, Renate Dorrestein en Marguerite Duras. Ik vond documentaires over Greta Garbo, en films met mijn favoriete acteurs. Ik heb net een paar films gekeken met Alan Rickman en ben weer onder de indruk. Mijn favoriet blijft "Truly, Madly, Deeply" omdat die ook ergens over gaat en omdat die over echte mensen gaat. Het is dan ook wel weer leuk om zoiets onzinnigs als "Galaxy Quest" te kijken die nergens over gaat, aan elkaar hangt van de clichés en daardoor weer grappig is. Ik heb ook weer Alex Jennings gekeken en Roger Rees. Fantastische acteurs allemaal.

Nu ben ik begonnen met opnames van het Nederlands Dans Theater, en het lijkt wel of ik 25 jaar terug ben in de tijd. Ik ging voor het eerst naar voorstellingen in 1984 en wat ik tot nu toe heb gekeken is ongeveer uit die periode. Het zijn in elk geval balletten die ik meer dan eens heb gezien en ze zijn nog steeds indrukwekkend. Ik kan nog steeds lachen om de Symfonie in D, en Forgotten Land blijft prachtig. Alle balletten zitten nog goed in mijn hoofd en ik herken heel veel hoewel ik ze lang niet heb gezien.

En soms kom je op de banden dingen tegen die je helemaal vergeten was, oude fragmenten die je niet had opgeschreven. Grappig.

luisteren naar Bettie

Een zonnige zondagmiddag in het Vondelpark gisteren. Bettie serveert speelde, en het was druk, ondanks de hitte. Eén tribune enigszins in de schaduw, de andere in de volle zon. Mijn gezicht heeft de hele avond nagegloeid. Eén toeschouwer had een goede, rustige plek. Het hele concert werd vanaf grote hoogte gadegeslagen door een ooievaar die op een lantaarnpaal was gaan staan. Het harde geluid maakte hem blijkbaar niet uit, wel leidde hij af en toe het publiek af. Mooi gezicht.

Huis te Vraag

Met deze warme dagen kun je heerlijk rustig zitten met een boek in de schaduw op Huis te Vraag. Een mooie begraafplaats midden in Amsterdam. Niet druk, tenminste er zijn niet veel bezoekers. Wel heel veel vlinders, libelles en vogeltjes. Jonge staartmezen, zwartkopjes, groenlingen, winterkoninkjes, fitissen, koolmezen, merels, je ziet en hoort ze allemaal. Het leidt af van je boek, maar dat maakt me niet uit. Je kunt er gewoon een hele tijd zitten, luisteren en om je heen kijken en je wordt er heerlijk rustig van.

barbecue

Lekker warm, zo. Eindelijk is het echt zomer. Het gaat nog wel even duren voor de mensen hier ook vakantie krijgen. Ik sla dit jaar over, of eigenlijk heb in mijn zomervakantie deze winter al gehad. Een dubbele zomer. Ik hoop eind van dit jaar weer een zomer te hebben, naar het zuiden in de winter.

Dit weekend heb ik ook een barbecue gehad, echt zo'n zomeractiviteit die ik als vegetariër meestal wel kan vermijden. Deze keer niet, maar het was ook niet zo'n ramp. Ergens op een boerenerf, tussen boeren en weidevogelbeschermers. En niet te vergeten tussen de zwaluwen, die de hele avond heen en weer schoten. Altijd leuk om te zien. Boerenzwaluwen kunnen knap vliegen, heel hard, maar toch vooral heel erg wendbaar. Zoals ze zo'n schuur induiken is echt fantastisch.

alles anders

Het wordt een tijd van veranderingen op mijn werk. Ik ga weg van het project waar ik nu aan werk en ga andere dingen doen. Wat precies is deels nog wel een beetje vaag. Ik ben niet zo goed met grotere veranderingen, ik heb altijd wat tijd nodig om te wennen.

Bij alle dingen die ik nu doe op het werk moet ik bedenken dat ik over twee weken iets anders doe, en dus alles moet overdragen. Ik moet mijn spullen opruimen en voor mijn opvolgster toegankelijk maken, en als er wordt gepraat over de volgende stappen in het werk, moet ik me realiseren dat het aan haar is daar mee verder te gaan en niet aan mij. Ik vind het op zich niet heel erg, maar het is ook wel weer jammer omdat ik er eigenlijk net weer goed in zit. Nu beginnen ook eigenlijk de spannende tijden.

Ik heb vrij veel overgewerkt de afgelopen weken, dus ik kan de komende weken af en toe een paar uur vrij nemen, dat maakt de druk op de nieuwe projecten even iets minder. Het worden nu toch de rustige vakantieweken. Ik heb ook wel zin om even wat andere dingen te doen dan alleen maar werken. En ik ben benieuwd hoe het zal gaan op mijn nieuwe projecten. Een andere werkplek, werken met andere mensen en de inhoud is ook compleet anders. Kortom, het zal wel even wennen zijn.

eigen weg

Ik fiets naar huis en bedenk me ergens halverwege dat ik een andere route moet nemen omdat ik nog een boodschap moet doen. Ik bedenk waar ik nu af moet slaan, maar even later verander ik van gedachten. Ik moet een latere afslag hebben. Ik fiets verder en denk er verder niet meer over na. Dan realiseer ik me opeens dat ik de eerste afslag heb genomen, die ik eigenlijk niet wilde nemen, en al een eind op weg heb. Ik heb dat automatisch gedaan, maar het voelt ineens vreemd. Ik heb onbewust niet mijn gebruikelijke route genomen, niet de weg die ik eigenlijk wilde gaan, maar de eerste waar ik aan gedacht had. Het voelt een beetje bizar.

in de regen

Zondagmiddag in het Vondelpark. Het regent, een beetje en af en toe een beetje harder. Toch zijn er nog aardig wat mensen in het park om te luisteren naar Stevie Ann, die een half uurtje speelt. Er wordt veel gepraat, mobiel gebeld en rondgekeken.

Ergens achteraan tussen het publiek loopt een meisje van een jaar of twee. Ze heeft een mooie rooie regenjas aan en een blauwe zuidwester op. Ze ziet er prachtig uit. Ze gaat helemaal op in het spel met de plas water op het asfalt. Ze kijkt ernaar, springt erin, probeert het nog een keer maar springt er naast. Dan is het een keer goed raak en zijn haar sokjes in haar sandalen en haar spijkerbroek flink nat. Het deert haar niet en ze springt door. Ze let totaal niet op wat er om haar heen gebeurt maar is alleen maar bezig met dat water in die plas. Het is een mooi gezicht.

Papa staat vlakbij met een paar mensen te praten. Wanneer hij ontdekt wat het meisje aan het doen is moet hij lachen en probeert hij een foto te maken, maar nu ze doorheeft dat er op haar wordt gelet heeft ze er geen zin meer in, en ze gaat rondjes lopen om de plas heen. Een man doet nog voor hoe het werkt en springt ook in de plas, en ze speelt het spel wel mee, maar ze gaat er niet zo in op als in haar eigen spel. Pas wanneer de grote mannen weer aandacht voor elkaar hebben en niet meer voor haar gaat ze door. Tot het droog is en haar mooie kleurige jasje en hoedje af gaan.

waterralletje

Na twee dagen volop rondlopen in de stad vandaag echt naar buiten. Lekker vogeltjes kijken in de Zouweboezem bij Ameide. Niet eens zo ver hiervandaan, en een mooi gebiedje. Afwisselende wandeling en veel vogeltjes. Niet eens zoveel purperreigers, hoewel het gebied daar bekend om is, maar wel blauwborsten, veel zwarte sterns, allerlei rietzangertjes, en een waterral die prachtig te zien was. Ook weer een hele mooie dag, heerlijk zonnig, en goed om te wandelen.

En dan aan het eind van de dag even op een terrasje in een klein dorp aan het witbier. Lekker moe van de zon en het wandelen, onder de parasol, je dorst lessen. Wat kan dat toch lekker zijn.

En als je rond deze tijd in de Betuwe bent dan moet je natuurlijk kersen meenemen. Ze zijn heerlijk.... Ik moet wel even denken aan Alie, onze adoptie-oma die precies twee jaar geleden overleed. Zij ging in deze tijd altijd op bezoek bij haar familie in de Betuwe om kersen te eten. Alie en de kersentijd. Zo denk ik toch nog wel vaak aan haar al met al.

Amsterdam

Ik heb een paar dagen door de stad gezworven om te kijken naar het ontstaan van de stad. Hoe is de stad geworden wat ze is. Een interessante vraag waar je nooit echt een antwoord op kunt geven, de ontwikkeling wordt voor een deel bedacht en gestuurd, maar is ook vaak afhankelijk van toevalligheden. De tijd, de mensen, gebeurtenissen. Het is wel leuk om er af en toe weer eens bij stil te staan. Amsterdam is altijd een havenstad geweest, maar grote delen van de oude havens zijn of worden nu bebouwd en de echte havens zijn verdwenen naar de rand. We proberen vast te houden aan het oude, zelfs het oude terug te halen, maar dat is niet altijd een goed idee.

Ik vond het vooral leuk weer even met de Amsterdamse school bezig te zijn. We waren op plekken waar ik al vaker was, maar met een rondleiding en een toelichting zie je weer net iets meer, en weet je weer waarom het toch bijzondere woningen zijn. De museumwoning in het Schip is erg mooi ingericht, je kunt de bijzonderheden uit het ontwerp zien, toch heel anders dan de seriebouw van tegenwoordig (ja, ja, vroeger was alles nu eenmaal beter...). Het grappige was wel weer dat ik allerlei dingen herkende die wij hier thuis ook hebben en nog steeds gebruiken.

waanzinnig

Ronald Rietveld heeft vandaag de Prix de Rome gewonnen voor een ontwerp voor de herinrichting van een groot deel van IJmuiden. Hij wil daarbij restwarmte gebruiken om het Kennemermeer op te warmen. Het meer kan dan gebruikt worden als hot spring, een plek waar je ook in de winter buiten kunt zwemmen. Ik was sprakeloos toen ik de plannen hoorde. Gelukkig is het alleen een prijsvraag. Als theoretisch ontwerp ziet het er best mooi uit, maar de uitvoering lijkt me vrij desastreus.

leren

Het is de maand van de congressen en de cursussen. Ik heb er elke week minimaal één. Tot nu toe waren ze gelukkig allemaal interessant en de moeite waard, dat is weleens anders. Ik doe deze keer vooral inhoudelijke onderwerpen, niet zo vaag, maar helder en tastbaar. Hoewel, als het gaat over wetgeving is dat nou ook weer niet altijd zo. Vandaag ging het over juridisering van de ruimtelijke sector, klinkt heel vaag, maar is het toch niet. Er ontstonden aardige discussies omdat we hier allemaal mee te maken hebben en ook allemaal blijkbaar tegen dezelfde problemen aan lopen. Geen oplossingen gevonden vandaag, maar in elk geval gemerkt dat we allemaal weten waar het probleem zit en dat we weten waar we over moeten praten. Dat is alweer heel wat tegenwoordig.

Wat ik ook wel grappig vond is dat we voor de gelegenheid in een chique advocatenkantoor zaten. Ik dacht dat wij een mooi kantoor hadden, en dat is het ook wel, maar ik heb nu gezien dat de luxe bij ons wel meevalt, en dat is goed. We zijn tenslotte ambtenaren, we werken met gemeenschapsgeld, en we zitten helemaal niet slecht.

kennis delen

Soms heb je zo'n dag om met veel directe en onbekende collega's vakkennis uit te wisselen. En te netwerken natuurlijk. Ik ben niet zo goed in netwerken, dat heeft me al vaker problemen opgeleverd. Ik ken intussen wel wat mensen, en ik vind het wel leuk die dan even te zien, maar hoe dat verder nou allemaal werkt gaat toch wel langs me heen. Vakkennis uitwisselen vind ik wel leuk, en op zo'n dag hoor je ook vaak veel dingen waar je in de dagelijkse praktijk niet eens zo heel veel mee van doen hebt. Maar het verbreedt je blik wel een beetje. Ik had nu maar eens gekozen voor iets wat ik gewoon leuk vond, groen en natuur in de stad. Daar is nog steeds veel te weinig aandacht voor. Drie leuke presentaties en een korte discussie. Jammer dat er toch weer zo weinig mensen op dit onderwerp af kwamen. Het was ook wel erg moeilijk kiezen tussen alle onderwerpen.

alweer An

An Pierlé in de Melkweg. Weer een prachtig concert. Na afloop, als ik mijn cd laat signeren, vraagt ze of we het nog niet beu zijn haar te zien optreden, maar dat ben ik niet. Elk concert is anders, door de manier waarop ze de nummers speelt en zingt, en ook door haar "kleedje". Gisteravond de mooie Schotse ruit. Hoewel ze tegen het eind van het concert last krijgt van haar stem speelt ze toch twee toegiften voor het enthousiaste publiek. Heel leuk. Sommige nummers zijn zo mooi dat je er kippenvel van krijgt, ook al hoor je ze voor de zoveelste keer. De toelichtingen in mooi vlaams zijn in elk geval vaak weer anders.

De stem van Koen klinkt vaak heel mooi als hij meezingt, hij heeft een hele warme stem, en dat
geeft een nummer echt iets extras. Als ik luister naar "Nobody's Fault" valt me dat altijd weer op. Nu ook weer in "Closing Time". De harmonie tussen de stemmen van An en Koen is vooral erg mooi.

broedtijd

Het is weer broedtijd voor de vogels overal, dus je ziet volwassen vogeltjes doodvermoeid heen en weer vliegen naar nestjes om hun veeleisende jongen te voeden. Bij een ingang van het Amsterdamse bos zit een mooi spechtennest in een wilg. Precies in de oksel van de boom, vlak langs het spoorbaantje. De meeste mensen fietsen of lopen er langs zonder er erg in te hebben dat de beestjes er zitten. Het is leuk om even, onder de beschutting van de struiken en zonder de beestjes te storen, te kijken hoe de kleine wordt gevoerd door de ouder. Het lijkt me wel een eenoudergezin want ik zie alleen het mannetje heen en weer vliegen. Als het soms iets langer duurt voor papa terug is wordt de kleine erg ongeduldig. Hij ziet er niet slecht uit, dus hij krijgt waarschijnlijk voldoende voedsel. Hij wordt vast wel groot zo.

muziek in het park

Het was gistermiddag wel heel erg rustig in het Vondelpark, ook tijdens de Vondelparkconcerten. Er schijnt iets met voetbal te zijn. Ik vind het wel lekker als het niet zo druk is en je gewoon een beetje heen en weer kunt lopen, maar dit was iets te rustig. Voor de zangeressen jammer, die hadden wel een groter publiek verdiend. Marike Jager was de eerste, en het was wel heel stil. Ze heeft een mooie cd gemaakt, en ze gaf ook een mooi optreden, maar helaas voor heel weinig mensen. Ik vond het in elk geval erg de moeite waard. Van Charlie Dee was ik wat minder onder de indruk, maar ze speelt een ander genre. Ik moest in elk geval erg aan haar wennen, maar tegen het eind vond ik het wel leuker worden. Ellen ten Damme was de laatste, compleet anders, heel levendig en theatraal, en ze was veel beter dan ik had verwacht. Gevoel voor show, voor humor en een stevige stem. Ze zong Duitse liedjes, ook veel onverwachte nummers en dat maakte het wel leuk. Niet dat je nu de cd gaat aanschaffen, maar het is wel leuk op zo'n zonnige middag in het Vondelpark. Toen Ten Damme speelde werd het ook wat drukker omdat de voetbalwedstrijd afgelopen was. En dan is het toch wel gezelliger
bij dat podium.

vaderschap

Eén van mijn collega's is vader geworden en trakteert op beschuit met muisjes. Hij wordt door twee collega's, één moeder, één bijna, ondervraagd over de bevalling en de situatie thuis. Tja, het was toch wel zwaar geweest zo allemaal. Iedereen heeft het altijd over wat die moeders allemaal moeten doorstaan, maar voor hem was het toch ook wel echt heel zwaar geweest, hij heeft er nog steeds spierpijn van in zijn armen. Waar dat nou precies van was is mij ontgaan door het bulderende gelach van zijn collega's. Dit zal hij nog lang blijven horen en zijn gezicht zal ik me nog lang blijven herinneren.

veenmol

Wandelen in de duinen stelt je altijd weer voor verrassingen, het is nooit saai. Vorige keer hadden we een tijdlang gezelschap van een vrij tamme vos, die een beetje rond bleef hangen, ons en onze tassen uitgebreid bestudeerde en zich mooi liet fotograferen. Dit weekend was het een veenmol die ons bezighield. Heel mooi beest, agressief en alert, heel mooi. En tijdens de lunch hadden we uitzicht op vier mannetjes koekoeken die zich hanig gedroegen. Ik heb vaak een koekoek gehoord, ze af en toe gezien, maar nog nooit vier tegelijk, zo dichtbij en mooi te zien. Het was ook een goede dag voor roofvogels, buizerds, een havik en een jagende boomvalk, en een goede dag voor vlinders en andere insecten.

op een mooie pinksterdag

Al redelijk vroeg wakker vandaag vanwege gebabbel in de straat. Er is altijd veel geluid in de stad, en het lijkt wel steeds meer te worden. Of misschien ligt het aan mij en stoor ik me er vaker aan. De ochtend in het weiland voor de weidevogelbescherming. Eigenlijk was er weinig te doen omdat vrijwel alle nesten nu uit zijn, de gruttokuikens en de kleine kieviten zich aardig kunnen redden, en de boer is begonnen met maaien. Ik ben niet zo'n trouwe medewerker en ga niet elke week mee het veld in. Vandaag was het juist wel lekker een beetje door het weiland te lopen en mee te kijken. En we hebben toch nog een scholeksternest gevonden, middenop een pad. Het schijnt wel een goed jaar voor de weidevogels te worden, eindelijk weer een jaar waarin veel jongen een goede kans hebben volwassen te worden. Het werd wel weer eens tijd. We vonden wel een paar hele jonge dode haasjes. Misschien omgekomen door de kou en de nattigheid of wellicht geplet door een koe. Jammer.

Cohen

Er klinkt weer veel Leonard Cohen in dit huis. Ook weer zo'n naam en stem waar je steeds weer naar terug kunt gaan. Je herkent alles, maar je hoort ook steeds weer nieuwe dingen. En wat je lang niet gehoord hebt kan ineens weer heel fris klinken. Vroeger vond ik Leonard Cohen niet zo spannend, te deprimerend en eentonig, maar als je het eenmaal kent is het niet allemaal zo somber en zeker niet eentonig. Sommige liedjes zitten vaak in mijn hoofd. Zijn muziek is wel anders, en dat maakt het steeds weer interessant. Hij past niet in een stroming of periode, hij is gewoon altijd een beetje zijn eigen weg gegaan.

Ongeveer 10 jaar geleden was ik op vakantie in Griekenland en was toen ook op Hydra waar Cohen jaren heeft gewoond met Marianne. Hydra is een mooi eiland, vrij klein, geen auto's, veel blauw en wit zoals je van een Grieks eiland verwacht. Het was nog vrij vroeg in het jaar, begin april, en onze Griekenlandvakantie was anders gelopen dan we hadden verwacht. We hadden geskied ten noorden van Thessaloniki, waren door de kou en de mist verjaagd van de Olympus, maar hadden goed weer in Meteora waar we wel konden wandelen. Stromende regen in Delphi, maar uiteindelijk heerlijk zon op Hydra. Het Griekenland uit de folders. Op zoek naar het huisje van Cohen, en het was niet makkelijk te vinden. Lang niet iedereen kende de naam, en dan nog wisten de meeste mensen niet waar het huisje was. Uiteindelijk was er een vrouw die ons kon helpen en de goede kant op stuurde. We maakten kennis met de vrouw die al jaren voor het huis zorgde, zij wees het ons aan, en zei dat de we de volgende ochtend wel even in de tuin mochten kijken.

De volgende ochtend gingen we terug, en ze liet ons behalve de tuin ook een deel van het huis zien. Een mooi klein huis, weinig meubilair, maar wel licht en sfeervol. Ik heb het kleine kamertje gezien waarvan de foto op de hoes van "Songs From a Room staat. Het zag er nu wel iets anders uit, met een verwaarloosde gitaar aan de muur en zonder Marianne. Wat bijzonder was waren de boeken die er stonden, de fotootjes aan de muur en het hobbelpaard van de zoon van Cohen. De persoonlijke dingen die er nog steeds stonden, hoewel Cohen zelf er al jaren niet meer kwam. Het huis ademde een goede sfeer uit, rustig. In de tuin stonden citroenbomen, en de vrouw die ons rondleidde plukte er één en nam er een hap uit, zo gaat dat blijkbaar daar. Ze gaf ons ook citroenen, maar die hebben we meegenomen. We hebben ze nog steeds, ze zijn helemaal verdroogd, maar wel bijzonder. Citroenen uit de tuin van Leonard Cohen.

changing the planet

David Attenborough heeft een miniserie gemaakt, twee delen deze keer. Over het klimaat. Maar je wordt er niet vrolijk van. Het wordt steeds warmer, het weer wordt steeds extremer, en de veranderingen gaan steeds harder. Voor het eind van deze eeuw is alles anders, minder land en meer water, en het is overal warmer. Dit is de tijd om naar Antarctica te gaan, wat daar over 50 jaar nog van over is weet ik niet. Het is wel om heel verdrietig van te worden. Dit is misschien voor een deel normale klimaatverandering, maar het is toch vooral het broeikaseffect dat alles versnelt. Alle electrische apparaten, auto's, vliegtuigen, we doen er allemaal aan mee. Het is heel eenvoudig om van alles minder te gebruiken, maar bijna niemand ziet de noodzaak. Iederen gaat dus vrolijk door met meer, meer, meer. Ik begrijp het gewoon niet.

In "The Future of Life" vertelt Edward O. Wilson eigenlijk hetzelfde. De biodiversiteit wordt steeds minder, we hebben nog niet eens echt zicht op wat we met z'n allen aan het doen zijn...

kabel

Af en toe gebeurt het je ineens, en je kunt er helemaal niets aan doen. Tenminste, ik weet niet wat ik eraan moet doen. De telefoon gaat, je neemt op, en wie je ook verwacht, zeker niet juffrouw Smit van de kabelleverancier. Eigenlijk had ik het ook wel kunnen weten, want ik word regelmatig gebeld door juffrouw Smit of één van haar collega's. Het zijn altijd vervreemdende gesprekken, omdat je weet wat er aan de andere kant van de lijn gebeurt, en ik weet ook dat ik weer moet gaan uitleggen wat ik vind van dit soort telefoontjes.

Het begint altijd al met de eerste vraag: "Spreek ik met mevrouw Jansen?" Nee, ze spreekt niet met mevrouw Jansen, maar met de vriendin van meneer Jansen, met wie ze al jarenlang samenwoont en, zoals dat heet, een gezamenlijke huidhouding voert. Als je zegt dat je niet mevrouw Jansen bent, dan is meteen de vraag of meneer Jansen thuis is. Je moet dan toch één en ander gaan uitleggen omdat ik meneer Jansen hier niet mee lastig wil vallen, dan hebben we straks allebei een slecht humeur. Dus vandaag zeg ik maar gewoon dat ik mevrouw Jansen ben.

Juffrouw Smit begint haar verhaal over de fantastische aanbieding, maar ik moet haar onderbreken om uit te leggen dat ik geen interesse heb en ik probeer op een beleefde manier uit te leggen, zoals ik al zo vaak eerder heb gedaan, dat ik niet zo gesteld ben op dit soort telefoontjes. Ik heb mij keurig aangemeld bij de stichting die ervoor zorgt dat je niet zomaar gebeld, gemaild en aangeschreven mag worden door allerlei clubs, maar als je eenmaal ergens klant bent gelden die regels blijkbaar niet meer. Ik vraag dus altijd weer of er bij mijn naam in het klantenbestand kan worden gezet dat ik geen reclametelefoontjes wil. Ik vertel er deze keer ook maar bij, dat ik geneigd ben om mijn hele abonnement maar op te zeggen om aan de telefoontjes te ontkomen. Dat was volgens juffrouw Smit nou ook weer niet de bedoeling. Ik heb niet echt behoefte mijn abonnement op te zeggen, op zich ben ik een tevreden klant, maar ik sluit niet uit dat ik het bij het volgende telefoontje wel doe. Ik weet ook wel dat juffrouw Smit gewoon haar werk doet, misschien niet eens bij de kabelleverancier werkt, maar bij een algemeen call-center en er ook niets aan kan doen, maar gewoon haar vragenlijstje afwerkt, dus ik blijf beleefd maar het stoort me wel.

leeg en mooi

Bill Oddie is weer bezig met zijn Springwatch, natuurlijk bijgestaan door Kate en Simon King. De formule is hetzelfde als voorgaande jaren, ik heb er alleen dit jaar nog niet veel van gezien. Vanavond een klein stukje, vooral van Simon King op Shetland. Ik herkende het eigenlijk meteen, mooi landschap. het heeft iets desolaats, iets heel eenzaams en leegs. Mooi.

de lift

Er was gisteren een grote stroomstoring in Amsterdam en ik zat natuurlijk net in de lift. Het is toch wel een beetje vreemd als je op weg naar een afspraak denkt gewoon beneden uit te stappen, maar in plaats daarvan ineens met een schok stil komt te hangen en vervolgens alle lichten uitgaan. Het was een redelijk grote lift en we waren er met drie mensen in. Ik was niet alleen, maar de lift was gelukkig ook niet helemaal vol. Het was wel in een vrij groot, druk gebouw, dus ik was er verder vrij rustig onder. In zo'n gebouw word je wel gehoord, dus je bent snel genoeg weer uit die lift. Maar goed, je moet dan op een alarmknopje drukken, waarop een ingeblikte juffrouw je uitlegt dat je melding is ontvangen en geregistreerd, en dat er contact met je wordt opgenomen. Klinkt heel geruststellend, totdat dezelfde juffrouw drie minuten later met exact hetzelfde bericht komt. Op zo'n moment doet je telefoon het ook niet, dus daar heb je niets aan. De twee heren met wie ik in de lift stond bleven ook heel rustig, en één van hen bleek ook heel praktisch. Hij realiseerd zich vrij snel dat hij geluid hoorde bij de deuren, dus dat we waarschijnlijk op verdiepingshoogte waren blijven hangen. Toen hij de deuren open probeerde te duwen lukte dat ook. We hingen zo'n 50 centimeter onder de derde verdieping en konden dus gewoon uitstappen. De rest van de tocht naar beneden hebben we via de trap gedaan. Buiten bleek het inderdaad om een grote stroomstoring te gaan, dus bij aankomst in het andere gebouw moest ik weer via de trap naar boven. Hier gelukkig maar 5 en geen 8 etages. Zo'n 45 minuten later deed alles het wel weer en eenmaal terug in mijn gebouw kon ik weer met de lift naar boven. Wel handig dat er een slimme man in de lift stond, anders had ik er toch wellicht een uur in gezeten!

veel muziek

Het zijn echt muzikale tijden op het moment. Ik luister veel naar nieuwe dingen en ontdek ook leuke dingen. Zelf of via anderen. En ik kom weer oude bekenden tegen waar ik van kan genieten. Gisteravond Cristina Branco gezien in het openluchttheater in Bloemendaal. Het was gelukkig droog, maar wel fris. Voor mij maakte het niet veel uit in mijn dikke jas en mijn stevige broek, maar Cristina moet het in haar dunne jurk wel koud hebben gehad. Zeker als het in Portugal nog 38 graden was. Het was wel een heel mooi concert, het geluid was erg mooi, en het was bijzonder het gezang van de vogels er af en toe doorheen te horen. Later op de avond zag je de vleermuizen in de lucht. Dat maakte de sfeer heel bijzonder. Het is een mooi theater, vooral voor zo'n soort concert.

Dan is er nog An Pierlé, naar wie ik nog steeds veel luister, maar nu heb ik ook Zita Swoon ontdekt. Niet nieuw, voor mij altijd een intrigerende naam, maar ik kende het amper. Het begint me nu aan te spreken, het is ook weer van die muziek die je echt een beetje moet ontdekken en die je wellicht niet in één keer pakt. Voor de vrolijkheid is er nog steeds Nizlopi, maar ik luister ook weer naar Lenette van Dongen. "Zingt Rafels" is een mooie, afwisselende cd met bijzondere nummers die ook weer muzikale zoektochten opleveren. Ik luister nu voor het eerst ook naar Alanis Morissette, die heeft ook weer mooie dingen gemaakt.

Het is een beetje als met schrijvers, iets nieuws ontdekken blijft enorm spannend, het is leuk om verrast te worden, maar er zijn ook altijd oude liefdes waar je steeds weer naar terugkeert. Ik kan altijd weer naar Christy Moore en Luka Bloom luisteren. En sommige muziek, liedjes en artiesten zitten gewoon in mijn hoofd, ik hoef er geen cd voor op te zetten, en daar heb ik dan ook niet echt behoefte aan, maar de liedjes zijn er wel. Soms melodielijnen, of stukken tekst waar ik altijd weer op terugval. Ik merk dat ik liedjes die ik misschien twintig jaar niet echt meer heb geluisterd nog wel helemaal in mijn hoofd heb zitten en dat een paar maten van de muziek genoeg zijn om me het hele liedje te laten zingen.

En dan over die schrijvers. Ik heb al veel gelezen van Beryl Bainbridge, goede verhalen over echte mensen, maar ik ontdekte onlangs pas dat haar boek "The Birthday Boys" gaat over Scott's laatste expeditie naar de zuidpool. Geschreven door de vijf leden van de expeditie die omkwamen op de weg terug van de pool geeft het weer een heel ander beeld van die laatste tocht. Natuurlijk is het fictie, maar Bainbridge heeft volgens mij haar huiswerk goed gedaan en het is leuk om te lezen. Het aardigste is eigenlijk dat Bainbridge ook Titus Oates, Evans en Birdie Bowers aan het woord laat, de mannen waar je eigenlijk veel minder over leest, maar die zo hun eigen motieven hadden om mee te gaan op de reis.

survival of the fittest - of zoiets

Zwemmen in een vrij klein zwembad kan soms een enorm primitieve bedoening zijn. Het zwemmen zelf is dat al. Ik vind het wel heerlijk gewoon mijn baantjes te zwemmen, in het bad te liggen en af en toe gewoon even te drijven. Soms heb je geluk en is het even heel rustig. Dan zou ik uren gewoon door kunnen gaan met baantje na baantje. Maar het blijft nooit rustig. Het is interessant om de mensen te zien en op te merken en te zien hoe mensen zich gedragen. Je hebt de rustige zwemmers, mensen die gewoon hun baantjes willen zwemmen, die niet veel water verplaatsen. Dat zijn vaak ook wel de mensen die een beetje om zich heen kijken en die rekening houden met de anderen. Dan heb je de haantjes, de mannen en mannetjes die ondanks het duikverbod toch menen te moeten duiken en die veel water verplaatsen. Ze nemen veel ruimte in met stoer zwemmen. Er ontstaat bij het zwemmen een bepaald patroon. Als het stil is kun je gewoon je baantjes zwemmen, wordt het iets drukker dan zwem je achter elkaar aan zodat er meer mensen in het bad passen. Niet zo heel moeilijk voor de meesten. Maar sommige mensen blijven dan toch hardnekkig hun eigen pad zwemmen waardoor het een chaos wordt van mensen die steeds bezig zijn elkaar te ontwijken. Het is bijna een soort territoriumgedrag en het gaat soms om het recht van de sterkste of de meest volhoudende. In het begin stoorde het me vooral, nu vind ik het fascinerend. Wat beweegt de mensen en waarom gedragen ze zich af en toe zo primitief? Het hield me eerst ook heel erg bezig, maar nu zwem ik gewoon. Ik pas me wat aan, maar probeer vooral mijn eigen ritme aan te houden. Als het te gek wordt zeg ik er iets van of neem ik ook een keer voorrang. Het is eigenlijk een soort assertiviteitstraining.

nattigheid

Al die regen word je ook niet vrolijk van. Mensen met verregende tenten, allemaal binnen. Wel goede dagen voor de musea. Ik was al verkouden maar ben gisteren stevig natgeregend, dat helpt niet echt. Aan de andere kant, het gaat ook wel weer over allemaal. Ik heb wel zin in wat zon, een beetje warmte, dat geeft altijd veel meer energie. Het is nu alleen echt warm als ik in de sauna zit, geloof ik. Dat is ook wel erg lekker, de warmte die tot aan je botten gaat. En het is ook lekker warm als je 's avonds je dekbed over je heen trekt. Moeilijk opstaan wel.

Edward O. Wilson

Onlangs was ik weer even terug op mijn alma mater. Zo voelde het dan ook echt. Sinds mijn afstuderen heb ik niet echt een band meer met mijn oude universiteit, ik ben ook nog een echte student geweest. Ik was geen lid van een vereniging, hield me niet zo bezig met de sociale kant van het studeren, maar ging gewoon verder met het leven dat ik al leidde. Ik heb braaf gestudeerd, niet helemaal binnen het strakke tijdschema van deze tijd, maar toch. Ik bedenk me nu ineens dat ik nog niet zo lang geleden droomde dat ik nog moest afstuderen en dat ik daar nu ineens was achtergekomen. Ik moest terug naar de universiteit, intussen gevestigd in een ander, compleet ontoegankelijk gebouw, om allerlei vage dingen te regelen met heel veel papieren. Toen ik wakker werd duurde het even voor ik me realiseerde dat ik wel degelijk ben afgestudeerd en dus niet meer terughoef. Het geeft wel een beetje aan hoe ver mijn studietijd al van me af staat.

Maar goed, ik was even terug in Leiden voor de lezing van Edward O. Wilson, eminent bioloog en expert op het gebied van de evolutie. Heeft allerlei beroemde standaardwerken geschreven, is nu de 70 ruim gepasseerd en was in Nederland om de Tinbergenlezing te geven. Ik ben geen bioloog, maar anglist, maar vond het wel een leuke lezing. De man verteld in het kort over "consilience", de eenheid van de wetenschap, en zoals hij het uitlegt ligt het ook voor de hand. Natuurlijk kun je de wetenschappen niet scheiden maar hangt alles samen zoals alle leven samenhangt.

Hij leek me een aardige, gedreven man, die na afloop van de lezing nog tijd nam om boeken te signeren en mensen te woord te staan. In mijn boek staat nu, naast de handtekening, ook een mooi miertje getekend. Wilson is vooral bekend geworden door zijn mierenonderzoek.
Ik vond het ook wel weer grappig omdat ik me zo bezig heb gehouden met Edward A. Wilson, die zich tot op zekere hoogte met dezelfde dingen heeft beziggehouden als Edward O. Wilson. Alles hangt samen.

In de Pieterskerk proefde ik wel weer een beetje de academische sfeer, en ik realiseerde me dat het toch een andere wereld is dan de mijne. Aan de ene kant houd ik er wel van en vond ik het altijd leuk om me bezig te houden met literatuur en taal, daar meer over na te denken en er op een wetenschappelijke manier mee bezig te zijn en er over te discussiëren, maar uiteindelijk ben ik toch vooral praktisch en kan dat abstracte me soms storen. Ik hoorde hier ook weer gesprekken waar ik me over verbaasde. Wetenschappers die naar de lezing kwamen maar al vantevoren aangaven dat ze het eigenlijk maar onzin vonden en er weinig vertrouwen in hadden, maar die ook nog nooit iets van Wilson hadden gelezen. Mannen die al voor de lezing duidelijk een borrel op hadden maar toch ook weer vooraan zaten. Belangrijke mannen, net terug van een ontmoeting met JP. "Onder Professoren".

weg

Soms ontglipt de tijd je zonder meer en ben je een paar dagen verder voor je er erg in hebt. En als je dan even terugdenkt weet je ook echt niet waar de dagen zijn gebleven. Ik weet niet of het is omdat je het zo druk hebt, of juist omdat je niet zoveel doet. Het blijft een vreemd fenomeen. Er zijn weekenden dat je zoveel verschillende dingen doet dat je maandag echt moet nadenken over wat je zaterdagochtend ook al weer hebt gedaan. Of je doet juist niet veel bijzonders, en dat kun je je dan ook niet herinneren.

afwisseling

Dit weekend kwam An naar ons, ze speelde in Utrecht. Kleine, donkere zaal, staand concert, wat rommelig en rumoerig, maar ook weer mooi. Ze speelde minder liedjes dan in Brussel, weer gewoon alleen met de band, maar het pakte me wel weer. Het is wel grappig, ik was vantevoren niet zo enthousiast, maar toen ze eenmaal begon zat ik er wel weer snel in en boeide het me allemaal weer. Ik was erg moe en zag er tegenop zo lang te moeten staan, maar het was om voor ik er erg in had.

Zondagavond een heel ander concert, Nynke Laverman in het muziekgebouw aan het IJ. Echt heel anders. Een ander soort muziek, een andere stem en presentatie en een hele andere sfeer. Allemaal ietsje braver en gepolijster, minder spontaan. Het is een beetje het verschil tussen hart en hoofd, maar zo ligt het toch niet helemaal. Ik denk dat An en Nynke allebei vakvrouwen zijn die hun werk met passie brengen, maar ze zijn wel totaal verschillend.

Tussendoor twee neefjes te logeren, 6 en 9 jaar oud, vol leven. Zaterdag naar Naturalis, en dat viel wel in de smaak. Ik vind het zelf ook een leuk museum, er is veel te zien voor kinderen en volwassenen, en ook veel te doen voor de kinderen. We waren er al voor het open ging en gingen ver na vijf uur weer weg, zeven uur in een museum. Het is mooi opgezet, ik leer er ook altijd wel weer iets van. Ze hebben er ook wat kleine beestjes, soorten die bij Antarctica voorkomen en waar ik over heb gelezen of gehoord. Leuk om dat zo allemaal te zien.

Vandaag een lange dag op het werk, meer dan 10 uur gewerkt. Veel overleggen, soms rennen van de een naar de ander. Nu ik twee projecten doe botst er meer en lopen dingen meer door elkaar heen. Ik hou daar niet zo van, ik vind het heel chaotisch. Vandaag wel een kennismakingsgesprek gehad met mijn nieuwe projectmanager en dat was wel leuk. Hij was heel openhartig over zijn manier van managen en de misschien wat lastigere kanten daarvan. Ik ben niet gewend om met zulke open managers te werken, maar het lijkt me wel leuk. Ik ken hem wel een beetje en vond hem altijd al sympathiek, ik heb hier wel vertrouwen in.

Het is eigenlijk wel te druk op het moment. Ik moet veel stukken lezen, notities maken en daar heb ik gewoon niet genoeg tijd voor. Veel dikke rapporten waar ik niet aan toe kom omdat ik nog zoveel andere dingen moet. Ik heb er veel moeite mee me te concentreren met in mijn achterhoofd zo'n enorme lijst van dingen die nog moeten. Het duurt nog een maand of twee voor het weer rustiger wordt, en dat is toch wel lang. Ik moet daar iets op gaan bedenken.

Vandaag is ook mijn vader geopereerd aan zijn oog, hij heeft een nieuwe lens gekregen. Morgen weet hij of het ook echt goed is gegaan en of hij weer echt goed kan zien. Ik heb er wel de hele dag aan gedacht, en ik ben heel benieuwd of het gelukt is. Het lijkt me fijn voor hem als hij weer echt kan zien. Pas toen ik vandaag hoorde dat het goed was gegaan merkte ik eigenlijk hoe het me bezig had gehouden. Eigenlijk was het wel goed dat het zo'n drukke dag was, dan krijg je niet de kans om heel erg nerveus te worden.

Brussel

Na een druk weekend moet je altijd weer even landen. Ik was in Brussel om An te zien. Mooi concert, deze keer met strijkers en achtergrondzangeressen in het Koninklijk Circus, een groot theater. Het was een erg mooi concert, weer anders dan de vorige keer, maar An was levendig als altijd. Een bijna volle zaal en een zeer enthousiast publiek. Ze eindigde met "Paris", heel leuk om dat een keer live te horen. En de strijkers speelden mooi, het was nu af en toe een echt live jetset-geluid.

De CD is nu ook uit, dus daar ook nog even naar op zoek, en gevonden. Ik vind hem erg mooi geworden. Haar teksten zijn niet zo eenduidig maar wel vaak heel poëtisch en sommige zinnen blijven steeds hangen in mijn hoofd. Het zijn vaak dezelfde stukjes waar ik op terugkom, maar toch ook wel andere. Dat is leuk. Er zijn ook verrassende stukken in de muziek en ook weer dingen die blijven hangen. Ik hoor toch nog steeds elke keer iets nieuws.

Ook in Brussel een tentoonstelling van Munch en Rops. Ik hou wel van Munch, zijn thematiek en de manier waarop hij die vormgeeft. Nu een zaal vol tekeningen van de man, ook dingen die ik nog niet had gezien. Ik was weer onder de indruk. De tentoonstelling is in het Charlier museum, een klein museum, een oud woonhuis, met grote kamers, mooi gemeubileerd. Ik hou wel van die oude, statige huizen en het is grappig om na te denken over hoe mensen daar vroeger woonden. Voor mij zijn het altijd de associaties met allerlei boeken die ik heb gelezen, de 19e en vroeg 20e eeuwse romans. Het maakt het beeld completer. Het is een beetje levende geschiedenis. Het grappige is dat voor mij Munch een beetje tijdloos is. In mijn gedachten is hij een 19e eeuwse schilder, zijn werk is volledig van deze tijd, maar hij leefde en werkte voornamelijk in de eerste helft van de 20e eeuw. Het is ook de donkere traditie van Ibsen die ik met Munch associeer, het donkere, winterse, noordelijke. Het is ook wat me aanspreekt in het werk van allebei.